Θεσσαλονικιώτικο καλοκαίρι in da house

Εκστασιασμένοι τουρίστες παρτάρουν στο εν πλω καράβι Tiki και μερικά έξτρα τιπς για το τι πάει να πει καλοκαίρι και Ιούνιος στη Θεσσαλονίκη. Τύπου καταδρομικές επιθέσεις στην παγωτομηχανή του Έβερεστ στην Τσιμισκή, αφού προηγουμένως ψώνισες γυαλιά ηλίου με επτά ευρώ από το παραδιπλανό Flying Tiger. Το σαφάρι συνεχίζεται με μια επίθεση στου Πετρίδη, στην Καρόλου Ντηλ, για καπέλο μπάκετ, ρέιβ ή μπέιζμπολ τζόκεϊ αμερικανού νταλικιέρη ή σκηνή, πέδιλο, βερμούδα, κάτι, γιατί δεν είναι καλοκαίρι αν δεν σκάσεις στον Αρμενιστή (ή για ημιπαράνομη διανυκτέρευση στην αμμουδιά του Ethnik στην Τριστινίκα), με είδη κάμπινγκ και basics θερινής διαβίωσης από του Πετρίδη, εγγύηση, θεσμός, νόμος. 

Ακολουθούν Ζωή Καρέλλη και το για χρόνια αναπάντητο ερώτημα: Ποιο να είναι αυτό το αγόρι που περιγράφει στο «Του καλοκαιριού»; Υπήρξε πραγματικά (κάποιος άραγε από εκείνη την παρέα των Βαφόπουλου, Δέλιου, Ξεφλουδά, Ρέγκου και Παπαλουκά;), ή αποτελεί φαντασίωση και αποκύημα του νου της; «Το ξανθό παλικάρι του καλοκαιριού έχει μια γαλανή γραμμή στο λείο μέτωπο. / Στα καστανά του μάτια κρατάει τις αχτίδες του ήλιου μισοκλείνοντας τα σκιερά βλέφαρα, ψιλοπαίζοντας τις βλεφαρίδες αχτιδωτές. / Ηλιοψημένο στυλώνει το λαμπρό κορμί, αμέριμνα χαμογελά άσκοπα. / Φαντάζουν κάτασπρα τα δόντια του, μοιάζουν άσπρα χαλίκια καθαροπλυμένα, στ’ ακρογιάλι του γαλάζιου και κρυστάλλινου νερού». 

Πάμε κι έναν διακτινισμό στη Νοσταλγοχώρα, αφού δεν είναι Θεσσαλονικιώτικο το καλοκαίρι που δεν θυμάται τα περασμένα θεσσαλονικιώτικα «Τόσα καλοκαίρια» σε αυτή την πόλη και παραέξω, κάποτε, εμπρός μαρς: στο Σπιτάκι της Καλλιθέας για πρώτο ποτό και μετά στο Ahoy, στη Λαγουδέρα, στον Μώλο του Μαρμαρά και στο Caprice στη Φούρκα, στα πάρτι, στον Ναυαγό στο Πευκοχώρι. Και πληρώνω το ντάκιρι όσο κι όσο, αν υπάρχει έστω κι ένας κήπος ή μια ταράτσα στη Θεσσαλονίκη του φετινού Ιουνίου, που ο χειριστής ήχου σπρώξει στα ηχεία I love hot nights του Τζόναθαν Ρίτσμαν ή το Ice scream man του Τομ Γουέιτς, όπως έκανε ο Νάσος Γούλιος (αιωνία του). Τότε που διάλεγε τους δίσκους στο Belair, εκείνους τους αστικούς Ιούνηδες της Βογατσικού πριν μπει ο Ιούλιος και η Θεσσαλονίκη εξαφανιστεί σε Καψόχωρες, Αμμουλιανές, Σιθωνίες και τα ρέστα. 

Πίσω στο σήμερα: Ιούνιος στη Θεσσαλονίκη θα πει υπέρτατο κοκκινοπορτοκαλί ηλιοβασίλεμα με τον Θερμαϊκό και τον Όλυμπο σε απόλυτα φιζίκ στο φόντο, δέκα κλάσεις καλύτερο από τα υπερφιλτραρισμένα ίνσταγκραμ ποστ της Σαντορίνης, αραχτός στο υπαίθριο λάουντζ-ταράτσα του On Residence της Λεωφόρου Νίκης. Με το που νυχτώνει και σφίγγουν αφόρητα οι Κέλσιοι, πετάς για Άνω Πόλη και την ταράτσα του Βυζάντιο Sky bar που κάτω του το άστυ πεταρίζει, σπαρταρά και λαμπυρίζει σαν χρυσόψαρο μέσα σε ηλεκτροφωτισμένη γυάλα. 

Μερικά έξτρα τιπς για το τι πάει να πει καλοκαίρι και Ιούνιος στη Θεσσαλονίκη, τύπου, ώπα!, το καλοκαίρι αποκτά σασπένς, όπως εκείνα τα παλιά με τα Παόκια στα σάιτ και τους ταρίφες στα ράδια να ξεροσταλιάζουν για νέα από την προετοιμασία της ομάδας. Μόνο που φέτος το δίλημμα δεν είναι προπονητικό (Λουτσέσκου ή χάος), αλλά Ιβάν Σαββίδης εναντίον μπιλιονέρ Μυστακίδη και αν όντως φεύγει από τη Θεσσαλονίκη ο Ρώσος και πλακώνουν τα δολάρια του Θείου Σαμ, και πιάσε μια παγωμένη και αφρισμένη στο Pulp της Σβώλου να το ψάξουμε.