Την δάγκωσε στο στόμα απαλά. «Δεν έχω αποφασίσει τι θέλω», του είπε, προσπαθώντας να του σκουπίσει με τα δάχτυλά της το κραγιόν από τα χείλη. «Ένα ακόμα;», της είπε αυτός τραβώντας την από τη μέση πάνω του. Το Λιζάκι αναστέναξε, φίλησε, έλιωσε, χάιδεψε, τόλμησε, δοκίμασε και απόλαυσε. Στο τέλος ανέβασε βιαστικά το τζιν και έφυγε αχτένιστη σαν κυνηγημένη δίχως καν να πει «γεια»…
Το μήνυμά του ξεκαρδιστικό… «Πώς το κάνεις αυτό;», την ρωτούσε όλος μελόδραμα. Η Λίζα απάντησε «χαχα» ανυποψίαστη πως κάτι τέτοιο θα έκανε χειρότερα τα πράγματα.
Στην επόμενη συνάντηση εκείνος φορούσε την πανοπλία του. Μούτρα, νεύρα, μελαγχολία, απόγνωση, όλα… «Τι θες;», τον ρώτησε, κλωτσώντας τον στα παπούτσια. Καμιά απάντηση από εκείνον.
«Σκέφτομαι να το πάμε κάπως έτσι. Θα κάνουμε ό,τι κάνουμε και στο τέλος θα σου λέω ότι δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θέλω. Είσαι οκ μ’ αυτό;», πρότεινε το Λιζάκι όλο ενθουσιασμό σαν να ’χε ανακαλύψει τη σωτηρία του κόσμου απ’ όλα τα δεινά τα υπαρκτά και τ’ άλλα. Και πώς να αναμετρηθεί μαζί της; Αδύνατον… Έγνεψε καταφατικά και χάθηκε ξανά στις σκέψεις του.
Το Λιζάκι έβγαλε απ’ την κωλότσεπη ένα κατακόκκινο μπαλόνι. Το φούσκωσε με όλη τη δύναμη της ανάσας της, το έδεσε σφιχτά και του το έδειξε. Κι όταν εκείνος το κοίταξε με τα μάτια να λάμπουν από χαρά, η Λίζα έβγαλε απ’ την τσέπη μια καρφίτσα, το χάιδεψε απαλά και το μπαλόνι πάει... «Ήθελα να δω πόσο εύκολα σβήνει από το βλέμμα σου η ικανοποίηση», του είπε. Η δική της πανοπλία είχε κερδίσει μια ακόμα μάχη… «Go love yourself. Δεν είμαι για να περιποιούμαι τραύματα», φώναξε με απόγνωση πετώντας στα πόδια του το ξεφούσκωτο μπαλόνι.
19°
