Το ότι 7.000 έξαλλοι Θεσσαλονικείς τραγούδησαν εν χορώ το “Welcome to the Wild Spain” στη συναυλία των Ska-P στο γήπεδο του Μακεδονικού και το ότι ΠΑΟΚ και Άρης φέτος γέμισαν τις ενδεκάδες τους με ισπανόφωνους παίκτες δεν σημαίνει πάραυτα πως η Θεσσαλονίκη έγινε Βαρκελώνη! Παρ’ όλα αυτά, δεκάδες αθώοι, ανέμελοι και απολιτίκ κατά βάση νέοι το τελευταίο διάστημα θέλουν να πιστεύουν πως το «χωριό» μας έχει όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει στο έργο «Θεσσαλονίκη, η Καταλονία του ελληνικού Βορρά». Ξεχνούν φυσικά πως το πρόσωπο μιας πόλης είναι προϊόν πολιτικών αποφάσεων και όχι πρωτοσελίδων του αθλητικού Τύπου ή μουσικής στα μπαρ! Λίγο μετά τη Βαρκελωνέτα τα παιδιά κολυμπούν, όποιος το κάνει στον Θερμαϊκό πέθανε. Οι τουρίστες ανηφορίζουν στο πάρκο Γκιουέλ για να δουν τις σαύρες του Γκαουντί, στο δικό μας Κέδρινο Λόφο το μόνο που θα βρουν είναι το υπαίθριο λούνα παρκ με τις πάπιες και τα ψωραλέα αλογάκια.
Πού βασίζεταιεπομένως η φιλολογία περί Βαρκελωνίκης; Μάλλον στις χιλιάδες μπίρες που κάθε βράδυ καταναλώνει η πόλη στα πέριξ της Βαλαωρίτου και της Ζεύξιδος, τα εκατοντάδες ερασμόπαιδα, που επιστρέφοντας από την τετράμηνη θητεία τους στη Ράμπλα και το ΜπάριΓκότι χτυπούν στένσιλ στους τοίχους, και αυτόματα στο μυαλό τους οι δύο πόλεις αδελφοποιήθηκαν. Σίγουρα! Για να μην πω ότι η Θεσσαλονίκη την κερδίζει την Μπάρτσα, αφού από εκεί για Μαγιόρκα και Μινόρκα αναχωρείς με τεράστια Καταμαράν, ενώ εμείς για τις Σποράδες, όπως περήφανα δήλωσε ο ανταποκριτής της εκπομπής «Πρώτη γραμμή» της ΝΕΤΞάνθος Χύτας, είναι θέμα χρόνου να πηγαινοερχόμαστε με υδροπλάνο.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αρέσκεται να ζει στη χώρα του φαντασιακού. Λίγο καιρό πριν, εκατοντάδες γυμνών ποδηλατών παρέλασαν επί των κεντρικών λεωφόρων συμμετέχοντας στο παγκόσμιο πρότζεκτ «Βγήκαμε από τα Ρούχα μας». Ονειρεύονται μια Θεσσαλονίκη με ποδηλατόδρομους. Λίγες μέρες μετά, η ομάδα Σφήνα γέμισε με πλαστικές πισίνες και σωσίβια τον πεζόδρομο της παραλίας, στήνοντας διεκδικητικό χάπενινγκ για το πώς θα μπορούσε η πόλη να πλατσουρίζει στη θάλασσά της, αν η μπίχλα και το φυτοπλαγκτόν δεν υπήρχαν στα νερά! Ωραία όλα αυτά, αλλά ποιος ξετσουτσουλώθηκε ή φόρεσε το μαγιό του έξω από το δημαρχείο όταν στο δημοτικό συμβούλιο με θέμα την κατάχρηση των 42 εκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία ο δήμαρχος αρνήθηκε να αναλάβει ίχνος πολιτικής ευθύνης; Προγραμματίζεται κάποιο χάπενινγκ με τυπωμένα εκατομμύρια ψεύτικα χαρτονομίσματα για να επιδοθούν στα ταμεία του δήμου με σλόγκαν «Βρήκαμε τα χαμένα και τα παραδίδουμε»; Υπάρχουν ρομαντικές, χαβαλετζήδικες και αθώες δράσεις με ψήγμα από την τρέλα του Νταλί, που όμως ξεχνούν πως είτε ποδηλατόδρομοι είτε καθαρές παραλίες είτε λεωφορεία που κυκλοφορούν όλη νύχτα χρειάζονται πολιτικές αποφάσεις από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Ύστερα έρχεται σαββατοκύριακο! Η ζέστη είναι σφιχτή, πυκνή, μπρατσωμένη, βαράει σαν άπερκατ παντού στο σώμα, σε συνδυασμό με την αφόρητη υγρασία ρίχνει απανωτά νοκ άουτ σε όσους μείνουν στην πόλη αποφασισμένοι να χαρούν όποια ομορφιά υπάρχει στους άδειους δρόμους, καθώς η μετανάστευση προς Χαλκιδική είναι μαζική. Τα βαρκελωνέζικα όνειρα σταματούν. Γιατί, ως γνωστόν, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, και καμιά Κόστα Μπράβα και Κόστα ντελ Σολ δεν μπορούν να συγκριθούν με τα νερά στις Καβουρότρυπες ή το Κριαρίτσι. Οι μαχητές κάνουν κάμπινγκ, οι ακτιβιστές και οι εναλλακτικοί τσακίζουν μπίρες και ήλιο στην Τριστινίκα. Μήπως τελικά αντί για δονκιχωτικές μάχες με το σύστημα και βαρκελωνέζικα όνειρα, που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν, είναι πιο εφικτό η δράση να προσανατολιστεί ώστε η Θεσσαλονίκη να γίνει Αρμενιστής ή Καλαμίτσι; Δεν υπάρχει ωραιότερο όνειρο.
Φωτογραφία: Ανδρέας Καλογερόπουλος. Από την έκθεση φωτογραφίας «Μπαλαδόροι στα γήπεδα της Βόρειας Ελλάδας, 1950-1979» του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ.
