Ολύμπιον: Times they are a changin’

Σε αντίθεση με τις δύο κινηματογραφικές αίθουσες Παύλος Ζάννας και Ολύμπιον, στο Ολύμπιον 1951, εκεί στην κόψη της Αριστοτέλους με τη Μητροπόλεως… δεν. Και δεν είμαι ο μόνος από εκείνη την παλιά Θεσσαλονίκη που τη δεκαετία του ’80 στρόφαρε στην ντίσκο Λάβαλμπον (ομολογώ δημόσια ότι δεν σύχναζα μόνο σε Berlin και Belair), ή στα 90s έριξε λουλούδια στις υπόγειες Μάσκες όπου τραγουδούσε ο Χρήστος Πάζης. Στα χρόνια του Χρηματιστηρίου και των λίμιτ απ υπέπεσα επίσης στο αμάρτημα να πίνω εκεί το ντράι μαρτίνι μου υπό τις μουσικάρες του Παναγιώτη Μητρολίδη και Κυριάκο Γερούκη στην πόρτα, αλλά με την οικονομική κατάρρευση του 2015 τα γούστα άλλαξαν.

Για να μην παρεξηγηθώ, για τα δικά μου μιλάω, όχι για της πόλης. Αναμφίβολα, το πακέτο «Ολύμπιον» ήταν και παραμένει ένα σύμβολο για τη joie de vivre σημειολογία του κέντρου, άσχετα εάν έπαψα να πίνω τον καφέ μου στο ισόγειο του εμβληματικού κτηρίου που έχτισε ο μέγας αρχιτέκτονας Ζακ Μωσσέ. Στο κοίλο της πλατείας Αριστοτέλους, με δανεικά στοιχεία και αναφορές από το Παρίσι, τη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια, όπως οραματίστηκε τον κεντρικό άξονα της Θεσσαλονίκης ο αναμορφωτής Έρνεστος Εμπράρ, ο Μωσσέ ξεκίνησε το 1938 να δομεί ένα κτήριο με τρία κινηματοθέατρα, ένα ζαχαροπλαστείο και οκτώ διαμερίσματα. Οι εργασίες σταμάτησαν όταν στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου το βομβαρδίζουν οι Ιταλοί. Μένει ανολοκλήρωτο μέχρι την δεκαετία του ’50, η κατασκευή ξαναπαίρνει μπροστά για να ολοκληρωθεί τη δεκαετία του ’60. Τότε είναι που σύχναζαν εκεί ο ως και οι Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζιδάκις. Το 1983 ανακηρύχτηκε διατηρητέο, το 1997 επί Πολιτιστικής ανακαινίστηκε, και από το 1998 το Ολύμπιον αποτελεί έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Το σημείωμα αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με την ιστορία του κτηρίου, αλλά με το μέλλον του σποτ στη γωνία της Αριστοτέλους με τη Μητροπόλεως, που για δεκαετίες ήταν αδιάλειπτα συνδεδεμένο με καφέ, ποτό, φαγητό, κλάμπινγκ, λεζάντα και ωραιάδα, περατζάδα. Μέχρι πρόσφατα που αναρτήθηκε η πινακίδα «Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό από τις 15/6 ως την ολοκλήρωση των εργασιών», στο Ολύμπιον σύχναζαν σικ τρέντηδες με πόλο και λόφερς, μαζί με πολύφερνες που άκουγαν το λάουντζ τους, ώσπου να αρχίσει η λαϊκή ώρα και να εκτροχιαστούν με Αργυρούς και Πάολες. Το κοινό και οι γουσταριστές αυτού του Ολύμπιον δεν είχαν καμιά σχέση με τους θεατές των προβολών του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο άλλο Ολύμπιον. Ήταν νύχτες που βγαίνοντας από τις ταινίες, έμοιαζε σαν να συγκρούονταν δυο κόσμοι: Άκι Καουρισμάκι εναντίον Σαμπάνη και Τζάρμους εναντίον Κουρκούλη. Τέτοιες αποκλίσεις, τόσο γκαπ, δυο Ολύμπιον στο ίδιο σημείο, δυο Ολύμπιον στην ίδια πόλη.

Μέχρι που έσκασε η φήμη και το συνταρακτικό σούσουρο: Το Ολύμπιον, λένε, θα ξανανοίξει μεν, σαν Μακ Ντόναλντς δε. Το ακριβό ενοίκιο είναι αποτρεπτικό για να συνεχίσει με την παλιά του μορφή. Πρόσφατα, στην άλλη επική γωνία, Μητροπόλεως με Αγίας Σοφίας, μας χαιρέτησε και ο Τερκενλής. Στη θέση του φημολογείται πως θα ανοίξει Jackaroo. Και στις δυο περιπτώσεις, εάν ισχύει κάτι τέτοιο και για το Ολύμπιον, νομίζω πως συμβαίνει το εξής: ανεβαίνει τόσο πολύ τουριστικά η Θεσσαλονίκη, που αυτόματα τα ενοίκια στα προνομιακα φιλέτα του κέντρου εκτοξεύονται σε τέτοια επίπεδα, που μόνο οι μεγάλες αλυσίδες εστίασης ή ρουχισμού θα μπορούν να ακολουθήσουν. Περίεργοι καιροί, περίεργο real estate, περίεργο καλοκαίρι, Times they are a changin’…