Ταξιδια

Η Ανάφη της Χίλντας Παπαδημητρίου

Στο ολονύχτιο ταξίδι με τον αλήστου μνήμης Μιαούλη, χωμένη στο σλίπινγκ-μπαγκ, μετρούσα τα αστέρια προσπαθώντας να φανταστώ την πρώτη εικόνα της Ανάφης

ΤΕΥΧΟΣ 490
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ανάφη: Η Χίλντα Παπαδημητρίου γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ανοίξαμε ένα χιλιοδιπλωμένο χάρτη του Αιγαίου. Ήμασταν έξι φίλες σε αναζήτηση του ιδανικού κυκλαδίτικου νησιού. Κι αφού ρίξαμε κλήρο – όχι ποια-ποια θα φαγωθεί, αλλά ποια θα ακουμπήσει το δάχτυλο στο χάρτη, για να διαλέξει με κλειστά τα μάτια τον προορισμό των διακοπών μας, το δάχτυλο της Κατερίνας προσγειώθηκε στην Ανάφη. Ως τότε δεν ξέραμε τίποτα για την Ανάφη, αν και κάποια απ’ όλες είπε ότι εκεί είχαν εξορίσει τον παππού της, επί δικτατορίας Μεταξά. Εμάς μας έφτανε ότι ανήκε στην άγονη γραμμή – και δεν είχε λιμάνι!

Στο ολονύχτιο ταξίδι με τον αλήστου μνήμης Μιαούλη, χωμένη στο σλίπινγκ-μπαγκ, μετρούσα τα αστέρια προσπαθώντας να φανταστώ την πρώτη εικόνα της Ανάφης. Το χάραμα, κολλημένη στην κουπαστή μ’ ένα κακοχτυπημένο φραπέ στο χέρι, παρατηρούσα ανυπόμονα τον ορίζοντα. Και μόλις άρχισε να ροδίζει, την είδα να αναφαίνεται μέσα από τη θάλασσα, όπως λέει ο μύθος ότι την είδε ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες του. Ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Σαν τον Ιάσονα έκανα τάμα στον Αιγλήτη Απόλλωνα – να μου δοθεί η χάρη να τη βλέπω κάθε χρόνο να ξεπροβάλλει αστραφτερή σαν όραμα μέσα από τη γαλαζοπράσινη θάλασσα. Φαίνεται ότι δεν τον έπεισα τον Απόλλωνα. Μια φορά κάθε επταετία περίπου καταφέρνω να κολυμπήσω στα διάφανα νερά της, σε παραλίες που κάποτε ήταν απρόσιτες. Μόνο ως τον Μεγάλο Ρούκουνα είχαμε φτάσει τότε, πεζοπορώντας κάτω από τον ανελέητο ήλιο, φορτωμένες με νερά και βιβλία· πολλά βιβλία.

Διαπιστώνω τις αλλαγές, χαμογελώντας. Δεν διαμαρτύρομαι. Κι εγώ άλλαξα όλα αυτά τα χρόνια. Τότε, για να φτάσεις στο Κλεισίδι και να στήσεις σκηνή κάτω από τα αρμυρίκια, έπρεπε να πηδήξεις πάνω από την τρύπα που είχαν δημιουργήσει οι ανοιξιάτικες βροχές στο μισογκρεμισμένο μονοπάτι. Σήμερα, στο Κλεισίδι και το Κατσούνι βρίσκεις τα πάντα: καταλύματα, φαγητό, διασκέδαση. Οι σκηνίτες μεταφέρθηκαν πιο πέρα, στον Ρούκουνα, όπου ακόμα κι αν δεν σ’ αρέσουν οι μπαγλαμάδες και τα ρεμπέτικα, μπορεί να ζήσεις το ωραιότερο γλέντι της ζωής σου με ανθρώπους τελείως άγνωστους – οι οποίοι ίσως γίνουν φίλοι σου για μια ζωή.

Οι δικοί μου φίλοι δεν αντέχουν πια το ελεύθερο κάμπινγκ. Ωστόσο, η διαμονή στη Χώρα δεν είναι συμβιβασμός, είναι ταξίδι πίσω στο χρόνο. Από τις ωραιότερες Χώρες των Κυκλάδων (κι έχω δει αρκετές), είναι χτισμένη στα ερείπια του κάστρου των Κρίστι, ενός βενετσιάνικου κάστρου του 13ου αιώνα. Η θέα παραμένει αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο: καθισμένος στο μπαλκονάκι σου, νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί ένας πειρατικός στόλος από τη μεριά του Κρητικού Πελάγους – ή θα προβάλλει η Αργώ ζητώντας καταφύγιο στην Καταλυμάτσα, όπου βρισκόταν το αρχαίο λιμανάκι του νησιού.

Φέτος κλείνουν 30 χρόνια από εκείνη την πρώτη φορά. Θα πάω στην Ανάφη για να μυρίσω το θυμάρι που μοσχοβολάει όπου κι αν σταθείς. Θα κρατάω μαζί μου γερά παπούτσια πεζοπορίας για να σκαρφαλώσω πάλι στον Κάλαμο, το δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο της Μεσογείου (μετά το Γιβραλτάρ), αφού περάσω από τη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Κλείνω τα μάτια και κάνω μια ευχή: να κάνω νυχτερινό μπάνιο στην Καλαμιώτισσα και να δω από κει την ανατολή. Κι άλλη μία: να πετύχω κανένα ζευγάρι μαυροπετρίτες, τα γεράκια του Αιγαίου που φωλιάζουν στον άγριο βράχο και στις κοντινές βραχονησίδες.


* Η Χίλντα Παπαδημητρίου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο «Έχουν όλοι κακούς σκοπούς» κυκλοφορεί από τις εκδ. Μεταίχμιο, και από τις ίδιες εκδόσεις επανεκδόθηκε (σε μορφή pocket) το «Για μια χούφτα βινύλια».