Θεσσαλονίκη, τι νέα;

Το techno house της Myrophora νετάρει στη χαρά

Όταν η Άννα Βίσση τής πρότεινε τηλεφωνικά να παίξει μουσική στο Hotel της Ερμού, η Μυροφόρα τη ρώτησε σε ποιο ακριβώς σημείο της Ερμού βρίσκεται το κλαμπ, αν δηλαδή είναι πριν ή μετά την πλατεία Αριστοτέλους. Η Βίσση απάντησε «Ερμού στην Αθήνα, πουλάκι μου», η Μυροφόρα έκανε «Ααα, εντάξει», δεν δίστασε, κατέβηκε, σπίναρε για το σόου της Βίσση, όλα καλά, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Καλοκαίρια στη Μύκονο, φετινό ηλεκτρονικό Reworks σύντομα, μελωδικό τέκνο με 90s γκρουβ, βόκαλς και αισιόδοξη διάθεση, όπου και να παίζει. Φέτος ξεκίνησε και στο ραδιόφωνο. Μιξάρει στον Fly 104 από Δευτέρα ως Παρασκευή 18:00 με 20:00 κουλαριστά και ωραία πράγματα.

Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος και οι ηθοποιοί Δημήτρης Σιακάρας και Ερατώ Μανδελενάκη κάνουν πρόβα

Ο Σταν και η Όντρεϊ συναντιούνται για να τελειώνουν με τη σχέση τους. Ο καθένας τους εκτοξεύει λόγια μνησίκακα και παραληρηματικά, λόγια που εκτός από την καρδιά μαχαιρώνουν και το κορμί, δολοφονώντας έτσι εν ψυχρώ μια αγάπη που κάποτε τη ζούσαν και την κυνηγούσαν παθιασμένα. Το έργο «Το τέλος του έρωτα» του Πασκάλ Ραμπέρ θα ντεμπουτάρει στις 17 Οκτωβρίου στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Η Δέσποινα Πολυχρονίδου κατέχει από θεσσαλονικιώτικη urbania

Ανταμώνουμε στο Flow της Ολύμπου, ένα μικρό μπαράκι στην πιάτσα πάνω από την Εγνατία, αφού αυτή είναι η σπεσιαλιτέ της. Η δημοσιογράφος, κλάμπερ, ερασιτέχνιδα ιστορικός και αφηγήτρια κοινωνικών στιγμών Θεσσαλονίκης από τα 00s έως σήμερα, το foodie λαγωνικό, η εκτιμήτρια urban μουσικών, η θαυμάστρια των βίνταζ ρουχάδικων, η ταξιδιώτισσα και συλλέκτρια σκηνών που αποθησαυρίζει καθημερινά στο exostis.gr, η αγαπητή Δέσποινα Πολυχρονίδου, αλωνίζει το άστυ καθημερινά. Η μικρή παντογνώστρια και δεινή εξερευνήτρια έχει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, αρκεί να μπείτε και να τσεκάρετε το exostis.gr, του οποίου ηγείται. Στην ερώτηση «Γιατί αγαπάς το Flow και την Ολύμπου;» η απάντησή της είναι: «Πρώτον, γιατί μένω εδώ κοντά, στη Φιλίππου, και δεύτερον, γιατί η ζωή στην επάνω πλευρά της Θεσσαλονίκης και ειδικά στο ενάμισι χιλιόμετρο ευθεία, που ενώνει τη Ροτόντα με τους 12 Απόστολους, είναι ό,τι πιο ρομαντικό, αληθινό και ενδιαφέρον διαθέτει αυτή τη στιγμή η πόλη».

Ο Αλέξανδρος Μυροφορίδης έγραψε ένα ζόρικο εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής

«Η πλοκή στη δημιουργική γραφή, θεωρήσεις και μεθοδολογίες»: Το τρίπτυχο δράση, χαρακτήρας, σκέψη, οι αρχετυπικές και οι κλιμακούμενες πλοκές από τον Αριστοτέλη και τον Δάντη ως τον Έντγκαρ Άλαν Πόε και τον Ρωσικό Φορμαλισμό. Λέξεις-κλειδιά και τα μυστικά της στοχευμένης χρήσης των θεματικών μοτίβων: Ο Αλέξανδρος Μυροφορίδης είναι διδάκτορας Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, με γνωστικό αντικείμενο την πλοκή στην πεζογραφία. Ακόμα είναι υπεύθυνος της λογοτεχνικής σειράς «Θεσσαλονίκη νουάρ» και ψυχή της Gamecraft, που ειδικεύεται σε διαδραστικές παραστάσεις μυστηρίου. Το νέο του βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο και, αν θες να μυηθείς στα ενδότερα της συγγραφής, αξίζει να οργανώσεις τη σκέψη και την πράξη σου ακολουθώντας τις συμβουλευτικές του.

