Δεν υπάρχει ιδανικότερο σημείο για plane-spotting από το μεγάλο αίθριο του “Bennigan’s”. Μια ανάσα δίπλα από τον αεροδιάδρομο προσγείωσης του Μακεδονία κι έτσι όπως τα Boeing ξεφορτώνονται ύψος και μοιάζει να βουτούν προς το νερό, νιώθεις πως αρκεί να σηκώσεις το πιάτο σου και τα σκάφη τους θα τροχιοδρομήσουν πάνω στο steak σου! Το παρακείμενο Hondos Center με καλλυντικά, ρούχα και είδη σπιτιού, το γερμανικό σούπερ μάρκετ Aldi, απέχουν ένα βλέφαρο από το άλλο μεγάλο εμπορικό κέντρο Florida.
Φοιτηταριό που εξοπλίζεται με ΙΚΕΑ, αλλά και Βαλκάνιοι γείτονες με τεράστια τζιπ, μερακλήδες μάστορες ή κηπουροί που από το Leroy Merlin ξεσηκώνουν σκεπάρνια, νοβοπάν, πέργολες και τζάκια. Ω, τι πλήθος, μέγα πλήθος, τι μποτιλιάρισμα, πόσο πολύβουα είναι τα σαββατοκύριακα εδώ. Πατάτες Νάξου, μανούρι Θεσσαλίας και μπίρες Craft από του Βασιλόπουλου, αθλητικά και ένδυση γυμναστηρίου από το Intersport, αφού ακόμα για μια μεγάλη μερίδα Θεσσαλονικιών μανιακών με την κορμάρα τους το γυμναστήριο ισοδυναμεί με κλάμπινγκ, κι ορίστε ένα προσωνύμιο που σκαρώνω μάνι μάνι για το Florida: η 53η πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκεται εδώ, στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης.
Κάθε σαββατοκύριακο εποικίζεται από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Από τον Φοίνικα και την Τούμπα, από την Καλαμαριά και την Πυλαία, μιλιούνια καταφθάνουν εδώ για να ψωνίσουν σούπερ μάρκετ αλλά και διασκέδαση, επώνυμες μπράντες και εύκολο πάρκινγκ, ψυχαγωγία και σίτιση, ταινίες και μακαρόνια. Κανένας πλέον δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει πόσο πληθυσμό διαθέτει η Θεσσαλονίκη: είμαστε ένα, ένα διακόσια, ενάμισι, ή μήπως τα σαββατοκύριακα, που πλακώνουν και οι Βαλκάνιοι παρέα με τους όμορους Βεροιώτες, Κατερινιώτες, Σερραίους και Καβαλιώτες, η πόλη πιάνει τα δύο εκατομμύρια;
Το πλήθος που συρρέει στη Florida, την Apollonia Politia και τα παρακείμενα MediterraneanCosmos και Μακεδονία δεν διανοείται πως τα σαββατοκύριακα θα κατεβεί στο κέντρο, που ο πανικός, το μποτιλιάρισμα, η στενότητα και η οχλοβοή του αποτρέπουν όσους μένουν πέρα από την Τριανδρία ή μετά την αερογέφυρα της Μοναστηρίου να το προτιμήσουν για τα ψώνια και τη διασκέδαση του weekend. Έτσι η 53η πολιτεία της Αμερικής στη Θεσσαλονίκη μπορεί να κοκορεύεται πως είναι η πρωτεύουσα αυτού του 48ωρου, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της πιτσιρίκια βρίσκουν το παιχνίδι και την παιδική χαρά που ποτέ δεν είχαν στη γειτονιά τους, νέα ζευγάρια κάνουν σχέδια και στήνουν σπιτικά, ερωτευμένα ζευγαράκια κόβουν εισιτήριο για το “Salt” της Τζολί.
