Την Kυριακή την πέρασα παίζοντας μια καμενιά, ένα παλιό παιχνίδι τοποθετημένο σε μια Mad-Max μεταπυρηνική εποχή. Θα μου πείτε, είναι λίγο υπερβολικό να ονομάζω το Fallout Online καμενιά, όταν απευθύνομαι σε ανθρώπους που σπέρνουν ηλεκτρονικά κουκιά και αγοράζουν μάρκες πόκερ ή τους φίλους τους στο Facebook. Όμως ειλικρινά δεν φταίω εγώ εάν μου έχετε γίνει όλοι αυτιστικά Otaku τα τελευταία 2 χρόνια. Τέλος πάντων η ουσία είναι πως το παιχνίδι αυτό σου επιτρέπει να σερφάρεις ταυτόχρονα στο ίντερνετ, και ανάμεσα σε διάφορες ημιδιαφημιστικές βλακείες ανακάλυψα πως σύμφωνα με μια εταιρεία ερευνών οι παραγγελίες υπολογιστών έπεσαν κατά ένα ολόκληρο 20% παγκοσμίως στο δεύτερο τρίμηνο του έτους σε σχέση με πέρσι. Και αυτή η πτώση είναι ακόμα μεγαλύτερη για τους «κανονικούς» υπολογιστές, όταν δούμε πως οι παραγγελίες των μικρών, φθηνών netbook αυξήθηκαν κατά 40% στο ίδιο διάστημα.
Πέρα φυσικά από την ανερυθρίαστη θριαμβολογία για την επιβεβαίωση των όσων έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, αυτό το νούμερο μας λέει με ακρίβεια κάτι πολύ σημαντικό. Πως το ευρύ κοινό, ένεκα και της παγκόσμιας κρίσης, δυσκολεύεται να δικαιολογήσει την αγορά ενός υπολογιστή πιο ακριβού από 350 ευρώ. Σε αυτό το πλαίσιο, οι γρήγοροι «σκληροί δίσκοι» SSD που σας διαφήμιζα την προηγούμενη βδομάδα γίνονται ελαφρώς αδιάφοροι. Διότι πόσοι, τελικά, θα δίνατε 120 ευρώ για μόλις 32GB χώρου; Και σε ποιους απευθύνεται αυτό το προϊόν;
Είναι πραγματικά κρίμα να δώσεις 120 ευρώ παραπάνω για γρηγορότερο επεξεργαστή αντί να πάρεις μαζί με τον κανονικό σκληρό δίσκο και έναν 32GB SSD, προκειμένου να βάλεις εκεί μέσα το λειτουργικό και τα προγράμματά σου. Όμως όλη αυτή η συζήτηση σίγουρα δεν αφορά ούτε τους ανθρώπους που έχουν netbook (και πλήρωσαν 250 ευρώ για ολόκληρο τον υπολογιστή) ούτε τους ανθρώπους που έχουν λάπτοπ και άρα πρέπει να αποφασίσουν να βάλουν ή 320 GB κανονικού αργού σκληρού ή 32 GB των καινούργιων SSD. Έτσι μένουμε στην ολοένα και μικρότερη μερίδα ανθρώπων που έχουν έναν desktop υπολογιστή και είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν 120 ευρώ τουλάχιστον.
Μια πραγματικότητα δηλαδή που αντικατοπτρίζει τη μιζέρια που τρώει εδώ και σχεδόν 2 χρόνια όλη τη βιομηχανία των υπολογιστών. Στις βιτρίνες των καταστημάτων και των περιοδικών βλέπεις τετραπύρηνους επεξεργαστές με διπλό καρμπιρατέρ. Kάρτες γραφικών που απεικονίζουν ψηφιακές γκόμενες με δέρμα πιο απαλό και από αυτό του Camay. Γυαλιστερές οθόνες πενηνταδώδεκα ιντσών που σου υπόσχονται ότι δεν θα μπορείς να δεις το μισητό συνάδελφο που βρίσκεται από πίσω τους. Υπερταχύτατους SSD σκληρούς που κάνουν τα παλιά συμβατικά αδέρφια τους να μοιάζουν με καρβουνιάρικη μαούνα δίπλα σε κότερο.
Και πίσω από τη βιτρίνα ο κόσμος συνεχίζει να αγοράζει netbook των 250 ευρώ, που ούτε μια ταινία υψηλής ευκρίνειας δεν μπορούν να δείξουν αξιοπρεπώς. Τα χρόνια της γκλαμουριάς έχουν περάσει και ακόμα και η Microsoft αναγκάστηκε να αμυνθεί λέγοντας πως για τις άδειες των Windows πάντα χρέωνε τους κατασκευαστές γύρω στα 50 δολάρια ή 5% της τιμής, μια πληροφορία που για χρόνια θεωρούνταν επτασφράγιστο μυστικό.
Οπότε, για όλους εσάς εκεί έξω που δεν ασχολείστε με το πόσο μεγάλη την έχει το τάδε ή το δείνα τσιπάκι, να θυμάστε πως υπάρχει στην αγορά ένας «σκληρός δίσκος» που ονομάζεται SSD και που πραγματικά κάνει θαύματα στην απόδοση του υπολογιστή σας, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι απαραίτητο ότι αξίζει τον κόπο να τον αγοράσετε, ειδικά όταν το κόστος του πλησιάζει το μισό ή το ένα τρίτο του συνολικού κόστους του υπολογιστή σας και η χωρητικότητα μόλις το 1/10 των απλών συμβατικών σκληρών. Σε ένα χρόνο και με τις πωλήσεις των υπολογιστών ένα ακόμα γενναίο 10% κάτω, ίσως να ξανασυζητήσουμε την τιμή.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
15°
