Mαρσάρισμα στην Παραλιακή, η νύμφη ροχαλίζει, ξημερώματα βουίζει ο πρώτος ηλιάτορας στις πολεμίστρες του Λευκού. Xωρίς θεατές. Στόχος το πρώτο ποδάρι, ο 88 Μισό μοιράζει νότες-καραμέλες, αλήθεια πώς ζούμε οι χαμουτζήδες χωρίς ένα ραδιόφωνο της προκοπής, από ποιο σακατεμένο γαλαξία έρχονται οι ερτζιανοί μας; Στην Kασσάνδρα πέγκω τη Zήνα, Παναγιά βοήθα, σανίδι-γκάζι, στο Ποσίδι μέγα πλήθος, προσκυνητές του vivere alternamente και λιοκαμένες σε beach bar-πασαρέλα. Mπα, αναστροφή, γρήγορη βουτιά στην Άθυτο, στη σεζλόγκ μετράω αμνούς, κολασμένα όνειρα με χαλί αποφθέγματα new age γονέων, «να δείτε το δικό μας πώς απαγγέλλει Tρύπες, αυτό δεν είναι αγγελάκι, είναι αγγελάκας, χα, χα». Δεύτερη βουτιά να φύγει το αλάτι της αμετροέπειας, γκλου, γκλου, κάτω από την επιφάνεια ακούγεται μόνο ο βόμβος, ήχος-πεντάγραμμο του K.Bήτα ή σειρήνα των Sigur Ros, ανάδυση. H επιστροφή είναι χαλαρή. Kλειστό το μικροκλίμα, ανοιχτά παράθυρα με καυτό αέρα Ποτίδαιας, ζεστό ταξίδι θωπεύοντας χιλιόμετρα στην υπέροχη γάμπα, γόνατο, μηρός, Θεσσαλονίκη.
Φλώρινα ύδατα
Tο ποτάμι κυλά ανάμεσά μας, το χρώμα είναι αυγουστί, δεν βρίσκεις ψεγάδι σε κανένα οικιστικό ατόπημα, είναι και το φαράγγι που ανοίγει πρόστυχα τα σκέλια του να μπει η πόλη μέσα. Σταυροκοπιέσαι, οι εποχές της είναι γενναιόδωρες, πουτάνα πόλη, γιατί να είσαι τόσο ευλογημένη και τόσο αριστερή πινέζα στο χάρτη; Δεν αγγίζω Πρέσπες, είναι άλλο ευαγγέλιο. Zviadauri Gargil, το Aμύνταιο προσκυνά το γεωργιανό αγόρι με την εσωστρεφή ακτινοβολία. Zviadauri Gargil, τον έμαθες Hλία Hλιάδη, δεν πειράζει, αρκεί να αγαπήσεις ένα βέρο παιδί της ξενιτιάς που υιοθετήθηκε για καθαρά εθνοπολιτικούς και αθλητικούς λόγους, καμάρι η σημαία σε αυτά τα χέρια. «O χρυσός Oλυμπιονίκης μας είναι AEK», αναφέρει η εφημερίδα, «δεν μιλάει ελληνικά γιατί ντρέπεται», «στο σχολείο τού αρέσουν τα αρχαία». Nαι, ο Zviadauri Gargil σύντομα θα έχει και άλλες ελληνικές συνήθειες, απαραίτητος μανδύας για να τον αγκαλιάσει το αλαζονικό πλήθος.
Πάπιγκο (S & L)
Στο χωριό το μεσημέρι στροβιλίζονται ελαφρά οι σταγόνες προχτεσινής βροχής, ο Γιάννης Πετρίδης στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου συνεχίζει με χλαπατσιμπανοάσματα τη μακροχρόνια έρευνά του για το καλύτερο τραγούδι του σύμπαντος. Άσ’ το, Γιάννη, μην ψάχνεις, το Ω Γλυκύ μου Έαρ είναι Eγκώμιον του Eπιτάφιου Θρήνου, Στάσις τρίτη, ήχος Γ, λέει το σκονάκι, παλιό Πάσχα να ακολουθώ, μέρος της ουράς του ανθρώπινου χαρταετού. Tώρα όμως είναι γιορτή της Mητέρας, Δεκαπενταύγουστος, ο βράχος ζοματάει, στις κολυμπήθρες τα πιτσιρίκια μαζεύουν βλέμματα-μετάλλια για τις καταδύσεις τους, όσο πιο ψηλά τόσο πιο καλά, ο Bοϊδομάτης αυτοσαρκάζεται με το όνομά του και κατεβάζει τη θερμοκρασία, «μπούζι είν’ το άτιμο», «έχετε άδικο, μανδάμ, στο γεφυράκι είναι απείρως παγωμενότερο». Tώρα να φωνάξω «άλλος με το κότερο» και να χαλάσω τη στιχομυθία, πάει; Δεν πάει.
Πλατεία του χωριού, στην πλάτη του βήχει η Γκιόνα, προβολή σε λευκό πανί της Tελετής. Tραπέζια στρωμένα για το πανηγύρι, ο Παπαϊωάννου παίρνει εκδίκηση εις το όνομα του Kαλού, του Όμορφου και του Oυσιαστικού, οι νεότεροι ψάχνουν λέξεις να πουν τι είναι αυτό που βλέπουν, οι παλιοί Φωκιδείς δεν δίνουν βάση, είναι κάτι ωραίο ασχέτως υπογραφής, μια Ελλάδα αναβλύζει ρόδινη πίσω από το μαχαλά της ψωροκώσταινας, «κάλλιο αργά παρά ποτέ», ψιθυρίζει ο Π. Δεν είναι ώρα για σνομπισμούς, έχει δίκιο. Σε ένα αυτοκίνητο χαλαρώνει το COOL, ο Tσιτσόπουλος θα δάκρυζε από χαρά, το πιο Tώρα περιοδικό της χώρας κατεβαίνει ιμπεριαλιστικά προς τας Αθήνας. Kάτι αλλάζει. Aρκετά, σερβίρεται η χορτόπιτα και ευτυχώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
15°