Τι κάνει αυτός ο κόσμος τις καθημερινές; συλλογιέμαι. Πού κρύβεται; Πώς περνάει ο χρόνος του; Μόνο με τηλεόραση και φροντιστήρια, με οικονομίες και facebook chatting; Μέχρι να έρθει πάλι σαββατοκύριακο και να εποικίσει την 53η πολιτεία της Αμερικής στη Θεσσαλονίκη, δημότες μιας οικουμενικής neverland που χαρίζει όνειρα και φρέσκα λαχανικά, καλοψημένα μπέργκερ, χολιγουντιανές ταινίες, παπούτσια με αερόσολες και φιλιά που ανταλλάσσουν οι εραστές καθώς περιμένουν από το ταμείο του Mac Drive να ξεφουρνιστεί η παραγγελία τους.
Ήταν Σάββατο βράδυ όταν τα σκεφτόμουν όλα αυτά, τα λεωφορεία παραδίπλα ξεφόρτωναν πιτσιρικαρία που τραβούσε να καεί ντουγρού στους Prodigy, που έπαιζαν στο Παλατάκι. Πεθερές και πεθεροί, κουμπάροι, παρανυφάκια και εκλεκτοί καλεσμένοι, λίγο πιο πάνω, έψαχναν για μια θέση πάρκινγκ στα “Nodo” και “Terra di Totti”, που παραδοσιακά κάθε Σ/Κ παντρολογιέται και γλεντάει η Θεσσαλονίκη, παρέα με την «ωραία που ’ναι η νύφη μας, ωραία τα προικιά της».
Τόσο πολύς κόσμος, τόσες επιθυμίες, τόσα θέλω, τόσες εκδοχές ζωής, που ήταν αδύνατον να μη θυμηθώ όσα, πριν μερικές ώρες, είχα διαβάσει από αυτά που έγραψε ο Σκαμπαρδώνης: «Παρά τις περί αντιθέτου φήμες, η Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει. Δηλαδή υπάρχει και δεν υπάρχει. Υφίσταται ως συσσωμάτωση κτισμάτων, κατοικιών και δρόμων, σύνθεση γης, λιμένος και βουνών, αλλά δεν ζει ως ενιαία συνείδηση. Δεν υπάρχει ως ενιαία αυτο-συναίσθηση και ολική αυτο-αντίληψη, παρά ως θρυμματισμένος πληθυσμός, χωριστός σε περιοχές και σε ομάδες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Δεν διαθέτουμε κοινό τόπο ιδεών και συλλογικότητα. Τι σχέση έχουνε δηλαδή τα δυάρια των Αμπελοκήπων με τις βιλάρες του 751, η μπετονένια Καλαμαριά με το πράσινο Ωραιόκαστρο, ο Μαρωνίτης με τον Ψωμιάδη, ο Πεντζίκης με το Ρετζίκι, ο ΔιονύσηςΣαββόπουλος με τη σκυλοπρέπεια, ο Παπαγεωργόπουλος με τους Χειμερινούς Κολυμβητές και τον Αργύρη Μπακιρτζή; Τι σχέση έχουν οι έξοχοι Εν Χορδαίς με τις πορδές και τους χαυνόπρωκτους; Είναι σαν να ρωτάς τι κοινό υπάρχει μεταξύ ενός τρένου και μιας ντομάτας και να απαντάς “Και τα δυο δεν ξέρουν ποδήλατο”. Η Θεσσαλονίκη είναι σε πρώτη ανάγνωση μια κομματιασμένη, σακατεμένη πόλη, όπως όλη η χώρα άλλωστε, με διαλυμένο εσωτερικό ιστό. Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε».
Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που με μαγεύει η 53η πολιτεία της Αμερικής στη Θεσσαλονίκη, το ότι δηλαδή, έστω και για ένα σαββατοκύριακο, αυτές οι διάχυτες αισθήσεις-κόσμος συνευρίσκονται σε έναν κοινό τόπο μέχρι να ξαναγίνει Δευτέρα κι ο καθένας να υπάρξει όπως ξέρει αυτός.
20°
