Παρασκευή, άρα υπάρχω

Αγιοβασίληδες και γκλομπς, κράνη και ελαφάκια, κοκκινόμαυρες σημαίες και σακούλες “Notos Galleries”, συνθήματα απελευθέρωσης για τον αναρχικό Ηλία Νικολάου, κορίτσια που δοκίμαζαν eye-liner στην αλυσίδα καλλυντικών Mac,

εντολές από τον ασύρματο καθώς η πορεία έστριβε προς τη Βενιζέλου για να βγει στην Εγνατία, δύο Cheese, μία Caesar’s και μία πατάτες Max σαλόνι, από τους άλλους ασύρματους επικοινωνίας, αυτούς των παιδιών που δουλεύουν στα Goody’s. Την προηγούμενη Παρασκευή στις 8 το βράδυ, διασχίζοντας την Τσιμισκή, ήταν κυριολεκτικά σαν να κάνω σερφ στο θρυμματισμένο κόσμο.

Η τροχαία είχε σταματήσει την κίνηση των αυτοκινήτων, καθώς διμοιρίες ΜΑΤ παρακολουθούσαν στενά την πορεία του Χώρου, τάγματα shopping maniacs σάρωναν τα πεζοδρόμια μαρκάροντας look για τις γιορτές, ο δρόμος έμοιαζε με ένα τρελό θηριοτροφείο κι εγώ προσπαθούσα να δω τον κόσμο με τα μάτια τους. Με το βλέμμα του ΜΑΤατζή, που προσευχόταν μη σπάσουν βιτρίνες και πέσουν μολότοφ, ώστε η βάρδια να τελειώσει γρήγορα, να πάει σπίτι, να ξεντυθεί, να ντυθεί εραστής, να βγάλει το κορίτσι για γούστα στον Καρρά στο “Fix”. Με το βλέμμα των κοριτσιών της πορείας, λυσσασμένο, τσαντισμένο, που ο σύντροφός τους σαπίζει στο κελί. Και τελευταίο το βλέμμα των περαστικών, που τις περισσότερες φορές τέτοιες πορείες δεν τους λένε τίποτα απολύτως, τολμώ να πω πως τους χαλάνε κιόλας τη φαντασίωση του δρόμου-παράδεισου, όπως είναι η οδός Τσιμισκή με τα φιρμέ μαγαζιά της.

Κι ύστερα ο μπάτσος, το κορίτσι του Χώρου κι ο τρέντι shopping maniac ήταν σαν να γύρισαν και να με κοίταξαν όλοι μαζί, ρωτώντας με: «Εσύ; Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Με ποιον είσαι; Πού πας;». “Every action has an equal and opposite reaction”. Ο τίτλος της έκθεσης του Νίκου Ασλανίδη στην γκαλερί Donopoulos International Fine Arts στον Μύλο θα ήταν η απάντησή μου. Εννοείται πως κανένας τους δεν με ρώτησε, στο θρυμματισμένο κόσμο δεν έχεις τέτοιες πολυτέλειες, μονάχα τραβάς μπροστά σκυφτός και μουντός, χαζοχαρούμενος ή αγριεμένος, ευθυτενής, σαν τις ξανθές που τα τακούνια τους κροτάλιζαν στο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή την προηγούμενη Παρασκευή, ή με μια τρελή σπίθα στα μάτια, όπως αυτή που έβλεπα πίσω από τα κράνη ή μέσα από τις κουκούλες των προαιώνιων εχθρών. Λίγο αργότερα ο δρόμος ξανάνοιξε, από την πιάτσα των Λαδάδικων πήρα ταξί κι έφτασα στον Μύλο.

A Hypercritical Incident

Στους περισσότερους πίνακες του Νίκου Ασλανίδη πρωταγωνιστούν παιδιά. Το βλέμμα τους μοιάζει χαμένο, τυραννισμένο, απορημένο, λυπημένο, παιδιά στα όρια της κατάθλιψης ή του freak out. Παιδιά σαν τρόφιμοι ορφανοτροφείου, δυστυχισμένα, μόνα, παρατημένα, σαν να ξεφύτρωσαν από το πουθενά, σαν να μην έχουν όνειρα να διηγηθούν ή μια παιδική χαρά δίπλα τους για να κάνουν τραμπάλα. Παιδιά σχεδιασμένα με λάδι και γραφίτι, παιδιά σε διάφορα μεγέθη, σε πίνακες μικρούς ή τεράστιους.