Ο Πάρκερ Τζον ανεβάζει τον πήχη στη Στρατηγού Καλλάρη

Μικρότερο σε κυβικά από το Residents και πιο μεγάλο από το Father, το μικράκι Ligo του Πάρκερ Τζον, ενός μπαρτέντερ-μορφή που στο παρελθόν θήτευσε σε ιστορικά στέκια σαν τον Θερμαϊκό ή το Local, σηματοδοτεί την τάση επιστροφής της πόλης σε μπάρες μικρής κλίμακας. Ανθρώπινες, παρεΐστικες και speakeasy είναι οι καταστάσεις που παίζονται στην τριπλέτα Ρέζι, Εξαρχό και Πάρκερ για τους μυημένους. Σπέσιαλ καφές και νεγκρόνι με περγαμηνές, ηλεκτρονικές βραδιές, χαλαρό αεράκι να θροΐζει και να δροσίζει τα τραπεζάκια έξω, και ναι: το Ligo Bar είναι άλλη μια φίνα είσοδος στον πεζόδρομο της Καλλάρη, που ξαναπήρε τα πάνω της.

Ο Θωμάς και ο Γιώργος Δούζης του Ergon άνοιξαν το ζαχαροπλαστείο Τζένεραλ

Κόσμος: 30 Ergon σημάνσεις σε μαρκίζες ξενοδοχείων, εστιατορίων, deli markets και φούρνων, από τη Θεσσαλονίκη ως το Ντουμπάι, από το Λονδίνο ως το Αμπού Ντάμπι και από τη Χαλκιδική και την Αθήνα μέχρι την Κύπρο και το Κατάρ, προπαγανδίζουν το μεσογειακό αρτιζανάλ πρότζεκτ των Θωμά και Γιώργου Δούζη. Από το οικογενειακό τους μανάβικο και το 2008 ως σήμερα, το Ergon μετρά 600 κωδικούς μεσογειακής διατροφής που πλανώνται στον κόσμο, με τους Δούζηδες να αποτελούν τον ορισμό του success story στον τομέα εστίαση και καινοτόμα θεσσαλονικιώτικη επιχειρηματικότητα που τα σπάει. Παρ’ όλα αυτά: «Η ντουλάπα με τα ρούχα μας, το σπίτι μας, η ζωή, οι οικογένειες και η ρίζα μας θα είναι πάντα στη Θεσσαλονίκη», απαντούν, όταν ρωτώ να μάθω πόσο γιογιό και σβούρα έγινε η ζωή τους, αφού όλα αυτά τα χρόνια το Ergon τελεί υπό συνθήκη συνεχούς ανάπτυξης. Και αυτά τα συζητάμε δοκιμάζοντας παρέα την ωραιότερη και γευστικότερη μπουγάτσα κρέμα-κανέλα που μπορεί να γευτεί ο κάτοικος του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Φερμένη από το ζαχαροπλαστείο Τζένεραλ, τη νέα τους τρέλα τους, που άνοιξε δίπλα ακριβώς από το στρατηγείο του Ergon της Παύλου Μελά, η μπουγάτσα των Δούζηδων δεν αστειεύεται. Το ίδιο και η αλμυρή με σπανάκι που προλόγισε τη γλυκάδα της. Η απίστευτη ζαχαροπλαστική του Τζένεραλ είναι 100% στοχευμένη στην γκουρμέ θεσσαλονικιώτικη γλυκοσύνη: αρμενοβίλ σένιο και πορτοκαλόπιτα μαγική, κρέμα βανίλια όνειρο και κρέμα σοκολάτα κλάσης, ντοντουρμάς και παγωτά κατηγορίας «άπαιχτα homemade», μπακλαβάδες και τρίγωνα Πανοράματος μούρλια και... άιντε, καλή αρχή στο Τζένεραλ. Να πούμε όμως κάτι και για την Αγορά Μοδιάνο, την αποτυχημένη επιστροφή της οποίας, πριν από τρία χρόνια, καλούνται να θεραπεύσουν οι αδελφοί Δούζη; Είναι γνωστή η εμπλοκή τους στην υπόθεση «Επαναλανσάρισμα Μοδιάνο». Δεν είναι σε θέση να ανακοινώσουν οτιδήποτε ακόμα, λένε, και ειλικρινά κανένα πρόβλημα: επικεντρωνόμαστε πάλι στο Τζένεραλ και στο ραβανί του. Δάκρυσα!

