Στο ΑΠΘ με διάθεση εγκάρδια και φάση Interstellar

Μου συνέβη τις προάλλες, όταν από την Αγίου Δημητρίου και το ύψος του ΑΧΕΠΑ, τράβηξα ίσια κάτω για τη Βιβλιοθήκη του ΑΠΘ που φέτος γιορτάζει τα 100 του χρόνια, ώστε από εκεί τραβώντας ευθεία για Νομική, μετά να κόψω δρόμο για να βγω στο ύψος του Σιντριβανιού. Δεν συνηθίζω να νοσταλγώ. Κανένα είδος μεταφυσικού δέους δεν με ηλεκτρίζει όταν περνώ από σημεία της Θεσσαλονίκης που ο τωρινός εαυτός μου ρωτά τους περασμένους εάν θυμούνται αυτό ή αν ανακαλούν το άλλο. Όμως μπροστά στο ύψος του κτιρίου των Γραμματειών, το σύμπαν έκανε μια εξαίρεση. Και έτσι αίφνης, κατά έναν τρόπο υπέρ το δέον Interstellar (σαν τον Κούπερ - Μάθιου Μακόναχι που επιστρέφει στη διάσταση και τον χρόνο που άφησε πίσω), νιώθω σαν αστροναύτης που γυρίζει σπίτι, αφού ολοκλήρωσε την Αποστολή Ενηλικίωση. 

Όπου σπίτι, η Νομική, και όπου χρόνος, όπισθεν σαράντα έτη και άνοιξη όπως τώρα. Εγώ αυτός, ο ίδιος, αλλά και ταυτόχρονα ένας άλλος. Η παράδοση του Μανωλεδάκη στο Ποινικό (ή μήπως του Τσουκαλά στην Κοινωνιολογία, της Ζώγιας Χρονάκη στο Συνταγματικό, του Παμπούκη στο Εμπορικό, whatever) έχει τελειώσει. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να τραβήξω κατά τη Λέσχη (τυρόπιτα, ζυμαρικά με κιμά και τριμμένο τυρί, γιαούρτι και επιδόρπιο μήλο) ή να αράξω στα ηλιόλουστα γρασίδια της Θεολογικής για να φωτοσυνθέσω. 

1982- 2025: είναι πολύ ισχυρό το συναίσθημα που με διαπερνά και ίσως η έντασή του να επιτείνεται και από το ότι το μέρος παραμένει ανέπαφο από τον χρόνο. Πλην του κυλικείου που εκσυγχρονίστηκε και ενός μερκάντο, παραδίπλα από το μεγάλο αμφιθέατρο, που εμπορεύεται μεμοραμπίλιες του ΑΠΘ, τύπου φούτερ που αντί για Harvard ή Yale γράφουν Αριστοτέλειο, περπατώ, κοιτώ, ζουμάρω και είναι σαν να μην άλλαξε ο αιώνας. Αν εξαιρέσεις τις μικροαλλαγές στη διαρρύθμιση, τα αναρχοαριστερά συνθήματα της Νομικής του χθες δεν έχουν καμιά διαφορά από τα αναρχοαριστερά της Νομικής στο τώρα: από τη λυσσασμένη μάχη ενάντια στον Νόμο Πλαίσιο, στον αγώνα για να μην ξεχαστούν τα Τέμπη, η παγκόσμια επανάσταση είναι ζήτημα ωρών να ξεσπάσει, αντί για τον Γιασέρ Αραφάτ η Χαμάς και πάει λέγοντας. 

Μερακλώνω με την τηλεμεταφορά και αποφασίζω να αράξω απέναντι από τον μεγάλο όγκο του κτηρίου των Γραμματειών, προσπαθώντας να παρατείνω το time travelling-τουρισμό στα νιάτα μου. Έτσι (γιατί όχι;), αντί να βγω στο Σιντριβάνι μέσω της Θεολογικής, αλλάζω ρότα και περνώ από το νέο στο παλιό κτήριο της Φιλοσοφικής. Και εδώ μια από τα ίδια, η παράκρουση επιμένει να με δονεί και αναρωτιέμαι αν στο κυλικείο της, που παραδοσιακά σύχναζαν τα πιο ωραία και σέξι κορίτσια, συναντήσω τίποτα πεινάλες ΣΑΣίτες (Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων) του έτους μου, να ζητιανεύουν ερωτική συμπόνοια!

Ευτυχώς, βγαίνω στην Εθνικής Αμύνης και ξαναγίνομαι εγώ στο τώρα. Η ελαφριά θλίψη (γιατί αυτό θα πει νοσταλγία) σταματά και ορκίζομαι πως ποτέ άλλοτε δεν θα ξαναμπώ στο campus για να κόψω δρόμο, συμβαίνουν περίεργα πράγματα με το που προσσεληνώνεται το είναι μου στα εδάφη του.