Η Ελένη στο Japan: Η ζωή μιας Ελληνίδας στο Kawasaki σε βίντεο

​Στα βίντεο που ανεβάζει στο YouTube και στο κανάλι «Η Ελένη στο Japan», η Ελένη Ξάφη περιγράφει την καθημερινότητά της στο Τόκιο, τη ζωή, τα ήθη και τις γραστρονομικές εκπλήξεις στην ασιατική μητρόπολη με τη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά στα 22 της έφυγε για να σπουδάσει υποκριτική στο Λονδίνο. Εκεί ήταν που ήρθε σε επαφή με την Ιαπωνική κουλτούρα μέσα από τα άνιμε, αποφάσισε να μάθει ιαπωνικά και... «κόλλησε». Ξεκίνησε σιγά-σιγά να διαβάζει ιαπωνική λογοτεχνία, να βλέπει ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, να ανακαλύπτει όλο και περισσότερα πράγματα για τον ιαπωνικό πολιτισμό ώσπου αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στην Ιαπωνία. 

«Δυο χρόνια μετά από την αποφοίτηση μου, όντας σε μία πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου -αφού κατα τύχη είχα δει μια αγγελία στο Facebook, είχα κάνει αίτηση, είχα περάσει  από 4 συνεντεύξεις και ένα σεμινάριο-αποφάσισα να το ρισκάρω και να πάω να δουλέψω στο Τόκιο ως δασκάλα αγγλικών, σε ενήλικες. Ήταν μια απόφαση της στιγμής, απρογραμμάτιστη, χωρίς σχέδιο και χωρίς προετοιμασία αλλά και μια απόφαση που μου άλλαξε την ζωή. Σήμερα, είμαι στο Τόκιο 5 χρόνια τώρα, εξακολουθώ να κάνω την ίδια δουλειά, ζώντας μαζί με τον ιάπωνα σύζυγό μου, Takeshi και τη σκυλίτσα μας την Cinnamon.» θα πει η ίδια στην ATHENS VOICE και συμπληρώνει:​

«Ζω στον δήμο Kawasaki που συνορεύει με το Τόκιο. Είναι μια πολύ ήσυχη περιοχή, μέσα στο πράσινο. Το σπίτι μας είναι αρκετά παλιό και ξύλινο και χωρίς κεντρική θέρμανση (η πλειοψηφία των σπιτιών στην Ιαπωνία δεν έχουν κεντρική θέρμανση) και είναι και λίγο άβολο να πας στην δουλειά στο κέντρο του Τόκιο με το τρένο (περίπου 40 λεπτά). Πρώτα μέναμε σε ένα πολύ πολύ πολύ μικρό διαμέρισμα κοντά στο κέντρο του Τόκιο αλλά σε μία πολύ καλή περιοχή με πολλά μαγαζιά, εστιατόρια, αγορές και καλή νυχτερινή ζωή. Όμως αγαπάμε την φύση, την ησυχία και τα ζώα και θέλαμε κάτι πιο ευρύχωρο. Έτσι έπρεπε να συμβιβαστούμε με κάτι παλιό και ξύλινο για να έχουμε χώρο, κήπο και ησυχία.»

Όπως μας εξηγεί η Ελένη τα βίντεο στο You Tube τα ξεκίνησε εν μέσω πανδημίας που είχε ελεύθερο χρόνο. Μέσα από το κανάλι της επιδιώκει να δείξει ότι το διαφορετικό είναι φυσιολογικό και όχι απαραίτητα αρνητικό σαν έννοια και έπειτα ότι η Ιαπωνία δεν είναι το ίδιο με την Κίνα ή οποιαδήποτε άλλη ασιατική χώρα και το ανάποδο, καταρρίπτοντας με αυτόν τον τρόπο και κάποια στερεότυπα. Στα βίντεό της μιλά για το φαγητό, κάποιες παραδόσεις και έθιμα, την καθημερινότητά της στην Ιαπωνία και δείχνει διάφορα όμορφα μέρη.