Η Φιλού Μαυροδέλλου συντονίζει μια από τις μεγαλύτερες λέσχες ανάγνωσης

Μερικά από τα πιστεύω της είναι: «Λίγος Κούντερα ακόμα, γιατί ποτέ δεν είναι αρκετός», «Μπράβο, Νίκο, ωραίο βιβλίο μας πρόσφερες» (για τη νουβέλα «Η δεσμοφύλακας» του Δαββέτα) και «Σε διαπερνούν τα βιβλία του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, σπουδαία λογοτεχνία, στοχεύουν ευθύβολα στις ραγισματιές μέσα σου». Το Φιλού βγαίνει από το Τριανταφυλλιά και η μούσα των θεσσαλονικιώτικων γραμμάτων, που για τις ανάγκες του τεύχους φωτογραφήθηκε στη Ρωμαϊκή Αγορά με πράσινο φόρεμα (Χλωροφιλού!), συντονίζει μια από τις πιο δυναμικές λέσχες ανάγνωσης της χώρας, τη Λέσχη Ανάγνωσης του Αρχαιολογικού Μουσείου. Η λέσχη έχει πάνω από 2.000 διακτυακούς φίλους και τουλάχιστον 200 παρόντες, ψυχή τε και σώματι, στην αίθουσα κάθε φορά που ανταμώνουν οι βιβλιόφιλοι για την «ακτινογραφία» σελίδων. Η ηρωίδα μας σας καλεί στην πρώτη συγκέντρωση της νέας αναγνωστικής χρονιάς. Ήτοι: 26 Σεπτεμβρίου, πρώτος καλεσμένος ο Κώστας Αρκουδέας, ιδρυτής της λέσχης, που επιστρέφει για να παρουσιάσει τα βιβλία του «Το χαμένο Νόμπελ–μια αληθινή ιστορία», «Επικίνδυνοι συγγραφείς» και «Μυστική Ιθάκη».

Η οικογένεια Χαντάκη είναι εξπέρ στο σουτζουκάκι

Σουτζουκάκια υπάρχουν πολλά και υπέρκαλα, το πιάτο είναι από τα φετίχ της θεσσαλονικιώτικης γαστρονομικής ταυτότητας. Το ίδιο ισχύει και για τον γύρο. Όμως, όταν μιλάμε για τη Διάβαση, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ένα νούμερο που πιστοποιεί το μεγαλείο της οικογένειας του Άγγελου, της Βασιλικής και του Δημήτρη Χαντάκη. 50 σχεδόν χρόνια στο κουρμπέτι, επί 12 μήνες τον χρόνο, επί 2.000 τεμάχια μέσο όρο καθημερινά, να το ιλιγγιώδες νούμερο: περισσότερα από 36,5 εκατομμύρια σουτζουκάκια έχουν καταναλωθεί εδώ, μετά καταπληκτικής ρωσικής και τηγανητής φαντασμαγορικής πατάτας που έρχεται από τη Δράμα. Τιμή και δόξα στον καλύτερο ψήστη της πόλης και τη μυστική συνταγή της συζύγου του, κυρίας Βασιλικής, που δεν μπορεί να τη συναγωνιστεί άνθρωπος στο σύμπαν. «50 χρόνια ψωνίζω κρέας από τον Καλαϊτζίδη της Μπότσαρη και μαναβική από τη Σβώλου. Για την ακρίβεια, αγοράζω τις πρώτες ύλες μου από τα παιδιά τους. Όπως ο δικός μας Δημήτρης ακολούθησε τον δρόμο μας, έτσι και τα δικά τους συνέχισαν τη δουλειά των πατεράδων τους. Το να ακολουθεί η γραμμή του αίματος και να προάγει την παράδοση, ώστε να υπάρχουν στην πόλη κάποιες ανεπανάληπτες σταθερές, αυτό είναι που αποκαλώ “Ιστορία”».

Οι κοσμικές λούπες του Γιώργου Κλουντζού-Χρυσίδη

Πριν από δύο χρόνια, ο πιο γκρούβι ντράμερ της πόλης κυκλοφόρησε το «Semazen», στα 8 τραγούδια του οποίου ροές από φυσικά τύμπανα, πιάνα και κουλαριστή be bop τζαζ κελάρυζαν πλάι σε χιπ χοπ φλόου και χαουζάδικα τύμπανα. Διάθεση εξπεριμένταλ, και μια αναφορά στη ρίζα της περσικής λέξης Semazen: προέρχεται από το αραβικό Sama, που θα πει «ακοή», και το Zan, ρυθμό που παραπέμπει στον χορό των Σούφι. Semazen θα πει ένωση, σύνδεση με τον Θεό. Λίγο μετά την κυκλοφορία της δουλειάς του, ο Κλουντζός σέταρε και την μπάντα Semazen, οπότε αξίζει οι λάτρεις του βινυλίου να αναζητήσετε τον δίσκο του και να σαπορτάρετε τους Semazen όπου παίζουν, στα Giapi, Pikap, Hydro και Ορατό, τις συντεταγμένες δηλαδή της Θεσσαλονίκης που κρατούν την τζαζ και τα ηλεκτρονικά ψηλά. Υπάρχει κι ένα άλλο μαγικό σχήμα στο οποίο συμμετέχει ο Κλουντζός, οι Yako Trio, οπότε συνολικά η διάθλαση και η διάδραση αυτού του τύπου με κάνουν να τον θεωρώ τον καλύτερο της κατηγορίας «Ανήσυχος τυμπανιστής τα σπάει με όποιον παίζει, όπου παίζει και σε ό,τι ηχογραφεί».

