Οδός Ολύμπου: Πάντα ήταν αλλιώτικη από τις άλλες

Η οδός Ολύμπου δεν είναι ένας σκέτος δρόμος, η οδός Ολύμπου είναι ποίηση και συναίσθημα, σκέφτομαι, ενώ λίγο παρακάτω από το Go With The Flow (το νεγκρόνι τους είναι σπέσιαλ και η πλέιλιστ τους σκέτο ρίγος, Pearl Jam και Smashing Pumpkins μέχρι να παγώσει η Κόλαση), εκατοντάδες παιδιά παρακολουθούν στα ερείπια της Ρωμαϊκής Αγοράς την Casablanca με Μπακόλ και Μπόγκι. Απέναντι ακριβώς από το Go With The Flow βρίσκεται το Στόρι, λίγο παραδίπλα το Κουμπί, το Grasshopper και το Blues Bar. Η οδός Ολύμπου και τα πέριξ, σκέφτομαι συγκινημένος από τη γλυκιά καφεμπαρόβια φαντασμαγορία που με περιβάλλει (τισέρτ, σαγιονάρες, φλοράλ πουκάμισα και ριγέ Πάμπλο Πικάσο μπλουζάκια που πίνουν το ποτό τους και συζητούν), είναι ο ορισμός της αστικής ποίησης και της χαλαρής ζωής άνωθεν της Εγνατίας.

Το σκάλωμα στην Ολύμπου δεν ορίζεται από τις παραμέτρους του hype της Κάτω Θεσσαλονίκης, δεν υπάρχει στιλιζάρισμα, πόζα και το γνωστό λάουντζ τουριστικό σετάρισμα για να ευφραίνεται ο ξένος, γιατί εκτός από τα easy going στέκια, ακόμα και το φαγητό της οδού σπάει τη νόρμα. Δεν έρχεσαι στην Ολύμπου για μπέργκερ ή μπραντς, αλλά για τα ρεβίθια Κοζάνης με καδοτύρι Μετσόβου και κιμά μοσχαρίσιο στο πάντα ευφάνταστο ρεστοραντάκι στη μέση του «Ολύμπιου» σύμπαντος, το αγαπημένο Κιτς και σ’ έφαγα. Για τα χινκάλι με κιμά και τα χατσαπούρια Λομπιάνι, ή το πελμένι με στραγγιστό γιαούρτι του γεωργιανού εστιατορίου Daisi, για τα μαγειρευτά του Τσαρούχα και το ιτς πιλάφ της Κάνουλας με τηγανητά συκωτάκια πουλερικών σε φρέσκο βούτυρο με κρεμμύδι, κουκουνάρες, σταφίδες και ρύζι· άμα βρεις καλύτερο στη Θεσσαλονίκη να μου το σφυρίξεις, είμαι ορκισμένος ιτσπιλαφάς.

Αυτά σκέφτομαι καθώς ρουφώ το νεγκρόνι μου στο Go With The Flow και απορώ πώς ο ζωγράφος Αχιλλέας Μεσάικος, που μένει ακριβώς απέναντι από αυτό το κόζι υπαιθριακό μπαρ, δεν μπήκε στον πειρασμό να απαθανατίσει το μεγαλείο της γειτονιάς του: τα παιδιά που το πρωί αράζουν για καφέ στο Εστέτ του ιδιοσυγκρασιακού μάγειρα Βασίλη Χαμάμ, τα σέκοντ χεντ ρουχάδικα, τα φωτοτυπάδικα, τα κομπιουτεράδικα ή το ιστορικό ξηροκαρπάδικο Ηρακλής, που από το 1939 ως και σήμερα είναι φετίχ όχι μόνο για τους «Ολύμπιανς» αλλά και για όλη τη Θεσσαλονίκη καθώς αποτελεί τη Μέκκα του καβουρντισμένου αμύγδαλου και του μερακλίδικα ψημένου φιστικιού. Μόνο ένας καλλιτέχνης που μένει εδώ μπορεί να συλλάβει το γκρουβ του δρόμου που αντιλαλούν οι μουσικάρες του Pikap και ο ήχος από τα τσίπουρα με υπογραφή «Μαύρο Ρόδο» της Salumeria del Greco (κι όχι ξεροσφύρι, συστήνω την panzarella τους με φρέσκα λαχανικά παντρεμένα με γαύρο, τα καπνιστά μύδια με τον λευκό ταραμά τους αντικριστά με καβουρμάδες Κομοτηνής και νιβατά Γρεβενών). Αυτό που λέμε γλυκιά, εναλλακτική και στοργική ζωή, αυτό είναι το σκάλωμα στην οδό Ολύμπου που ακόμα το αστικό καλοκαιράκι καλά κρατά και καλά κάνει.