«Υπάρχει αυτό το στερεότυπο ότι η Ιαπωνία είναι περίεργη, παράξενη, αλλόκοτη, ανώμαλη. Αν και συμφωνώ ότι είναι διαφορετική από αυτά που καταλαβαίνουμε ως φυσιολογικά στην Ελλάδα, δεν πιστεύω πως είναι περίεργη, απλά διαφορετική. Κάθε μέρα βλέπω κάτι που μου κάνει εντύπωση εδώ. Από τον καθαριστή στον σταθμό του τρένου που είναι στα γόνατα και αφαιρεί με ευλάβεια μια τσίχλα που είχε κολλήσει κάποιος σε ένα παγκάκι. Τον σεκιουριτά που είναι περίπου 70 χρονών και επειδή βαριέται να κάθετε στο σπίτι, δουλεύει ημιαπασχόληση στο κτίριο που είναι η δουλειά μου και κάθε πρωί λέει “Καλημέρα” ξεχωριστά στον κάθε υπάλληλο που μπαίνει στο κτήριο. Τα καλοκαιρινά φεστιβάλ μαζεύεται ο κόσμος και χορεύει γύρω από ένα μεγάλο τύμπανο. Τα φεστιβάλ πυροτεχνημάτων όπου η κάθε πόλη ανταγωνίζεται την άλλη για το ποια θα έχει τα καλύτερα πιο φαντασμαγορικά βεγγαλικά, κρατάνε και 1 - 2 ώρες. Τους απίστευτους αυτόματους πωλητές που μπορείς να βρεις κατα τύχη οι οποίοι θα πουλάνε αναψυκτικά, ποτά, νούντλς, ρύζι, ή ακόμα και ζωμούς για σούπες! Για τους Ιάπωνες είναι πολύ εύκολο να κοιμηθούν μέσα στο τρένο ή σε σκαλιά ή σε παγκάκια ή οπουδήποτε. Συνήθως έχουν πιει πολύ ή είναι εξαντλημένοι από την δουλειά, αλλά δεν παύει να με εντυπωσιάζει.»

Οι Ιάπωνες σύμφωνα με τα λεγόμενά της Ελένης διαφέρουν κατά πολύ από τους Έλληνες, ωστόσο οι δυο λαοί λατρεύουν το φαγητό.

«Έχουν πολύ λίγα κοινά οι Ιάπωνες με τους Έλληνες. Είναι λίγο ήσυχοι σαν λαός, ντροπαλοί, πολύ πολύ πειθαρχημένοι και εργασιομανείς. Έχω δοκιμάσει τα πάντα από τα φαγητά τους εδώ. Γενικά τα γλυκά τους δεν είναι πολύ γλυκά σε αντίθεση με τα ελληνικά που λιγώνουν από την πολύ ζάχαρη. Ένα γλυκό όμως που πιστεύω ότι θα αρέσει σε πολλούς Έλληνες, ελαφρύ, αρωματικό και πολύ πολύ νόστιμο είναι το Ταϊγιάκι (Taiyaki). Το όνομα σημαίνει “ψητό φαγκρί” και έχει σχήμα ψαριού αλλά δεν έχει καμμία σχέση με ψάρια. Είναι σαν γεμιστό pancake, έχει γέμιση άνκο (γλυκιά κρέμα κόκκινου φασολιού) αλλά υπάρχουν και με γέμιση κρέμα, σοκολάτα, φράουλα, μάτσα και άλλες πολλές! Φαγητό πάντα προτείνω το παραδοσιακό ιαπωνικό φαγητό, ρυζάκι, ψητό ψαράκι ή λαχανικά τεμπούρα με σόγια σος ή μίσο σος. Μίσο σούπα, πικλες και λαχανικά. Το ρύζι εδώ είναι ιερό και νομίζω πως δεν το έχουν δοκιμάσει πολλοί Έλληνες γιατί είναι δύσκολο να βρεις καλό ιαπωνικό ρύζι εκτός Ιαπωνίας. Εάν κάποιος θελήσει να έρθει και δοκιμάσει Ιαπωνικό φαγητό πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο ρύζι.

Επίσης η ιαπωνική κουζίνα μπορεί να σου προσφέρει γεύσεις πρωτόγνωρες όπως είναι το umami. Ουμάμι μπορείς να γευτείς στο πράσινο τσάι σε συνδυασμό με γλυκό γιόκαν (γλυκιά πάστα κόκκινου φασολιού) ή στο ρύζι με natto (νάτο - φασόλια σόγιας που έχουν υποστεί ζύμωση). Είναι φαγητά και γεύσεις που μόνο εδώ μπορείς να γευτείς και ίσως όχι, κάτι που ακούγετε ορεκτικό σε πολλούς Έλληνες αλλά αν είστε ανοιχτοί σε εμπιρείες τα συνιστώ ανεπιφύλακτα!»​

Όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το πώς τους βίωσε ζώντας στην ευρύτερη περιοχή του Τόκιο, η Ελένη μας εξήγησε πως λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του covid η ατμόσφαιρα δεν παρέπεμπε στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού όπως την ξέρουμε όλα αυτά τα χρόνια.