Κανένας δεν τον λέει Κωνσταντέλια, όλοι τον φωνάζουν Ντέλια

Φωτογραφία: Κώστας Αμοιρίδης

Ίσως το Ντέλιας να βγαίνει και από το ντελίριο, αφού το αγαπημένο παιδί της κερκίδας και αστραφτερό διαμάντι του ΠΑΟΚ, ο μεσοεπιθετικός παιχταράς που ξέρει να μοιράζει αλλά και να πλαγιοκοπεί σαν τούρμπο εξτρέμ, φέτος το καλοκαίρι κόντεψε να ξεσηκώσει εμφύλιο σπαραγμό με το που ακούστηκε ότι ο Ιβάν Σαββίδης συζητά να τον πουλήσει. Καθόλου άδικα, ο Ντέλιας υποδέχεται μπάλα, φεύγει σφαίρα στον κενό χώρο, τραβάει παίκτες επάνω του, δραπετεύει στο φτερό, ξαναπαίρνει μπάλα και χαρίζει στο παιχνίδι ένα θέαμα που στη Θεσσαλονίκη, σε ατομικό επίπεδο, είχαμε να απολαύσουμε από την εποχή του Βασίλη Χατζηπαναγή.

Τι ετοιμάζει η Θούλη Μισιρλόγλου στην 9η Μπιενάλε και τι θα πει ΡΝΣ9;

Υπομονή ως τις 31 Οκτωβρίου που ξεκινά. Με τον κρυπτικό τίτλο «όλα πρέπει να αλλάξουν. ΡΝΣ9» και όπου ΡΝΣ9 σημαίνει Ριζοσπαστική Νοημοσύνη Σαλονίκη 9, η Θούλη Μισιρλόγλου, διευθύντρια του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, και η ανεξάρτητη επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου προλογίζουν τα επερχόμενα: Στο πλαίσιο της διερώτησης για όσα «πρέπει να αλλάξουν», η Μπιενάλε καταπιάνεται «με την έξαψη, το δέος αλλά και τον φόβο που δημιουργεί το επείγον παρόν της Τεχνητής Νοημοσύνης». Η διοργάνωση θα επιχειρήσει ένα πιο ουσιαστικό απρόσμενο βήμα στην ίδια την έννοια της πολύτροπης, επαναστατικής νόησης, πέραν της μπανάλ επίκλησης του τεχνολογικού θαύματος-τραύματος. «Η Ριζοσπαστική Νοημοσύνη, το ΡΝ στο παράξενο αρκτικόλεξο-δείκτη του τίτλου, συνδυάζεται με τη συντομογραφία Σ9, όπου κωδικοποιείται η λαϊκότροπη εκδοχή Σαλονίκη (αντί του Θεσσαλονίκη), έτσι ώστε να ενσωματώνεται στον τίτλο η κατεύθυνση και η απεύθυνση, η δυναμική της προσέγγισης προς και της εκπομπής από την πόλη, έτσι ώστε να επιτευχθεί κατά το δυνατό το μαζί της προσωρινής κατοίκησης του χώρου και των συμβόλων της». Κατάσταση αναμονής…

Οι Red Hot Chilli Peppers θα πλήρωναν χρυσάφι για το ριφ του Ασκληπιού Ζαμπέτα στο «Out of Control»

Το ίδιο ισχύει και για τους Placebo για το «Carbonate», μια και το ριφ του καλύτερου ηλεκτρικού κιθαρίστα της πόλης (τώρα, χθες, στον αιώνα τον άπαντα) σκοτώνει και καθηλώνει, όπως και ο τελευταίος δίσκος των Seahorse, με τους οποίους ροκάρει ανελέητα, το «Not An AI Creation». Από τους γκαραζιέρηδες ημίθεους Mushrooms και τις Τρύπες ως τον Νίκο Παπάζογλου, τον σόλο Παυλίδη και τους Love Underground, ο Ζαμπέτας με τους Seahorse παραδίδει μαθήματα ηλεκτρικού θορύβου και ψυχωμένης διαλεκτικής συζήτησης με ό,τι συνεχίζει να δηλώνει ροκ εν ρολ.

Η Εύη Καρκίτη έχει διάφορα ωραία και καλά μέσα στο κεφάλι της

Δύο κορίτσια μεγαλώνουν με τους γονείς τους, εκλιπαρώντας για αγάπη, στοργή, αγκαλιές και προσοχή. Δεν τα εισπράττουν κι έτσι φαντασιώνονται ένα παράλληλο σύμπαν, όπου εντός τους συμβαίνουν όλα όσα επιθυμούν. Μεγαλώνοντας, οι δυο αδελφές, ανακαλούν στη μνήμη τους τα τραύματα, συνεχίζοντας να καταφεύγουν στη φαντασία, τα παλπ περιοδικά, τους σκίουρους που σκέφτονται σαν άνθρωποι, τα δάση και τις πισίνες-προσομοιώσεις μικρών ωκεανών. Με εξώφυλλο το «Die Traumende» του Σίλε, η δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός της εκπομπής «Ολίγη κίνηση του δρόμου και των μαγαζιών» (95,8 FM) και συντονίστρια της ομάδας πολιτιστικών περιηγήσεων Thessaloniki Walking Tours, κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Ο Ιερώνυμος στην έρημο» (εκδ. Κριτική), όπου μιλά για τον χρόνο, τον έρωτα, την πείνα για αγάπη και τη σημασία ύπαρξης μιας δεύτερης ζωής-αποκούμπι, που εντός της τα ανεπούλωτα καταλαγιάζουν και το κενό μειώνεται. Διαβάστε το.

