Πήρα μαζί μου ό,τι πιο αγαπημένο είχα. Έσφιξα στο χέρι ιεροτελεστικά τον μικρό ελβετικό σουγιά. Σε μισή ώρα θα χάραζε. Ή τώρα, ή ποτέ ξανά. Πέρασα με άλμα την μπουκαπόρτα του πλοίου. Τελευταίος από όλους. Έξι ώρες μακριά από εκεί που ήθελα να είμαι. Κουρασμένος κι ολόφρεσκος. Δεν άφησα πίσω τίποτε. Βολεύτηκα σε μια πλαστική καρέκλα και ακούμπησα τα χέρια και το κεφάλι μου στην κουπαστή. Όσο κοιτούσα τα βράχια του λιμανιού να ξανθαίνουν από τις πρώιμες ακτίνες, η μύτη μου απολάμβανε την αλμύρα που μου θύμιζε πάντοτε ταξίδι καλοκαιρινό. Το μαλακό τρέμουλο από την εκκίνηση της μηχανής με συνοδεία τους περιστρεφόμενους αφρούς, ήταν το σινιάλο που σε ελάχιστο θα έκανε τον υπόλοιπο κόσμο να κινείται σε ανάποδη φορά.
Όταν το νησί αρχίζει να αχνοφαίνεται, όπως λέει και η Μαρία, «είναι η στιγμή που ξεκινάει να σου μιλάει». Οι Κρήτες λατρεύουν την επιστροφή. Όσο καιρό και να κάνεις να τους δεις, αν επιστρέψεις θα σε δεχτούνε ανοιχτά. Θα αφήσουν με θόρυβο μια διάφανη μπουκάλα ρακή και δεν θα σου μιλήσουν αν δεν την φτάσετε πρώτα στα μισά. Μετά θα σου παραπονεθούνε γιατί έκανες τόσο καιρό να έρθεις, σαν να πρόκειται για το σπίτι της καταγωγής σου.
Για αγαπημένο έχω το υπογάστριο του νησιού. Εκεί που ο αέρας σφυρίζει καθημερινά τις κλασικές συμφωνίες. Στο αμμουδερό Ροδάκινο του Ρεθύμνου ο Μανώλης κρατάει το στέκι του. Τραπέζι μπροστά, παραγγελία ανθοί με ρύζι και πίτα σφακιανή με θυμαρίσιο μελί για πρωινό. Μετά από καμιά ώρα τσιγαριαστό κατσίκι, πατάτες οφτές και καπνιστό απάκι και μια μερίδα γεμιστά λουκουμένια να υπάρχει. Το είχα πάρει σερί από την προηγούμενη μέρα και χρειαζόμουν φαγητό. Δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ, αλλά έλεγα πως κοιμήθηκα στο καράβι για να μην τους χαλάσω το χατήρι για γλέντι. Τα κεράσματα δεν άργησαν αφού η διάθεση της πρώτης μέρας είναι αστείρευτη. Έστειλα μερικά μηνύματα ότι ξέρω τι κάνω, ότι όλα οκ και παραδόθηκα στο βράδυ. Το δεύτερο μπουκάλι ξεκίναγε μαζί με τα μαντολίνα και ο αέρας κράταγε τον ίσο.
Πιάσε παντσετάκια, ξυδάτο λουκάνικο, παϊδάκια, πάρε ποτήρι και κάτσε μαζί μας. Ενώσαμε τα τραπέζια όσοι ήμασταν εκεί και συστηθήκαμε τσουγκρίζοντας. Τότε βγήκανε τα λαούτα οι παραγγελιές, τα τραγούδια, οι χοροί, τα σπιτικά λικέρ, τα τρίτα μπουκάλια, οι αγκαλιές και οι αγάπες. Αυτά που σερβίρει ο Μανώλης δεν είναι φαγητό και ποτό, είναι εδέσματα και σπιτικός ορός της αλήθειας. Μετά τις δύο, 50 ώρες δηλαδή μετά από τον τελευταίο ύπνο, το σώμα μου παρέδωσε το πνεύμα του και τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία που έμαθα από την φωτογραφική μηχανή την επόμενη μέρα, αφού ό,τι και να γίνει θα τραβάω και ας μην καταλαβαίνω. Στον αυτόματο. Την επαύριο, πάλι τα ίδια έγιναν. Μόνο με περισσότερο αέρα, περισσότερη μουσική και εγκράτεια στα ποτά. Για να εννοώ ό,τι κάνω.
Δύο μέρες ξέχειλες, βράδια σαν σε μυτάτο. Η καντίνα του Μανώλη βρίσκεται σε ένα υπέροχο σημείο στην παραλία του Ροδάκινου του νότιου Ρεθύμνου, με εξαιρετικό φαγητό, διάθεση και περιποίηση παλιάς καλής Κρήτης. Άχαστο.
Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ
20°
