O Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης γράφει για το δικό του Καρπενήσι
Tο δικό μου «νησί» είναι το Καρπενήσι. Ξανά και πάντα. Καλοκαίρια και χειμώνες, και όχι –ξέρω ότι θα με ρωτήσετε– δεν βαριέμαι συνέχεια το ίδιο μέρος. «Για τη στιγμή, για τη χαρά, για την παρηγοριά», που λέει και το τραγούδι. Το καλοκαίρι, άλλωστε, το βουνό είναι το μυστικό των λίγων. Το ομολογούμε ο ένας στον άλλον μέσα από τα συνωμοτικά μας βλέμματα. Ναι, είμαστε αυτοί που διαπράττουμε εκείνο το έγκλημα καθοσιώσεως, να προτιμούμε το απέραντο πράσινο από το απέραντο γαλάζιο.
Καλά κάνει η Ελλάδα και ταυτίζεται με τη θάλασσα. Να θυμόμαστε, όμως, πως είμαστε η τρίτη πιο ορεινή χώρα της Ευρώπης. Οι δικές μας «Άλπεις» είναι η οροσειρά της Πίνδου. Με αξεπέραστο φυσικό περιβάλλον, με απίστευτη βιοποικιλότητα, με κρυμμένους θησαυρούς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, έστω για ένα Σαββατοκύριακο, ανεβείτε πιο ψηλά και ανακαλύψτε μια άλλη καλοκαιρινή Ελλάδα. Είναι αυτή που εγώ αγαπώ. Οι δικές μου –ολόδικές μου– διακοπές είναι στο Καρπενήσι. Είναι εκεί όπου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να αδειάσω το κεφάλι μου και να γεμίσω την ψυχή μου. Γιατί τα βουνά το καλοκαίρι είναι όνειρο και σε κάνουν να ονειρεύεσαι. Γιατί θα τσιμπήσω από τη συκιά του παππού μου και θα κάτσω στη σκιά του πλάτανου – εκεί κρυβόμουν από τη βροχή με τον πατέρα και την αδερφή μου. Γιατί θα φάω το καλύτερο λουκάνικο, αλλά και την καλύτερη πέστροφα μαζί με το καθαρότερο τσίπουρο και το δυνατότερο μούρο (μη ρωτάς, δοκίμασε). Γιατί μακριά από τα φώτα και τον θόρυβο της πόλης, τα αστέρια πάνω από την Καλιακούδα λάμπουν περισσότερο και ξέρεις πως δεν θα σβήσουν ποτέ. Γιατί θα κοιμηθώ καλά, βαθιά, γαλήνια σαν μικρό παιδί. Για τη φυσική δροσιά και τις μεσημεριανές μπόρες, για τις πεζοπορίες δίπλα σε φυσικές πηγές και ποτάμια, για τη βαρκάδα στη λίμνη των Κρεμαστών. Για τις βουτιές στο Φαράγγι Πάντα Βρέχει ή απλά για να βρέξω το πρόσωπό μου στη βρύση της πλατείας. Για τα σημάδια ενός αρχαίου ορεινού πολιτισμού στο Κλαυσί και για ένα κερί στην Προυσιώτισσα. Για τις όμορφες βραδιές στις πλατείες στα γύρω χωριά, που καταλήγουν σε υπέροχες γαστρονομικές εμπειρίες, για τα γλέντια στα πανηγύρια που γινόμαστε όλοι ένα, για το αυγουστιάτικο φεγγάρι που χάνεται τα ξημερώματα ανάμεσα στις βουνοκορφές. Για την αυθεντική φιλοξενία. Χωρίς φτιασίδια, την αληθινή. Για να θυμόμαστε από πού είμαστε, μικροί και μεγάλοι. Πού πατάμε και τι γυρεύουμε. Όπου κι αν βρισκόμαστε, όπου κι αν φτάσουμε. Όπως έλεγε και ο Ελύτης: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά».
12°