Ο Θανάσης Γεωργίου και οι designmono επιμελήθηκαν την εικόνα των φετινών 60ών Δημητρίων

Το ιστορικότερο φεστιβάλ πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης εμπνέεται από τις «Εποχές», την πρώτη ποιητική συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη. 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, τα φετινά Δημήτρια λανσάρουν για σήμα τους μια βεντάλια, που μπορεί να συμβολίζει τον χρόνο. Βάζω «μπορεί», γιατί είναι πολύ δύσκολο να κατασκοπεύσεις τους νευρώνες του εστέτ και ιντελεκτουέλ αρχηγού ενός από τα πιο σπουδαία δημιουργικά γραφεία της Θεσσαλονίκης, ώστε να τον διαβάσεις με ευκρίνεια. Ο Γεωργίου, γκραντ μάστερ στον οπτικό σχεδιασμό και τον ανασχεδιασμό, το μπραντάρισμα και το επαναλανσάρισμα προϊόντων, με ειδίκευση στον πολιτισμό και το productive design and packaging, σχεδίασε για τα φετινά Δημήτρια μια απίστευτη μετάφραση του τι σημαίνει χρόνος. Μαζί του στο έργο, πολλά χρόνια τώρα, βρίσκονται οι Μπάμπης Κιμίκογλου και Μιχάλης Καρακώστας. Επιστρέφοντας στο 60ό Φεστιβάλ των Δημητρίων, το μενού ξεκινά να «σερβίρεται» από την 1η Οκτωβρίου και περιλαμβάνει από Κωνσταντίνο Ρήγο και «Χρυσή εποχή» έως «Γκοντό» του Τερζόπουλου, με ολίγη από την πανκ ενέργεια των Βερολινέζων Gewalt, ανάμεικτη με τη θρησκευτικότητα του Φώτη Κόντογλου. Ακόμα: Το μπαντονεόν του Ρίτσαρντ Γκαλιάνο και του New Villagio Trio συμπληρώνεται με σύγχρονο τσίρκο και χορούς από τη Γαλλία (Prejlocaj και Galactik Ensemble), τον Τόμας Φίτζεκ, που θα παρουσιάσει στη Θεσσαλονίκη το νέο του μυθιστόρημα, και τριάντα ακόμα εκδηλώσεις θεάτρου, μουσικής, χορού, εικαστικών και σινεμά για τις εποχές που πέρασαν, τις εποχές που ήρθαν, τον χρόνο που τελείωσε και το τικ τακ του που ξαναρχίζει να μετράει από την αρχή.

Ο Πάνος Ευστρατίου και το RFORM.SPACE/ architecture + design studio σκέφτονται και πράττουν τοπικά και παγκόσμια

«Στόχος είναι τα έργα μας να λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στην πραγματικότητα και στις ιδέες», μου λέει ο Πάνος Ευστρατίου, που κάποτε πήρε την απόφαση να μετακομίσει στη Στοκχόλμη, αναζητώντας νέες επαγγελματικές προοπτικές αλλά και για να συνεχίσει τις μεταπτυχιακές σπουδές του. Ήταν και η περίοδος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, οπότε ο διακτινισμός στη Σκανδιναβία, μια «σεσημασμένη» αρχιτεκτονική και ντιζάιν Μέκκα, έμοιαζε με μονόδρομο. Στη Σουηδία εργάστηκε τόσο σε αρχιτεκτονικά γραφεία όσο και ως ελεύθερος επαγγελματίας, αποκτώντας έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς κινείται ο αρχιτεκτονικός κόσμος στην Ευρώπη. Παράλληλα έκανε το μεταπτυχιακό του στον αρχιτεκτονικό φωτισμό στο Πολυτεχνείο KTH της Στοκχόλμης, και συνέχισε με έξτρα μεταπτυχιακές σπουδές στο Konstfack για την τέχνη του δημόσιου χώρου, εστιάζοντας στο πώς δημιουργείται και εξελίσσεται ένας κοινός χώρος, αισθητικά και κοινωνικά. Το 2019 ο Πάνος πήρε τη μεγάλη απόφαση: επέστρεψε στην Ελλάδα και τρία χρόνια αργότερα ντεμπούταρε στη Θεσσαλονίκη το αρχιτεκτονικό στούντιο RFORM.SPACE, το οποίο εστιάζει στην πρόοδο και την εξέλιξη του εγχώριου αστικού τοπίου. Είναι ένα ατέρμονο και νον στοπ πρότζεκτ, που υπηρετεί την αναβάθμιση της εικόνας της πόλης, με τον Ευστρατίου να ισορροπεί μεταξύ διεθνούς εμπειρίας και τοπικής κουλτούρας: «Η αρχιτεκτονική είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο, το οποίο μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής. Τα έργα μας είναι ανθρωποκεντρικά, άρτια γεωμετρικά και προορισμένα να υπηρετούν και να εξυπηρετούν τις ανάγκες κάθε πελάτη. Το όμορφο, άλλωστε, πρέπει να είναι και χρηστικό. Στο RFORM.SPACE δημιουργούμε και παράγουμε αρχιτεκτονική μέσω μιας ιδιαίτερης διαδικασίας, που δίνει προτεραιότητα στον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Η φιλοσοφία μας έχει ως στόχο να ξεπεράσει τα κατασκευαστικά όρια, δίνοντας ζωή και χαρακτήρα σε κάθε ιδέα. Διαμορφώνουμε ένα μέλλον όπου η αρχιτεκτονική λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις σκέψεις, θέτοντας μια νέα αντίληψη για το πώς ζούμε και δημιουργούμε». Well done, αλλά και ακόμα καλύτερα για τον Πάνο Ευστρατίου και την ομάδα του, που εκτός από την Ελλάδα, τα κατάφεραν και στη Βοστόνη: Το βραβευμένο εστιατόριο Kaia, ένα ελληνομεσογειακό concept που μεταφέρει στον Αμερικανό επισκέπτη την αίσθηση του ελληνικού καλοκαιριού, αν μη τι άλλο είναι μια σημαντική επιβράβευση. Το τοπικό, το παγκόσμιο και ο Πάνος Ευστρατίου που σας έλεγα.

