Love Death + Robots: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει τις εντυπώσεις του από τα νέα επεισόδια του δεύτερου κύκλου της τηλεοπτικής σειράς που προβάλλεται στο Netflix.
Υπήρχαν τα comics που κυκλοφορούσαν αυτούσια: ο Spiderman, ο Captain America, ο Batman, η Wonder Woman και πάει λέγοντας. Υπήρχαν όμως και τα άλλα, που ήταν συλλογές: Από το «Μίκυ Μάους» -που είχε πέρα από ιστορίες με τον ίδιο τον Μίκυ, Ντόναλντ, Σκρουτζ ή Γκούφυ- μέχρι το «Δυναμικό Αγόρι» -«Ρόι Ρέις», «Ζωντανή Μπάλα» «Τρομοκράτης» κλπ.- κι από ‘κει μέχρι την πολύ πιο σύγχρονη «Βαβέλ», μέσω της οποίας εντρυφήσαμε στην παγκόσμια κουλτούρα των comics.
Ένα από τα πιο σημαντικά έντυπα του είδους, ήταν το περιοδικό Heavy Metal -καμία σχέση με την ομώνυμη μουσική- που κυκλοφόρησε το 1977 στην Αμερική ο Leonard Mogel, θέλοντας να μεταφέρει ένα αντίστοιχο ύφος με το γαλλικό Metal Hurlant, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1975. Το Heavy Metal με θεματολογία επιστημονικής και σκοτεινής φαντασίας, αρκετή erotica κι ένα πολύ ιδιαίτερο στοιχείο vintage φαντασίας, που έφερνε στο μυαλό το έργο του Ιούλιου Βερν, έγινε πολύ αγαπητό στο αμερικάνικό κοινό. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού συνεργαζόταν με σχεδιαστές όπως ο H.R. Giger και ο Esteban Maroto κι έπαιρνε από τη Γαλλία έτοιμη ύλη Bilal, Caza, Moebius, Crepax και Manara.
Το 1981 κυκλοφόρησε και η ταινία “Heavy Metal”, που παρουσίαζε την πολυμορφία που είχε και το έντυπο, με πολλή σκοτεινή και επιστημονική φαντασία και αρκετή erotica και γυμνό. Η ταινία αυτή έγινε η βασική έμπνευση για τους Tim Miller, Joshua Donen, David Fincher και Jennifer Miller για να δημιουργήσουν την άνοιξη του 2019 τον πρώτο κύκλο 18 επεισοδίων του Love Death + Robots στο Netflix. Τα συστατικά ήταν δεδομένα: Πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους σχεδιαστές, έμφαση στο comic ακόμη κι αν εμφανίζονται ηθοποιοί, σκληρή αισθητική, αρκετό γυμνό, γερές δόσεις ερωτισμού, πολύς θάνατος, αρκετό χιούμορ, και -εντάξει- πλούσια δόση ρομπότ και -γενικότερα- μηχανών κάθε είδους.
Άργησα να ανακαλύψω την πρώτη σεζόν της σειράς, που πήρε εξαιρετικές κριτικές από τους γνωστούς σκληρούς τύπους που παρακολουθούν τα σκοτεινότερα και τα δυστοπικότερα του Netflix. Το λάτρεψαν τόσο πολύ που δεν ήταν βέβαιοι αν αυτό ή το “Black Mirror” ήταν καλύτερο.
Στα οκτώ επεισόδια της δεύτερης σεζόν όμως, ήμουν σαν έτοιμος από καιρό. Οι προαναφερθέντες σκληροί τύποι δεν θα παραλείψουν να αναφέρουν ότι αυτή η σεζόν είναι ελάχιστα λιγότερο σκοτεινή, ελάχιστα λιγότερο θανατερή, με λιγότερο sex και γυμνό, με λιγότερο πικρό χιούμορ και με μερικές μικρές δόσεις συγκίνησης, πράγμα για ορισμένους όχι και τόσο καλό. Όμως η ποικιλία ήταν από τα ατού του Heavy Metal και κατά συνέπεια και του Love, Death + Robots, ειδικά όταν η γενικότερη σκοτεινή αισθητική που διέπει τη φιλοσοφία της σειράς, γίνεται καθαρή μέσα από την αλληλοδιαδοχή των επεισοδίων. Η αδυσώπητη σκληρότητα των ρομπότ στα “Automated Customer Service” και “Life Hutch”, οι μεταλλαγμένοι και οι μη μεταλλαγμένοι έφηβοι στο “Ice”, η κοινωνία της απαγόρευσης τεκνοποίησης στο καταπληκτικό ”Pop Squad”, το δυστοπικό western του “Snow In The Desert», η αγωνία ενός εφιάλτη -που δεν είναι εφιάλτης- στο “The Tall Grass”, ο τρόμος και η αηδία μπροστά σε έναν Άγιο Βασίλη-τέρας στο “All Through The House” και η μοναξιά του “Drowned Giant”, υπόσχονται σπουδαίες στιγμές σκοτεινών, φανταστικών, ερωτικών μη επίγειων απολαύσεων.
Κι αν νιώθετε παραπονεμένοι για τα μόλις οκτώ επεισόδια του δεύτερου κύκλου, έρχεται κι ένας τρίτος άλλων οκτώ επεισοδίων, πιθανότατα στις αρχές του 2022.
20°
