Οδός Φράγκων: Στη σκιά των γιγάντων και των ερκοντίσιον που ψέλνουν ακατάληπτα μάντρα

Στη Φράγκων για σπόρους, βολβούς, δενδρύλια και γεωπονικά διάφορα (είμαι στον παράδεισο της μικροκηπευτικής), στη Φράγκων για ηλεκτρολογικά, είδη κιγκαλερίας, αντλίες, πλαστικά δοχεία, βαρέλια δρύινα, σταφυλοπιεστήρες και άλλα οινολογικά. Ή για μια ανάμεικτη κιμά - τυρί στο Νέον, που σαν την μπουγάτσα του άλλη στο κέντρο πιο μπερεκέτισσα δεν υπάρχει.

Στη Φράγκων του Μουσικού Ωδείου Βορείου Ελλάδος, που παλαιότερα ήταν Οθωμανική τράπεζα, κι ακόμα πιο παλιά, το 1840, εδώ στεγαζόταν η οικία του Τζέκι Άμποτ. Ο Εβραίος Μίδας έχτισε το κονάκι του τότε που ξεκινούν και τα μεγαλεία της Φράγκων με τα πολυτελή υφάσματα και άλλες χλιδές διάφορες, που την καταστούν πόλο έλξης για τους Ευρωπαίους κατοίκους της Θεσσαλονίκης Κοσμόπολης. Εξού και τα πέριξ της βαφτίστηκαν Φραγκομαχαλάς ένεκα των Φράγκων, των φραγκάτων, των στιλάτων και της Φράγκικης Εκκλησίας. 

Τίποτα δεν απέμεινε από εκείνη τη μακρινή εποχή που η οδός Φράγκων ανταγωνιζόταν αντίστοιχες Παριζιάνικες, παρεκτός από την καθολική εκκλησία Αμώμου Συλλήψεως της Παναγίας, με την ακριβή αρχιτεκτονική που το 1897 ο ντόπιος στάρκιτεκτ Βιταλιάνο Ποζέλι κατάφερε να την αναστυλώσει ύστερα από μεγάλη πυρκαγιά που την παρανάλωσε. Μπαίνω στα ενδότερα, φωτογραφίζω το σιντριβανάκι της Μεγαλόχαρης και το εσωτερικό του ναού και ύστερα ξαναβγαίνω έξω στη λαϊκή Φράγκων των γηραλέων κτιρίων και των βιοτεχνιών υποκαμίσων, κοστουμιών και παιδικών ρούχων, στη Φράγκων του υμνημένου εστιατορίου Μαιτρ και Μαργαρίτα της Ρόης και του Σωκράτη, στη Φράγκων του πυργοειδούς Διοικητικού Πρωτοδικείου, δημιούργημα ενός άλλου επίσης μεγάλου στάρκιτεκτ, του Γιοζέφ Πλεϊμπέρ. 

Μια στάση εδώ: Πριν ο Πλεϊμπέρ φτιάξει τα νέα σχέδια, το κτήριο στέγασε τη Γαλλική Σχολή Δελασάλ (ή και Σχολή των Φρέρηδων), αργότερα χρησίμευσε για οίκος των εξίσου υπερδιάσημων και υπερπλούσιων Σαρνώ, ενώ μετά, πριν να στεγαστούν τα Δοικητικά Δικαστήρια της πόλης, εδώ στεγαζόταν η τεχνική σχολή του Δημόκριτου. Στη Φράγκων με τα σώματα των κλιματιστικών έξω από τα γυάλινα οικοδομήματα (το καθένα σε κοιτά σαν μονόφθαλμος Κύκλωπα, το γουργουρητό τους μου ακούγεται σαν να ψελλίζει ακατάληπτα μάντρα), στη Φράγκων των στενών που οι διακλαδώσεις τους βγάζουν στη διασκεδαστούπολη της Βαλαωρίτου και τα σιντριβάνια της πλατείας Εμπορίου. Στη Φράγκων, που (μυστήρια πράγματα), όποια ώρα της ημέρας και να περάσεις, θα δεις τον κόσμο να κάνει ουρές έξω από το Αρωματοπωλείο για τα φουζέρ και τις κολόνιες για τη γυναίκα και τον άνδρα που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. 

Δεν είναι ένας τυχαίος δρόμος η Φράγκων, είναι ένας δρόμος - αζιμούθιο, τρόπος να κινούμαι και να χαρτογραφώ τον χώρο και την ιστορία της πόλης ανά τους αιώνες απλώς μετακινούμενος από σημείο της σε σημείο.