Οι Κωνσταντίνος Κουλουζάκης, Δανάη Μπερσή και Ελένη Ζαχαροπούλου το φετινό φθινόπωρο δίνουν ραντεβού στις πλατείες

Το μπαρ Στόρι της Ολύμπου είναι το στρατηγείο τους. Βέρος Θεσσαλονικιός ο Κωνσταντίνος Κουλουζάκης και Αθηναίες οι Δανάη Μπερσή και Ελένη Ζαχαροπούλου, που πρόσφατα μετακόμισαν στον Βορρά για να αλλάξουν αέρα και ζωή, το φετινό φθινόπωρο ξαναζωντανεύουν το αλήστου 90s λαζοπουλικό σλόγκαν «Πάμε πλατεία!». Ο ινστρούχτορας Κουλουζάκης, δεκατρία χρόνια πριν, λάνσαρε το Πικ Νικ Urban Festival, που είναι πλέον θεσμός: Μουσική, σινεμά, χαλαρό άραγμα σε φανερές ή μυστικές γωνιές της Θεσσαλονίκης και επανασύσταση της μποέμ αστικότητας, μέσα από την περιπλάνηση και τον ρεμβασμό, αυτό ήταν το κόνσπετ και έτσι συνεχίζει. Εμβληματικά μνημεία αποκτούν ξανά νευρική ζωή, αντί οι ανδριάντες των ηρώων να κοιμούνται μακάριοι στις δάφνες της λήθης, συνύπραξη, συμμετοχή, χαρά και πάμε: Από τη Ρωμαϊκή Αγορά ως τις Δωδεκαόροφες της Σταυρούπολης και από τα Κάστρα ως τις Σαράντα Εκκλησιές, οι γειτονιές της Θεσσαλονίκης δονούνται από νέες δυναμικές. Για όλο τον χάρτη όπου εξελίσσεται η δράση, τσεκάρετε το Urbanpicnic.gr

Ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης περιπλανιέται σαν φάντασμα στα ερείπια και τα χαλάσματα

Το σώμα, απόλυτα και πολυδιάστατα παρόν στην εικαστική πορεία του Αλέξανδρου Πλωμαρίτη, πρωταγωνιστεί και πάλι στην έκθεση με τίτλο «Becoming a Ghost» στο MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών στο Λιμάνι. Από αρχιτεκτονικά ερείπια στις Βρυξέλλες, εγκαταλειμμένα μοναστήρια, εκκλησίες και μέγαρα, φορείς μιας χαμένης αριστοκρατικής και θρησκευτικής ταυτότητας, το σώμα του αφηγείται ιστορίες από άλλους τόπους, μέχρι να επιστρέψει στον οικείο τόπο γέννησής του, τη Θάσο και το Παγγαίο όρος. Στέκει εκεί, στη μέση της θάλασσας, πάνω σ’ ένα παλιό πολυβολείο, κρατώντας μια ανοιχτή μαύρη ομπρέλα ως μια σιωπηλή ποιητική αναφορά στον Ρενέ Μαγκρίτ, αφού ο Πλωμαρίτης με το σώμα του θέτει διαχρονικά ερωτήματα για την ταυτότητα, την πατρίδα, την απώλεια, την ετερότητα, τη μνήμη και την ιστορική συνέχεια. Στην έκθεση «Becoming a Ghost», μέσα από φωτογραφίες, βίντεο και εγκαταστάσεις, εξερευνά την επιτελεστικότητα του σώματος ως φασματικής υπόστασης: ένα σώμα που υπάρχει αλλά δεν αναγνωρίζεται, που κατοικείται αλλά δεν είναι φανερό, που είναι σιωπηλό αλλά επιτελεί την παρουσία του, που δεν εντάσσεται αλλά επιβιώνει. Σε επιμέλεια της ιστορικού Τέχνης Ειρήνης Παπακωνσταντίνου.

