TV + Series

Μο: Ένας yo bro Παλαιστίνιος στο Χιούστον και στο Netflix

Μια γλυκόπικρη κωμική σειρά στο Netflix που συγκινεί και προβληματίζει

Στέφανος Τσιτσόπουλος
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Mo: Μια κωμική σειρά του Netflix για το τι σημαίνει να είσαι ξένος και μετέωρος.

Όταν βρίσκεται στο κρεβάτι με τη λατίνα φίλη του Μαρία, μιλά μεξικάνικα. Όταν βγαίνει με τον αφροαμερικανό κολλητό του Νικ, το γυρίζει σε στριτ σλανκ. Kι όταν βρίσκεται στο σπίτι με τη μαμά του και τον αδελφό του, οικογενειακώς επικοινωνούν στη μητρική αραβική. 22 χρόνια χωρίς άδεια παραμονής στην Αμερική, τελώντας σε ένα ιδιότυπο καθεστώς αιχμαλωσίας και περιμένοντας τον νόμο περί μετανάστευσης να εγκρίνει, επιτέλους, την υπηκοότητά του, ο Παλαιστίνιος Mo υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει εκεί στο Χιούστον.

Ήρθε στην πόλη μικρός, η οικογένειά του ξεριζώθηκε από την εμπόλεμη Χάιφα στο Κουβέιτ κι από εκεί κυνηγημένη από τους Ιρακινούς κατάφερε να βγει στην Αμερική, the land of opportunity. Θα 'θελε. Μετανάστης, μετέωρος, κυνηγημένος και υπό καθεστώς συνεχούς μαύρης εργασίας, ο Mo παλαντζάρει ανάμεσα σε τρεις γλώσσες και δύο πατρίδες και για την περίπτωση του ισχύει στο ακέραιο το Huston we have a problem. Τι κι αν είναι ο πιο ικανός και γρήγορος επιδιορθωτής κινητών στην πόλη; Από φόβο να μην τον γράψει το αλλοδαπών, το αφεντικό του τον απολύει. Έτσι ο Mo αναγκαστικά βγαίνει στον δρόμο. Ντιλάρει μαϊμού Adidas, Yeezy by Kanye West, στα διακόσια δολάρια αντί για τα χίλια διακόσια που κοστίζουν στη βιτρίνα, πουσάρει φο σινιέ γυαλιά και ιμιτασιόν Βερσάτσε, αλιεύοντας πελάτες έξω από τα σούπερ μάρκετ.

Αλάνι; Δεν τον λες. Παρά το gangsta style, καπελάκι φορεμένο ανάποδα, σνίκερς, χιπ χοπ φαρδύ τόταλ λουκ για να κρύβει τα μπαμπατζάνικα κιλά του, κουλαριστός δηλαδή στην εικόνα, από μέσα είναι αλλιώς. Και το πόσο μαγκίτης, μόνο η καρδούλα του το ξέρει. Γιατί ο Μοχάμεντ Νατζάρ είναι ένας καλοκάγαθος γίγαντας Γκρισίνο, καρδιά μαρούλι και ψυχή άκακη και βαθιά. Έχει όλα τα φόντα για να ρολάρει στον κόσμο του εγκλήματος (ο Ασιάτης τατουατζής φίλος του Τσεν είναι και προμηθευτής κωδεΐνης και στην πορεία το ντουετάκι τους θα μπλέξει με τον διαβητικό(!) και θηριώδη γκάνγκστερ Ντάντε), εντούτοις δεν το κάνει. Ο Μο κρατιέται στον ίσιο δρόμο, ακόμα και αν ο δρόμος για την αρετή σε αυτή τη σειρά είναι στρωμένος με τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις και τις χειρότερες γκαντεμιές. Ατυχούλης μπούμπης. Καλωσόρισες στον κόσμο του.

Το «Μο» είναι το ημερολόγιο ζωής ενός παιδιού που παλεύει να μην απογοητεύσει κανένα: την Παλαιστίνια θρησκευόμενη μαμά του που κλωτσάει στην προοπτική ο γιος της να παντρευτεί μια αλλόθρησκη Μεξικάνα· τη μέλλουσα νύφη που ψάχνει λεφτά για να επεκτείνει τη δουλειά της στο συνεργείο αυτοκινήτων, αλλά οι τράπεζες δεν της δίνουν δάνειο· τον μαύρο μπαρμπέρη Νικ που προσπαθεί να κρατά τον Μο έστω και τύποις νομιμόφρονα· τον αδελφό του Σαμίρ, στο φάσμα του αυτισμού, που απειλεί πως θα καρφώσει στη μαμά τους πως ο Μο χτύπησε τατού, αν ο Μο δεν αγοράσει για τον γάτο του γκουρμέ τροφές. Και φυσικά πέρα από τα κωμικά και τα αστεία, να που μαθαίνουμε και το τραύμα: το τατού που χτύπησε ο Μο γράφει «Μουσταφά», το όνομα του πατέρα του που πέθανε στην Αμερική εξόριστος και ξένος δίχως να καταφέρει να δει την οικογένεια τους να προκόβει. Και αυτό, ο Μο το φέρνει βαρέως. Επωμίζεται το καθήκον να θρέψει την οικογένεια, το κάνει αγγόγυστα, το ψάχνει συνεχώς, μα τίποτα καλό δεν του κάθεται, μόνο κόλπα, λαμογιές και σαλτανάτια.

