Θαμώνες βιβλιοπωλείων

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Σάββατο βράδυ βλέπω τη 3^η σεζόν του Stranger Things στο Netflix, η ώρα είναι 5 το πρωί και με έχει πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Πιο πολύ μου άρεσαν οι δυο προηγούμενες σεζόν. Η σειρά αυτή μου θυμίζει το «The Goonies» μια αμερικάνικη ταινία του 1985, με πρωταγωνιστές μια παρέα παιδιών, που προσπαθούν να σώσουν τα σπίτια τους από μια κατεδάφιση, ενώ ταυτόχρονα μπλέκονται σε ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού. Το «The Goonies» ήταν μια από τις 10 ταινίες που είχε επιλέξει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), για ένα αφιέρωμα στη μακρινή-κοντινή δεκαετία του ’80, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς δεν πήγα να τη δω. Μόνο συγκράτησα τα λόγια στον κατάλογο του Φεστιβάλ για τη γενιά του ’80, «μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς να ενηλικιωθεί ποτέ».

Κλείνω υπολογιστή, κινητό, τηλεόραση και όποια άλλη ηλεκτρονική συσκευή έχω στο υπνοδωμάτιό μου. Το τελευταίο διάστημα έχω αποφασίσει να μη βλέπω τρας ελληνικά βίντεο, ή ντοκιμαντέρ για τα οπιούχα φάρμακα, για τα καρτέλ ναρκωτικών μεταξύ Μεξικού και ΗΠΑ, για τους γάμους ανηλίκων γυναικών στην Ινδία και για τις άστεγες γυναίκες στο Brighton της Αγγλίας. Απλά διαβάζω βιβλία και πριν κοιμηθώ σκέπτομαι πώς είναι να είσαι αφηγήτρια ταινιών σε ένα μικρό χωριό στην έρημο της Ατακάμα (Η αφηγήτρια ταινιών, Ερνάρ Ριβέρα Λετελιέρ, εκδόσεις Αντίποδες), ή ένας αποτυχημένος πενηντάρης Αμερικανός συγγραφέας που λαμβάνει μια πρόσκληση γάμου από τον πρώην σύντροφό του και δεν μπορεί να την αρνηθεί (Less, Adrew Sean Greer, Abacus) ή μια αστή γυναίκα που χαλάει το αυτοκίνητό της σε μια κακόφημη περιοχή της Ν. Αφρικής και εκεί συναντάει έναν νεαρό Άραβα μετανάστη, (Ένας τυχαίος εραστής, Ναντίν Γκόρντιμερ, εκδόσεις Καστανιώτη).

Παλιά όταν ζούσα στην Αθήνα, θυμάμαι κάθε Πέμπτη πήγαινα σε γνωστό βιβλιοπωλείο και αγόραζα βιβλία. Έφτιαχνα μια λίστα με χώρες Αμερική, Πορτογαλία, Σερβία, Βιετνάμ, Τουρκία και έψαχνα τα ράφια. Θυμάμαι τους θαμώνες των βιβλιοπωλείων. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνδρες φορούσαν καπαρντίνες ή σακάκια και κρατούσαν τσάντες φακέλους. Οι κοπέλες άφηναν τα μαλλιά τους να πέφτουν πάνω στις σελίδες ή τα είχαν περάσει πίσω από τα αυτιά τους. Κάποιοι κάθονταν στους καναπέδες για ώρες και ξεφύλλιζαν τα βιβλία. Ποτέ κανείς τους δεν θα έμπαινε απλά για να κοιτάξει μόνο, θα έφευγε παίρνοντας και κάτι. Λευκώματα, ιστορικά, μυθιστορήματα, πρόσκαιρες επιτυχίες, σελιδοδείκτες, γόμες και μολύβια, χάρτες πόλεων και οδηγούς ταξιδιών για μακρινούς και κοντινούς προορισμούς. Έχω καιρό να παρατηρήσω τους θαμώνες των βιβλιοπωλείων. Πριν ένα μήνα μόνο στο ταμείο ενός βιβλιοπωλείου της πόλης συναντήθηκα με έναν φοιτητή που έψαχνε το «Η γραμμή του ορίζοντος» του Χρήστου Βακαλόπουλου, μόνο που ήταν εξαντλημένο. Ήταν γύρω στα 20 και σπούδαζε πολιτικές επιστήμες.  

Κυριακή πρωί, τα σχέδια για εκδρομή στο Δίον ή στη Λίμνη Κερκίνη ή για μεσημεριανό φαγητό σε κάποιο μικρό ταβερνάκι της γειτονιάς ακυρώθηκαν. Η παρέα δήλωσε παραίτηση και παράδοση άνευ όρων στην αγκαλιά του καναπέ με μουσικές, βιβλία και ταινίες. Θυμάμαι ένα μικρό βιβλιοπωλείο κάπου στους 110 δρόμους στη Νέα Υόρκη που είχε υπογεγραμμένα βιβλία του Φίλιπ Ρόθ που έκαναν 100 δολάρια. Θυμάμαι το βιβλιοπωλείο έμοιαζε σα μια μικρή ποντικότρυπα μόνο που ήταν γεμάτη με το πιο ωραίο πράγμα του κόσμου, τα βιβλία. Έμπαινες μέσα και το καμπανάκι στην πόρτα υποδήλωνε την παρουσία σου, ενώ η Μπίλι Χόλιντεϊ και ο Λέοναρντ Κοέν σου μιλούσαν χαμηλόφωνα μέσα από τα ηχεία. Αυτή την Κυριακή μου λείπει η Νέα Υόρκη…