Ο λαϊκός pop art ζωγράφος Σπύρος Σούτσος στο μυθικό ατελιέ της Εγνατίας 65

Καζαντζίδης και Lemmy, AC/DC και Βασίλης Χατζαπαναγής, Iron Maiden και Γεωργία Βασιλειάδου από την «Καφετζού», Μόνικα Βίτι από το «L’ Avventura» του Αντονιόνι, κι αυτός είναι ο λόγος που, πάντα οπότε με βγάζει ο δρόμος, μπαίνω στη Soutsos Art Gallery και τα ψιλολέμε με τον Σπύρο. Είτε απαθανατίζει τον Μάικλ Ντάγκλας και τον Μαραντόνα, είτε τον Νίκο Ξυλούρη, τη Μελίνα, τη Βουγιούκλω και τον Κλιντ Ίστουγντ, η πινελιά του κρύβει ενθουσιασμό, σεβασμό και υπέρτατη λατρεία για το καλλιτεχνικό του υποκείμενο. Λατρεία που μόνο μάστορες και ψυχάρες σαν του λόγου του μπορούν να την αποτυπώσουν τόσο κομπλέ και αγαπησιάρικα.

Ο εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος αγαπά την πλατεία Ναυαρίνου

Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά και ο εξής ένας: Η πλατεία Ναυαρίνου, η δεύτερη μεγαλύτερη πλατεία του κέντρου της Θεσσαλονίκης, υπήρξε ανέκαθεν πολύχρωμη, αστική, μποέμ και συνάμα επαναστατική. Οι ιδέες χρόνια τώρα κυκλοφορούν και ζυμώνονται στα πέριξ, επομένως η γειτονιά ήταν και παραμένει το ιδανικό σημείο για το Επίκεντρο. Ο πιο δραστήριος εκδοτικός οίκος του Βορρά και ο ιστορικός εκδότης, δημοσιογράφος και φιλελευθέρος διανοούμενος, που δεκαετίες τώρα παράγει έργο, σκέψη και αποτέλεσμα, κατοικούν στο Ναυαρίνο. Με κέντρο την πλατεία, διακονούν γράμματα, σπουδάματα και αλά Καρλ Πόπερ συγγράμματα. Τελευταία σοδειά: Διονύσης Καραχάλιος, «Οι αριστερόστροφες ιδεοληψίες και οι μύθοι της Μεταπολίτευσης», Χρίστος Ζαφείρης, «Η Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα», Ανδρέας Πανταζόπουλος, «Ο Ντοστογιέφσκι και το πολιτικό κακό» και Λίλα Μαρκ, «Άγνοια και μακαριότητα».

Ο Γιάννης Καλπακίδης είναι o βασιλιάς του κρασιού

Στην ίδια θέση από το 1987, το μπαρ που διδάσκει κρασί και νύχτες στο κόκκινο (κυριολεκτικά, αφού αυτό είναι το κυρίαρχο χρώμα του) λέγεται Alea και είναι δημιούργημα ενός τύπου που μόνο σεβασμό εμπνέει. Αν ο Μάρτιν Ζακ, ο αρχηγός των Tiger Lillies, δήλωσε ότι το Alea είναι το καλύτερο wine bar του κόσμου, είναι γιατί στα ποτήρια του κυκλοφορεί μεγάλη ποικιλία αμπελώνων: από τον Ναουσαϊκό και του Αμύνταιου ως της Νέας Ζηλανδίας και της Καλιφόρνιας, και από της Τοσκάνης και της Γαλλίας ως της Νότιας Αφρικής.

Η Κική Μποτονάκη το πρωί είναι μαμά και τις νύχτες μια techno ιέρεια

Σε μια αγορίστικη clubland, η techno της Kika, όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της, κάνει τη διαφορά. Μινιμαλίζει, χαουζάρει, ατσαλώνει, ακούγεται στον Θερμαϊκό, προθερμαίνεται για το φετινό Reworks (Κική, ζούμε back to back με τον Black Coffee να σε δούμε!). Μετά γλυκού λόγου, το καθημερινό ραδιοφωνικό σόου της στον FLY 104, 15:00 με 18:00, αλλά και η συνολική της έκθεση στα φεστιβάλ, τα κλαμπ και τα σπέσιαλ events, χρίζουν την Κική Μποτονάκη βασίλισσα της θεσσαλονικιώτικης ΒPMλάνδης. Πολλά κιλά ρισπέκτ.

