Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για την κορεάτικη τηλεοπτική σειρά τρόμου «Sweet Home» στο Netflix και τη θραύση των τεράτων.
Οι ταινίες με ζόμπι κάνουν θραύση στην Κορέα. Γυρίζονται κατά εκατοντάδες και γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στην εσωτερική αγορά. Αν όμως το «Train To Busan» είναι η πιο γνωστή ταινία του είδους, ήταν το «#Alive» αυτό που μπήκε στο Top-10 του Netflix στην Αμερική πριν από μερικούς μήνες και άνοιξε τον δρόμο στο «Sweet Home», μια σειρά που υπακούει απολύτως σε όλες τις συμβάσεις του είδους, μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ζόμπι αλλά με τέρατα υπό την ευρύτερη έννοια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το Netflix δίνει για το «#Alive» την εξής περίληψη: «Καθώς ένας τρομερός ιός ξεσπά στην πόλη, ένας μοναχικός άντρας μένει κλειδωμένος στο διαμέρισμά του, αποκομμένος από τον ψηφιακό κόσμο, ενώ ψάχνει να βρει διέξοδο». Και για το «Sweet Home» την εξής: «Ενώ οι άνθρωποι μετατρέπονται σε άγρια τέρατα και σκορπούν τον τρόμο, ένας προβληματικός έφηβος και οι γείτονές του παλεύουν να επιβιώσουν διατηρώντας την ανθρωπιά τους». Έτσι, επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ξέραμε: ότι η βιομηχανία των ταινιών με ζόμπι ή με τέρατα ή με πλάσματα-εισβολείς ή με ό,τι ανάλογο μπορείτε να φανταστείτε, υπακούει σε συγκεκριμένα μοντέλα. Εκείνα τα μοντέλα που δημιουργούσε ο George Romero στη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών», πίσω στο 1968.
Στις αρχές του καλοκαιριού, γράφαμε «Γιατί τα ζόμπι επιστρέφουν στις ταινίες και τις σειρές» εδώ στην ATHENS VOICE, ότι «τα κάθε λογής ζόμπι (ή τέρατα) καραδοκούν στην κάθε μας κίνηση, ως φαντασιακοί εκπρόσωποι των πιο καλά κρυμμένων αρχέγονων φόβων μας. Η πραγματικότητα που βιώνουμε, συχνά μας οδηγεί στο κέντρο των τρόμων μας, έτσι όπως καθημερινά απειλούμαστε από πανδημίες, κλιματικές αλλαγές, νοσταλγίες, ακόμη κι από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια του εαυτού μας». Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει και στο «Sweet Home». Οι ένοικοι της πολυκατοικίας στην οποία εκτυλίσσεται κεκλεισμένων (και τεθωρακισμένων) των θυρών η δράση, είναι πλήρεις προσωπικών φαντασμάτων: αρκετοί διακατέχονται από ενοχές που τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκτονία ή την τρέλα, άλλοι νοσταλγούν μέχρι θανάτου τη χαμένη τους για πάντα οικογένεια, άλλοι είναι ανάπηροι από τη μέση και κάτω κι έχουν αναπτύξει την υψηλή παράλληλη απασχόληση της κατασκευής όπλων από καθημερινά αντικείμενα (upcycling), άλλοι πέφτουν σε κατάθλιψη με σχιζοειδείς τάσεις για την καριέρα χορού που λόγω ατυχήματος έχουν χάσει, άλλοι πρόκειται πολύ σύντομα να πεθάνουν από καρκίνο αγαπώντας και μισώντας το ίδιο θανάσιμα την κοπέλα που τους φροντίζει, άλλοι πιστεύουν φανατικά στον Θεό μα κουβαλάνε κι ένα σπαθί σαμουράι για καλό και για κακό, άλλοι είναι μικρόνοες, άλλοι είναι μικρόνοες κι επιπλέον κακοί, άλλοι είναι μικρόνοες κι επιπλέον ωραιοπαθείς, άλλοι ξυλοκοπούν μέχρι αναισθησίας τις γυναίκες τους, άλλοι είναι οι γυναίκες τους που ξυλοκοπούνται μέχρι αναισθησίας μα μένουν εκεί, άλλοι έχουν έρθει για να εκδικηθούν θανάτους παιδιών στα χέρια αμετανόητων παιδεραστών δολοφόνων κι άλλοι είναι οι αμετανόητοι παιδεραστές δολοφόνοι. Κανονικοί, δεν υπάρχουν!
Μόνο που κάποιοι μέσα στην ακραία πίεση της πραγματικότητας, υπερνικούν (προς στιγμήν;) τα φαντάσματά τους και οδηγούν όσους από τους υπόλοιπους δεν μεταμορφώνονται σε τέρατα στις καλύτερες δυνατές λύσεις. Αυτό ακριβώς λέγαμε και στις αρχές του καλοκαιριού, στο άρθρο που αφορούσε τις ταινίες με ζόμπι γενικά: «Η δεύτερη διαφυγή, που είναι και η πιο ουσιαστική, αφορά την κρίσιμη απόφαση να αντιτάξουμε στην παράλογη ορμή κάθε αγελαίου σχήματος (ή κάθε υπέρτερου σε δύναμη πλάσματος), τη λογική και να το αντιμετωπίσουμε ως ομάδες προσώπων και όχι ως όχλος. Αυτή είναι και η μεγάλη ικανοποίηση που παίρνει ο θεατής μιας ταινίας με ζόμπι: στο τέλος, η επιβίωση του ανθρώπινου είδους επιτυγχάνεται μέσω της λογικής και της ειλικρινούς συνεργασίας. Οι πρωτεργάτες αυτής της νέας –για το ανθρώπινο είδος- πραγματικότητας, ηρωοποιούνται». Και ηρωοποιούνται διπλά στον βαθμό που ο ένας μετά τον άλλο ξεπερνούν τον εαυτό τους. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος να παρακολουθήσει κανείς τη σειρά. Κι επιπλέον υπάρχουν το εξαιρετικό σασπένς, το παρακμιακό σκηνικό της πράσινης πολυκατοικίας, η πολύ επιτυχημένη μεταφορά του ομώνυμου webtoon, η πειστικότητα των τεράτων και η (τρομακτική) επιτυχία των μεταμορφώσεων (το μεγαλύτερο μέρος του budget πήγε εκεί), ο συμπαθέστατος Σονγκ Κανγκ στον ρόλο του αυτοκτονικού εφήβου Τσα Χιουν Σου (τρελό μπέρδεμα τα ονόματα), η εξαιρετικά έντονη δράση που αναπτύσσουν οι (αρκετές) κοπέλες της σειράς, αλλά και το μεγάλο κοντράστ ανάμεσα στην τερατίλα και στις πολλές ανθρώπινες στιγμές που συγκινούν όσο κυλούν τα επεισόδια όλο και πιο πολύ.
Μα τέρατα; Τελικά, ναι, τέρατα, έστω για μια φορά ή για δύο. Άσε που όταν εισβάλουν στην πράσινη πολυκατοικία κάποιοι άλλοι επιζώντες, είδος αγέλης δολοφόνων, ο αρχηγός τους δίνει την απόλυτη ατάκα: «Με τα τέρατα ξέρεις τι να περιμένεις, οι άνθρωποι είναι χειρότεροι».
14°