Κόμεντι ντράμα αξιώσεων, αυτοβιογραφικό, γλυκόπικρο, συγκινητικό, μακριά από μελούρες ή χιλιοφορεμένο γκάνγκστα και yo, what’ s up motherfucker, το «Μο», γραμμένο από τον σταντ απ κωμικό και ηθοποιό Μοχάμεντ Ναζάρ. Συγκινεί αλλά και προβληματίζει, στην ιστορία αυτού του αγοριού από την Παλαιστίνη που κυνηγά να πιάσει το Αμερικάνικο Όνειρο και παράλληλα να μην απογοητεύσει την οικογένεια και τους φίλους του, κρύβεται όλο το «θέμα» των Αράβων που ζουν στην Αμερική μετά ειδικά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι πολύπλοκες σχέσεις των κοινοτήτων (καχύποπτοι ντόπιοι Αμερικανοί που σε κάθε Άραβα βλέπουν έναν εν δυνάμει βομβιστή· Εβραίοι, Μεξικανοί, Αφροαμερικανοί και Ασιάτες πρόσφυγες ή εμιγκρέδες που παρά τις διαφορές τους βρίσκουν κώδικα επικοινωνίας), το διαθρησκευτικό μπέρδεμα μεταξύ πιστών του Αλάχ και του Ιησού που μπλοκάρει τις προσωπικές σχέσεις, η συνεχής, ξεκαρδιστική διαμάχη για το ποια διατροφή είναι η καλύτερη (το ελαιόλαδο που φτιάχνει η μαμά του Μο, το κοτόπουλο τζανκ φουντ που πουλά σε ταχυφαγείο ο αδελφός του ή οι τορτίγιες που φτιάχνει η Μαρία;), φτιάχνουν μια σειρά που μπορεί να λανσάρεται για κωμική (και είναι) αλλά σκάβει βαθύτερα. Προσφυγιά, ρατσισμός, γραφειοκρατεία, διαρκής ανασφάλεια, απογοήτευση, μαύρη εργασία, πόθοι, πάθη και πίκρες στον δρόμο για μια καλύτερη ζωή, αυτό είναι το μενού του «Μο».

Ταυτόχρονα είναι και μια σπουδή στη δυσκολία του να προσπαθείς να αφομοιωθείς και να ισορροπήσεις ανάμεσα στα ήθη και τα έθιμα της παλιάς γης σου και της νέας σου πατρίδας. Το μόνο που καταφέρνεις τελικά είναι να βρίσκεσαι συνεχώς μετέωρος και παγιδευμένος σε μια χώρα που δείχνει ανοιχτή για όλα τα έθνη και τις φυλές, ενώ ταυτόχρονα το σύστημά της κάνει τα πάντα για να νιώθεις διαρκώς ανεπιθύμητος και ξένος. Παρ' όλα αυτά ο Μο δεν το βάζει κάτω. Ο Μο αρνείται να γίνει loser, αγωνίζεται, στραπατσάρεται (δουλεύει ως και ντιτζέι σε στριπτιζάδικο με κορμιά τούρμπο ή φτιάχνει αυτοσχέδιες πατέντες προστασίας με gps για τυχόν κλεμμένα ελαιόδενδρα), ο Μο πεισμώνει και βάζει τα δυνατά του. 8 επεισόδια των 25 λεπτών σε μια από τις ωραιότερες αστείες και γλυκόπικρες κωμωδίες της χρονιάς. Αν σας άρεσε το «Ατλάντα» με τις περιπέτειες του Childish Gambino και της παρέας του, «μετακομίστε» άφοβα και στο Χιούστον: Ο Μο Αμέρ στον ρόλο του Μο Ναζάρ, πλαισιωμένος με μερικούς από τους καλύτερους νέους άραβες ηθοποιούς που κάνουν καριέρα στον δυτικό κόσμο, δε θα σας απογοητεύσουν.