Τι αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα ιδεών και μηχανισμών κι αυτό που μας πλάσαρε η Cyanide, μια εταιρεία περισσότερο γνωστή για ασυνήθιστους αθλητικούς εξομοιωτές όπως η σειρά Tour de France (που, μέχρι να το τσεκάρω στο Wikipedia, ούτε γνώριζα, ούτε μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχει κοινό που τους απαιτεί ετησίως σα το FIFA και το Pro) και το Blood Bowl. To Call of Cthulhu ξεκινά ως εκμοντερνισμένο μεν, με ελευθερία κίνησης στα 3D περιβάλλοντα του, αλλά κατά τα άλλα τυπικό adventure, μέχρι το σημείο που μπλέκει τα μπούτια του προσπαθώντας να εντάξει μηχανισμούς stealth, μάχης και καταδίωξης σε πραγματικό χρόνο.
Αμερική, ποτοαπαγόρευση κι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ με το όνομα Edward Pierce (αυτός είμαστε εμείς) που προσεγγίζεται από επιφανή ηλικιωμένο βιομήχανο για να ερευνήσει το θάνατο της κόρης του, Sarah Hawkins, υπό ασαφείς συνθήκες στο απομονωμένο ψαρονήσι όπου ζούσε με τον εφοπλιστή σύζυγό της. Το Call of Cthulhu ξεκινά με βασανιστικά διλήμματα: πρέπει να μοιράσουμε έναν περιορισμένο αριθμό βαθμών σε ιδιότητες που θα μας βοηθήσουν στην έρευνά μας. Θες υψηλότερο Spot Hidden ώστε να αντιλαμβάνεσαι κρυμένα αντικείμενα στο χώρο, ή θα ανεβάσεις το Psychology που σου επιτρέπει να συμπεραίνεις τις προθέσεις των συνομιλητών σου; Οι ιδιότητες, ευθέως δανεισμένες από το επιτραπέζιο RPG της Chaosium με τον ίδιο τίτλο, σε ιντριγκάρουν πριν καν αρχίσεις το παιχνίδι, αφού σε εξαναγκάζουν να αφήσεις κενά που αντιστοιχούν σε πληροφορίες και δυνατότητες που δε θα σου παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια του. Η αίσθηση της επικείμενης απώλειας κάνει το παιχνίδι να φαίνεται ευρύτερο και βαθύτερο, κάτι που λειτουργεί, αρχικά τουλάχιστον, θετικά για την εμπειρία.
Το ίδιο ισχύει και για την εγκράτεια που επιδεικνύει το Call of Cthulhu στις πρώτες ώρες μετά την αποβίβασή μας στο Darkwater. Παρά το γεγονός ότι εμπλεκόμαστε στα σκοτεινά μυστικά και τις διαμάχες ανάμεσα στις αντιμαχόμενες φατρίες του με το που πατάμε πόδι στην σάπια προβλήτα του, οι δυνατότητές μας εξαντλούνται σε κουβεντούλα και αναζήτηση στοιχείων. Το ομιχλώδες νησί με τους καχύποπτους κατοίκους είναι βουτηγμένο στην αλμύρα, την υγρασία και το φόβο, με διάχυτη τη νοσταλγία για τις παλιές του δόξες ως κέντρο φαλαινοθηρίας και τη νεκρή όρκα που έχει ξεβραστεί καταμεσής του λιμανιού να αποτελεί τον τελευταίο από μια σειρά κακών οιωνών. Ο Edward, που η τριχοφυΐα και οι ενδυματολογικές επιλογές του παραπέμπουν σε μεσοπολεμικό John Wick, πρέπει να προσεγγίσει τις εξέχουσες προσωπικότητες του νησιού, να διατηρήσει τις απαραίτητες ισορροπίες ώστε να αποσπάσει πολύτιμες πληροφορίες χωρίς να χάσει το κεφάλι του και, τελικά, να αποκτήσει πρόσβαση στο ερειπωμένο αρχοντικό της οικογένειας Hawkins.
Φάση εξόχως ατμοσφαιρική, δηλαδή, (κάτι στο οποίο βοηθάει πολύ και το οπτικό κομμάτι, αφού η Cyanide έχει καταφέρει να αποδώσει άψογα σε εικόνες όλα τα κλισέ των settings του Lovecraft) μέχρι που το παιχνίδι αποφασίζει να ανεβάσει ρυθμούς και να διανθίσει την αργή αλλά απορροφητική έρευνά μας, με εκρήξεις κακοστημένης δράσης. Εκνευριστικά stealth sections, σκηνές καταδίωξης άνευ έντασης και πιστολίδι στοιχειώδους διαδραστικότητας, βγάζουν νόημα αφηγηματικά, όταν θες να φτάσεις σε κάποιου είδους κορύφωση, αλλά πρέπει να υποστηρίζονται από τους καταλλήλους μηχανισμούς – δεν βλέπουμε ταινία εδώ.
Ευτυχώς, τέτοιες ατυχείς παρεμβάσεις δεν κρατάνε πολύ και, με λίγη υπομονή, το Call of Cthulhu επανέρχεται σε ένα σασπένς που καταφέρνει και το διατηρεί σχεδόν κόντρα στις λανθασμένες ή ανεπαρκείς επιλογές του. Οι σκηνές δράσης μπορεί να κουράζουν, το voice acting να είναι αδιάφορο, ακόμα και οι ιδιότητες που φάνηκαν τόσο καλή ιδέα στην αρχή να λειτουργούν τελικά μάλλον περιοριστικά, αλλά κάτι από τις ιστορίες κοσμικού τρόμου που το ενέπνευσαν σα να λαγοκοιμάται στα βάθη του κώδικα του Call of Cthulhu και θα σε κάνει να θες να το ακολουθήσεις μέχρι το τέλος.
20°
![[E3 2018] Call of Cthulhu – E3 Trailer](/images/640x360/3/jpg/files/YouTube/QxPAm7sHbZQ.webp "[E3 2018] Call of Cthulhu – E3 Trailer")
