Σεξουαλικότητα και κυρίαρχη ηθική

Πολλά ψυχοβιολογικά νοήματα, όπως π.χ. αυτό της σεξουαλικότητας, έχει καθιερωθεί να ερμηνεύονται με βάση πολιτισμικούς και κοινωνιολογικούς όρους και οπωσδήποτε στη βάση μιας κυρίαρχης ηθικής, αγνοώντας επί της ουσίας τους ψυχικούς και βιολογικούς παράγοντες, οι οποίοι, ωστόσο, είναι ανεξάρτητοι και δρουν ανεξαρτήτως των κυρίαρχων πολιτισμικών και ηθικών κανόνων.

Η σεξουαλική επιθυμία, είτε του μικρού παιδιού είτε του ενήλικα, συνήθως αντιμετωπίζεται με βάση ένα συγκεκριμένο ηθικό πλαίσιο αναφοράς και ουσιαστικά αγνοείται η επιστημονική της διάσταση και σημασία της (βασικά η παιδική σεξουαλικότητα). Κατά συνέπεια παραγνωρίζονται τα νοήματά της και οι πολυσήμαντες επιδράσεις της τόσο στο ατομικό όσο και στο διυποκειμενικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αυτή η παραγνώριση ως και υποτίμηση έχουν ως συνέπεια η σεξουαλικότητα στη σύγχρονο δυτικό κόσμο να υπόκειται σε συγκεκριμένους πολιτισμικούς κανόνες και κυρίαρχες ηθικές που διαχωρίζουν ή και αντιπαραθέτουν μεταξύ τους τα φύλα (π.χ. ταμπού της παρθενίας, γάμος, έρωτας) και η σεξουαλική ικανοποίηση να θεωρείται κάτι το «κρυφό», το «αποτρόπαιο», το «βρώμικο», το «αμαρτωλό», κ.λπ. 

Ειδικότερα, μάλιστα, στις γυναίκες αυτοί οι αρχαϊκοί ηθικοί κανόνες και αρχές, εμποδίζουν συστηματικά τη δυνατότητα της σεξουαλικής τους έκφρασης. Γεγονός το οποίο εκτός του ότι εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν τη χειραγώγηση ενός σεξουαλικά υποτελή, ταυτόχρονα, ενισχύουν διαρκώς και συνειδητά την αντιπαλότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Μια γυναίκα η οποία συμπεριφέρεται σεξουαλικά με βάση τις επιθυμίες της, θεωρείται πόρνη, σε αντίθεση με τον άντρα. Αντίστοιχα ένας «καθώς πρέπει» γάμος δέχεται τα πάντα. Όλα αυτά οδηγούν τελικά σε «παράλληλες» διαδρομές σεξουαλικής έκφρασης, οι οποίες από την άλλη είναι καθ’ όλα αποδεκτές, αφού γίνονται στα «κρυφά», εμπεριέχουν τη σιωπή και το κέρδος.

Αγνοώντας συνεπώς τη σεξουαλικότητα ως επιστημονικό αντικείμενο και υιοθετώντας στη θέση της ηθικίστικες και άλλου τύπου δοξασίες, όπου συγχέονται η ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας με το νόημα «σχέση», δεν μπορούμε να εξηγήσουμε μείζονα ψυχικά ζητήματα που συμβαίνουν στη ζωή μας εδώ και αιώνες, όπως π.χ. μια αιμομιξία ή ο φόνος ενός παιδιού από το γονέα του.

Πρόκειται για μια μαζική τύφλωση την οποία λίγο-πολύ υιοθετούμε όλοι μας για λόγους ηθικής επειδή συγχέουμε τη σεξουαλικότητα και τη σεξουαλική κατοχή του άλλου (αντικειμένου) με τον έρωτα και την «αιώνια» αγάπη της εκκλησίας ή της Δημαρχίας; Τελικά συχνά δεν πρόκειται παρά για μια ψευδαισθητική πραγματικότητα, μια ρομαντική ιστορία «αγάπης», η οποία μετά από ένα «ξέφρενο» μπάτσελορ θεσμοθετείται με στόχο να ζήσουμε με κάποιον τον οποίον επί της ουσίας επιθυμούμε διαρκώς, ναρκισσιστικά, να κατέχουμε.

Αυτή η μικρή λεπτομέρεια της «κατοχής του άλλου», που είναι η βάση της σεξουαλικής έκφρασης, «αγνοείται» ή «ξεχνιέται» μέσα στο «πέλαγος» της ευτυχίας που εμπεριέχει η έκφραση «θέλω ένα παιδί από σένα». Γιατί σεξουαλική έκφραση δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε διυποκειμενική σχέση, αλλά άμεση σεξουαλική ικανοποίηση και είναι πολύ μακριά από ένα γάμο, πολύ δε περισσότερο μακρύτερα από το «θέλω ένα παιδί από σένα» ή «θέλω να κάνω τα παιδιά σου». Γιατί τελικά, χρειάζεται κάποιος, άντρας ή γυναίκα, ο οποίος αποφάσισε να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά, με κάποιον άλλον, να μπορεί, να είναι σε «θέση» να πει: «δεν θέλω να είμαι άλλο μαζί σου», και ο άλλος να το δεχτεί, αποδεχόμενος ότι θα χάσει την κατοχή του επιθυμούμενου σεξουαλικού αντικειμένου.

Πώς, όμως, να μιληθούν όλα αυτά όταν ο καθένας μας εκτός από το «βάρος» του εαυτού του, το οποίο συχνά είναι «ασήκωτο», «σέρνει» μέσα του και το βάρος μιας ενδεχόμενης κοινωνικής κατακραυγής;

Πρόκειται για τα «πάθη και τους καημούς του κόσμου», τα οποία προφανώς δεν απαλείφονται ούτε με μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ούτε φυσικά με ηθικολογίες. Όσο για τη θέση του παιδιού μέσα στις οικογένειες, τα ποσοστά της βίας ενάντια στα παιδιά, είναι τραγικά υψηλά.