Κάποιο επεισόδιο απ'την εντυπωσιακή σειρά ντοκιμαντέρ του BBC Walking With Dinosaurs ξεκινούσε με τον αφηγητή να μιλάει για έναν από τους πιο επικίνδυνους κυνηγούς της εποχής, ενώ το πλάνο εστίαζε επίμονα πάνω σε μια μεγάλη δίποδη σαύρα στις όχθες κάποιου υδάτινου σώματος, να ανιχνεύει την επιφάνεια του νερού ψάχνοντας για λεία. Η περιγραφή ήταν ηθελημένα ασαφής: ενώ ο ανυποψίαστος θεατής περιμένει το προϊστορικό ερπετό ν'αρπάξει κάποιο ψάρι με αστραπιαία κίνηση, ξαφνικά ο ορίζοντας πίσω του σκοτεινιάζει από ένα γιγαντιαίο κροκοδειλοειδές ον, το οποίο, σε κλάσματα δευτερολέπτου, αναδύεται και κάνει μια χαψιά τον παραπλανητικό πρωταγωνιστή της σκηνής. Αυτή η ένταση μιας βάναυσης φυσικής ισορροπίας όπου ο θύτης γίνεται απότομα θήραμα, καθώς και το δέος όταν γινόμαστε μάρτυρες σύγκρουσης ανάμεσα σε πλάσματα στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας χαρακτηρίζουν και το Monster Hunter: World, τουλάχιστον στις καλύτερες στιγμές του.
Όπως και το περσινό Horizon Zero Dawn, το τελευταίο παιχνίδι της δημοφιλούς (ειδικά στην Ασία) σειράς είναι τοποθετημένο σ'ένα τεχνολογικό σταυροδρόμι μεταξύ του πρωτόγονου και του φουτουριστικού. Ιπτάμενες φρεγάτες διασχίζουν τους αιθέρες πάνω από απάτητες ζούγκλες μιας άγριας ηπείρου όπου κατοικούν δεινόσαυροι τους οποίους αναλαμβάνουμε να καταδιώξουμε με τσεκούρια, σφεντόνες και σπαθιά. Ως μέλη μιας ερευνητικής αποστολής που μελετάει εδώ και δεκαετίες μια κατηγορία γιγαντιαίων όντων που αποκαλούμε Elder Dragons, θα κρυφτούμε μέσα σε πυκνές φυλλωσιές και θα χωθούμε σε κλειστοφοβικά λαγούμια για να παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά των θηραμάτων μας, με σκοπό να τα κυνηγήσουμε αποτελεσματικότερα. Όσο ισχυρότερα τα όντα που σκοτώνουμε ή αιχμαλωτίζουμε, τόσο καλύτερα τα όπλα και οι πανοπλίες που μπορούμε να κατασκευάσουμε από τα οστά και το δέρμα τους στην βασική διαδραστική λούπα, τον πυρήνα της εμπειρίας, του νέου τίτλου της Capcom.
Παιχνίδι δράσης τρίτου προσώπου σε ανοιχτό κόσμο, το Monster Hunter: World δεν μπορεί να αποφύγει κάποια από τα κουσούρια που χαρακτηρίζουν το είδος: οι προαιρετικές αποστολές του συχνά καταλήγουν αγγαρεία, σπαταλάει αρκετές ώρες για να σε κατατοπίσει επαρκώς ώστε να μπεις στο ρυθμό του, ενώ και το (ημι-απαραίτητο) online του είναι άλλοτε αφερέγγυο με τις συνδέσεις κι άλλοτε ενοχλητικά χαοτικό στην προσπάθεια να συνεργαστείς με αγνώστους απ'την άλλη άκρη του κόσμου για να παγιδέψεις έναν εξαγριωμένο τυραννόσαυρο. Διαφοροποιείται, παρ'όλα αυτά, με δύο σημαντικούς τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι εγκαταλείπει την επίφαση της αφήγησης που φρέναρε τη ροή σε πρόσφατους τίτλους όπως το Assassin's Creed: Origins παρακινόντας σε να εξερευνήσεις τον συναρπαστικό κόσμο του χωρίς να πολυασχολείσαι με την ιστορία. Όχι ότι δεν έχει σενάριο, αλλά πρόκειται για εμφανώς δευτερεύον στοιχείο μπροστά στην εξερεύνηση, στη συλλογή υλικών και, φυσικά, στις λυσσασμένες μάχες ενάντια σε διαφόρων ειδών προϊστορικά τέρατα.
Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με την πολυπλοκότητα του οικοσυστήματός του, η οποία επιτρέπει να προκύπτουν οργανικά καταστάσεις απρόβλεπτες, τέτοιες που μπορούν να μετατρέψουν μια αποστολή ρουτίνας σε απεγνωσμένη μάχη για επιβίωση. Έχοντας τραματίσει θανάσιμα ένα Pukei-Pukei (πλάσμα που θα μπορούσε να είναι διαστάυρωση στρουθοκαμήλου με βάτραχο) περιμένα, μαζί με τους υπόλοιπους της ομάδας που το καταδιώκαμε online, ότι τα τελευταία στάδια του κυνηγιού θα ήταν μια τυπική διαδικασία. Εκεί που το είχαμε στριμώξει κοντά στη φωλιά του όμως και ετοιμαζόμασταν να το αποτελειώσουμε, φαίνεται πως η φασαρία κίνησε την προσοχή ενός Rathalos, ιπτάμενου δράκου που εκτοξέυει φωτιές από το στόμα του, ο οποίος επιτέθηκε πρώτα στο μισοπεθαμένο πτηνό και στη συνέχεια στην ομάδα μας. Όπως o άτυχος πρωταγωνιστής του Walking With Dinosaurs, γίναμε από θύτες θηράματα σε μια στιγμή.
Φυσικά τιποτα από αυτά δε θα λειτουργούσε αν οι δεινόσαυροι του Monster Hunter: World δεν ήταν τοσο πειστικά πλασμένοι. Η Capcom έχει κάνει φοβερή δουλειά τόσο στον τομέα του animation όσο και στο AI, σε βαθμό, μάλιστα, που ίσως απωθήσει κάποιους πιο ευαίσθητους φιλόζωους από τη βάρβαρη διαδικασία του κυνηγιού. Η λεία μας επιτίθεται με λύσσα όταν απειλείται, υποχωρεί φοβισμένη όταν ο αριθμός και τα όπλα των αντιπάλων της κάνουν τον αγώνα άνισο και σφαδάζει από πόνο όταν τραυματίζεται. Το ιδιο το παιχνίδι δεν φαίνεται να συγκινείται από όλα αυτά και προσπαθεί να δημιουργήσει τις πιο συναρπαστικες μάχες που μπορεί με μυθικά τέρατα που γεμιζουν την οθόνη με το μέγεθός τους, μ'ένα εκλεπτυσμένο σύστημα μάχης που έχει παρει (και αυτό) στοιχεία απ'το Dark Souls (κυρίως ως προς την έμφαση στην άμυνα και τη διαχείριση της αντοχής) και με μεγάλη ποικιλία όπλων που παρέχουν διαφορετικές δυνατότητες και απαιτούν τελείως διαφορετική προσέγγιση. Κάθε μάχη είναι μανιασμένη, έντονα βίαιη, εξαντλητική και κάθε αντίπαλο πλάσμα σε πείθει ότι δεν θέλει τίποτα περισσότερο απ'το να επιβιώσει.
Το Monster Hunter: World δεν κάνει τίποτα επαναστατικό για τα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου και δεν πρόκειται να μεταπείσει όσους έχουν πια βαρεθεί να κυνηγούν ατέρμονα εικονίδια σ'ένα χάρτη, αλλά αποτελεί μια μάλλον εντιμότερη εναλλακτική σε σχέση με τις τελευταίες μεγάλες κυκλοφορίες του είδους. Δεν προσπαθεί να σε πείσει ότι έμπεριέχει κάποιο βαθύτερο νόημα και δεν καμουφλάρει το πόσο επαναλαμβανόμενες είναι οι αποστολές του μέσω κάποιου πολύπλοκου σεναρίου, αλλά επιχειρεί να σε κρατήσει μέσω του ζωντανού κόσμου που έχει στήσει και των προσεγμένων συστημάτων μάχης και εξερεύνησης που ορίζουν το πεδίο δυνατοτήτων σου μέσα σ'αυτόν. Αρκεί ν'αφήσεις τις φιλοζωικές ευαισθησίες σου στην πόρτα.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
12°
