Θεσσαλονίκη δίχως Μένιο, ίσον κουλούρι χωρίς σουσάμι!

Για τα ροκ, τα μεταλλικά, τα γκόθικ, τα χιπ χοπ και τα πανκ παιδιά της Θεσσαλονίκης, ο «Μένιος» στο Ναυαρίνο ήταν ό,τι είναι για τους εκκλησιαστικούς κύκλους του βορρά η βιοτεχνία ιερατικών κεντημάτων και εκκλησιαστικών ειδών «Καπανίδης»: δεσποτικά, μοναχικά και διακονικά άμφια με σήμα τους Motörhead και τους Green Day, εικονίδια και αγιογραφίες των Pink Floyd και των Stones. Ο τόπος όπου όλες οι φυλές της άλλης πόλης άναβαν ευλαβικά το «κεράκι» τους αγοράζοντας την απαραίτητη στολή, κομμένη και ραμμένη «με προσήλωση στις αξίες και τις αρχές της ορθόδοξης παράδοσης».

Χρόνια ταγμένος στο πλευρό των «ιερωμένων», ο Μένιος παρείχε τις καλύτερες λύσεις στον τομέα της «εκκλησιαστικής ένδυσης»: ζώνες με καρφιά, σημαίες της ρέγκε Τζαμάικας, σκίνι παντελόνια Iron Maiden στιλ και μιλιτέρ τσάντες με στάμπα τους Cash ή τους Public Enemy. Ναός!

Χάζευα τη βιτρίνα του σχεδόν κάθε μέρα, μία ανάσα από το γραφείο μου γαρ, έβλεπα τα παιδιά να ψάχνουν τις κρεμάστρες με τις καινούργιες παραλαβές σε Pantera και Anthrax, Slipknot, Ramnstein και αναριγούσα από συγκίνηση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βρεις να σου γνέφει στο νούμερό σου το μακό της αγαπημένης σου μπάντας, αυτό το statement της διαφορετικότητας που σε ξεχωρίζει από το πλήθος κι εκπέμπει σήμα μορς για τους ομοϊδεάτες.

Κάθε μέρα στη βιτρίνα του Μένιου όπου φιγουράριζαν «τα μοντελάκια» νοσταλγούσα την εφηβεία μου, αλλά και δόξαζα τη νιότη της Θεσσαλονίκης που πρόβαρε τη χαρά και την τρέλα της, την ιδιαίτερη μουσική της, έτη φωτός μακριά από το κυρίαρχο σάουντρακ της πόλης με λαϊκομπίτια ή ξενερολαουντζιές. Μάτωσε η καρδιά μου τη μέρα του φετινού καλοκαιριού που, περνώντας για το καθιερωμένο «μάτι», είδα το μαγαζί άδειο, χωρίς πραμάτεια, ούτε οι Zippo με χτυπημένο πάνω τους τον Lennon, ούτε οι κούκλες μινιατούρα Ozzy. Πρώτη σκέψη: ανακαίνιση, αύριο να δεις που όλα θα είναι πάλι πίσω στη θέση τους, τα τζιν μπουφάν με την πλάτη The Doors και οι αρβύλες με τις τεράστιες ασημένιες αγκράφες. Μάταια. Μια εβδομάδα μετά το πήρα απόφαση, κυκλοφόρησε στα πέριξ και η είδηση της «φραγής», πάπαλα ο Μένιος, έκλεισε οριστικά.

Οκ, δεν έχασε η Βενετιά βελόνι, πανεύκολο είναι πλέον στη Ναυαρίνου με τα δεκάδες τισερτάδικα να εκτυπώσεις ό,τι μπλουζάκι θες και, αν ψάξεις προσεχτικά τα μικρομαγαζάκια της περιοχής, θα βρεις ό,τι πρόσφερε κι ο Μένιος. Αλλά είχε άλλη χάρη, γαμώτο, να σταματώ και να χαζεύω εκεί, ήταν ό,τι κοντινότερο ο Μένιος στο Κάμντεν και το Πορτομπέλο, έτσι όπως έξω και μέσα άραζαν φυλές και σκότωναν την ώρα και το χρόνο τους. Και δίπλα του «βαρούσαν» τα τατουαζάδικα και παραπέρα κόβονταν τα μαλλιά σε κουπ αλτέρνατιβ και στις εισόδους των πολυκατοικιών έπαιζαν κιθάρα και παραφώνιζαν οι τροβαδούροι κι όλα, με κέντρο τον Μένιο, συνομολογούσαν μια κοινότητα, έναν άλλο, διαφορετικό βιότοπο από το συνηθισμένο νεολαιίστικο της Τσιμισκή και της Μητροπόλεως, που τα όνειρα και το στιλ των παιδιών δεν είναι φτιαγμένα από «Τρύπες» της περιόδου «Δεν χωράς πουθενά», μα από λουκ και attitude εντελώς πολυκαταστηματέ και προδιαγραφής ίνσταγκραμ και κάν’ το όπως η Κιμ Καρντάσιαν κι ο Φάρελ Γουίλιαμς.

Τον έκλαψα τον «Μένιο», ας ρίξω και μερικά κλισέ τύπου «τέλος εποχής» και «το ροκ εν ρολ δεν μένει πια εδώ», για να κάνω πιο εμφατικό το χαμό του. Γιατί είναι απώλεια. Ψευτοσυναισθηματισμοί, μπορεί και να πεις, εκτός τόπου και χρόνου οδυρμοί, εδώ η μισή και βάλε Θεσσαλονίκη βάζει λουκέτο λόγω κρίσης, τον «Μένιο» κλαις; Τον «Μένιο» κλαίω. Τις ποικιλίες από «Αναρχία στο Ηνωμένο Βασίλειο» και Led Zeppelin, που δεν θα με βάζουν στον πειρασμό να ξαναγίνω δεκαέξι για πάντα ή τα αμπέχωνα με ζωγραφιστό τον Zappa. Και για τις εκατοντάδες κονκάρδες θρηνώ, με τον αετό των Ramones και τη μούρη του Phil Lynott των Thin Litzy, να μου υπενθυμίζουν πως μπορεί να προχώρησε η μουσική μετά από αυτούς δύο αιώνες και μερικούς γαλαξίες παραπέρα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσω το «Boys are back in town» και στο καπάκι να μου βάλεις ό,τι θες από τα καλά τα καινούργια και να μη σου απαντήσω «καλοί, αλλά σαν τον Phil δεν έχει»!

Αλλάζει η πόλη, τρέχουν οι εποχές, κι ο Νιόνιος το συμπύκνωσε σε μια αράδα κάποτε, αντί για μένα που κάνω τρισάγια πεντακοσίων λέξεων, «ο καιρός αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Αυτό.