Οι πρωινοί του Local μπορούν άνετα να κυβερνήσουν τη Θεσσαλονίκη

Κάθε πρωί, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, στο ιστορικό καφέ της γωνίας Παύλου Μελά και Παλαιών Πατρών Γερμανού, με καφεΐνη, κουλούρια και ατελείωτη ανταλλαγή πληροφοριών και κατάθεση απόψεων, αυτοί οι τύποι δικαιώνουν την άποψη που θέλει τη Θεσσαλονίκη να είναι ένα μικρό χωριό, όπου όλα μαθαίνονται και τίποτα δεν μένει κρυφό. Ανταλλάσσουν know how, αφού ο καθείς είναι εξπέρ στο είδος του και μια κατηγορία γνώσης και σπάνιων πληροφοριών από μόνος του. Η κυβέρνηση του Local, όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ, μπορεί άνετα μια μέρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τον λαό της Θεσσαλονίκης, αφού στον καθημερινό της καφέ, από τις 8 ως τις 10 το πρωί, λύνει και δένει και δίνει λύσεις σε όλα τα θέματα της πόλης. Από αριστερά προς τα δεξιά: Ανδρέας Ανδρόνικος Ανδρονικίδης (καθηγητής Marketing Management στο ΠΑΜΑΚ), Φραγκίσκος Βακαλόπουλος (ιδιοκτήτης της ΕΞΠΟ, εταιρείας διαχείρισης και κατανομής κοινοχρήστων), Νίκος Ευαγγελόπουλος (ιδιοκτήτης του Local), Νάσος Βλαδίκας (οδοντίατρος), Γιάννης Κελλαρτζής (χημικός μηχανικός), Χρήστος Ζλατάνος (λογιστής), Σταύρος Κόλκας (δημοσιογράφος και ΠΑΟΚ ως το μεδούλι), Νάντια Κουλούρη (Γραφείο Τύπου στον Οργανισμό Λιμένος) και Αβραάμ Βουτσινάς (Sales). Πίσω τους στο βάθος ο ταχυδακτυλουργός της καφεΐνης και μάγος των εκχυλισμάτων Μάριος Φωκάς. Από την αναμνηστική λήψη λείπουν οι Πρόδρομος Μοναστηρίδης (προϊστάμενος του τμήματος Marketing και Χορηγιών του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης) και ο Κωστής Μπουντόλας (head baker του Local).

Έχω φίλες που κόβουν φλέβα για να φορέσουν Αλκμήνη Τριγωνάκη!

Τα ρούχα της έχουν φινέτσα και στιλ, προσωπικότητα και ουσία, γκλαμ διακριτικό και πολυτέλεια που δεν βοά. Και αυτή η πανέμορφη ράφτρα, που ο κόπος της παράγει υψηλή ραπτική με μια δόση θεατρικότητας και λάμψης, πέρα από ταλέντο, δυναμική, φήμη και εύσημα (ελάτε τώρα, μιλάμε για ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στη χειροποίητη μη φασόν μόδα), διαθέτει ατελιέ στο ιστορικό σημείο της Στοάς Μαλακοπή. Εκεί που το ρολόι δείχνει πάντα 11:06, ακινητοποιημένο στην ώρα του σεισμού του ’78, η Αλκμήνη Τριγωνάκη κόβει και ράβει τα μαγικά της.

Ο αλανιάρης Χάρης Παπαδόπουλος είναι ο αρχηγός και των Ατάκτων και των Εκτάκτων

«Τη νύχτα που ανοίξαμε την Κονσέρβα, ο Γκοντάρ διάλεξε να φύγει με ευθανασία. Τις επόμενες 40 μέρες ένα κερί για την ψυχούλα του έκαιγε κάτω από την αφίσα τού “Ζούσε τη ζωή της”», ταινία για την οποία ακόμα ο Χάρης Παπαδόπουλος κόβει φλέβες. Η Κονσέρβα είναι μπαρ διευρυμένης καλλιτεχνικής αντίληψης και νυχτερινού ξοδέματος με λόγο, αιτία και γκαγκάν διάκοσμο. Οι αφίσες του Ψωμιάδη πριν γίνει νομάρχης, τότε που τραγουδούσε στο κοσμικό κέντρο Γαρδένια στα Λαδάδικα, συνομιλούν βανδαλιστικά με τον Ντέιβιντ Λιντς, τον Νίκο Παπάζογλου, τις Μουσικές Ταξιαρχίες και τον Παπαθεμελή εποχής ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια. Η Κονσέρβα είναι προέκταση της περσόνας του Χάρη. Δίπλα στον σταθμό του μετρό Αγίας Σοφίας, μαζί με τον αδελφό του τον Μούση (μάντεψε γιατί τον λένε έτσι) και τον Νίκο, ο Χάρης ενορχήστρωσε μια κατάσταση με τα λαϊκά τα τίμια, τα ανόθευτα, τα αγνά να λαλούν όλη τη νύχτα. Αγαπώ τον Χάρη, τον τρυφερό, τον κανίβαλο, τον τζίνιους, τον κουλτουριάρη και τον λαϊκό δερβίση. Και λατρεύω την Κονσέρβα για το ετερόκλητο του θέματος, το ήθος και την ευγένεια, την ανθρωπιά και τη συμπερίληψη. Συχνάζουν γνωστοί Σαλονικιοί, ή σκέτοι παλαβοί χωρίς πτυχίο, αράζουν ζωγράφοι αλλά και ψυχούλες χωρίς υψηλές καλλιτεχνικές ιδιότητες, παιδιά περίεργα, παράφορα, παράξενα και ωραία, σαν αυτά που έχουν την Τζένη Βάνου εικόνισμα και τον Χάρη τον αλανιάρη Παπαδόπουλο για αρχηγό. Στην υγειά όλων τους.