Μπροστά από το παιδί που ο κατάλογος του έδινε τον τίτλο “Catcher”, αναρρίγησα. Τριάντα χρόνια τώρα, από τότε που διάβασα τον «Φύλακα στη σίκαλη», παλεύω να φανταστώ το πρόσωπο του Χόλντεν Κόφιλντ. Και να που την προηγούμενη Παρασκευή τον βρήκα. Στέκεται σε έναν τοίχο πράσινου δηλητηριώδους χρώματος, φορά μπλε βελούδινο παντελόνι, στενό σακάκι και μυτερά μποτίνια. Το βλέμμα του είναι αυθάδες, κατά ένα μαγικό τρόπο ο Ασλανίδης είναι σαν σε αυτό το φανταστικό πορτρέτο να έπιασε την υγρασία των ματιών του Χάκλεμπερι Φιν και του Σιντ Βίσιους, του Πιτ Ντόχερτι από τις ηρωικές μέρες των Libertines και του «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα. Το αγόρι του “Catcher” θα μπορούσε να δραπετεύσει από τον πίνακα και να πάρει τη θέση του Τζούλιαν Καζαμπλάνκας στη σκηνή, καθώς μαθαίνω ότι οι Strokes ψάχνουν για καινούργιο τραγουδιστή. Ένας αδιόρατος φόρος τιμής σε όλους τους dandy αφιονισμένους, τρελαμένους και υπότροπους εφήβους: έτσι ένιωσα μπροστά σε αυτόν τον πίνακα, που μου χάρισε ηλεκτροφόρα σχεδόν συγκίνηση.

Η έκθεση “Every action has an equal and opposite reaction” διαρκεί έως τις 12 Ιανουαρίου. Curator είναι ο εικαστικός Απόστολος Παλαβράκης, που τα τελευταία χρόνια ζει στο Ντόρτμουντ. Για το ζωγράφο Νίκο Ασλανίδη δεν γνωρίζω πολλά πράγματα, από το μετρημένο και ντροπαλό τρόπο όμως που περιφέρεται στο χώρο, τολμώ να πω πως ίσως στους μισούς και παραπάνω πίνακες της έκθεσής του το βλέμμα του είναι που καθρεφτίζεται και αντανακλάται στους άσπρους τοίχους της γκαλερί.

Friday on my mind

Πέντε τζιν αργότερα, στο υπόγειο “Jazzanova” της παραλίας, είναι Παρασκευή όπως τη γουστάρω και είχε πολύ καιρό να μου κάτσει. Κατηφόρισα για το πάρτι του Scooter Boy και του Sakis K, όπως και καμιά διακοσαριά τρελαμένοι με τους Kinks και τα Ben Sherman, το Λονδίνο, τα fish’n’ chips, τις βέσπες και τα mod σακάκια. Τα πάρτι αυτών των δύο παιδιών είναι φόρος τιμής στο γιε-γιε και την πιο ωραία βρετανικότητα, όπως την κελαηδούν τα ντεκς τους! Σκάει κόσμος παραμυθιασμένος πως θα περάσει καλά, καλοντυμένα κορίτσια τυλιγμένα σε παλτό, τύποι με κράνη μηχανοδήγησης που πάνω τους είναι «χτυπημένος» ο Union Jack, είναι ίσως το μόνο πάρτι αυτή τη στιγμή όπου ο κόσμος όλη την εβδομάδα αναρωτιέται για το τι θα φορέσει για να τους χορέψει!

Την προηγούμενη Παρασκευή στο “Jazzanova”, καθώς οι Madness ούρλιαζαν “buggy trousers, buggy trousers” και πιο πριν τα ΜΑΤ, οι αναρχοπάνκηδες, οι trend-setters και τα παιδιά της έκθεσης του Νίκου Ασλανίδη μου έστελναν μηνύματα, ο καθένας με τον τρόπο του, σκέφτηκα πως η ζωή στη Θεσσαλονίκη δεν μένει στάσιμη, δεν πήζει, έχει ίλιγγο και εικόνες, η πόλη από μόνη της είναι μια μουσική για να χορεύεις όλη νύχτα. Και πως τέτοιες Παρασκευές είναι η πιο τρανή απόδειξη πως θα υπάρχουμε αιώνια.

stefanostsitsopoulos@yahoo.gr