H φιλία είναι υπερεκτιμημένη υπόθεση, γιατί αυτά που θα έκανες για τον κολλητό σου θα τα έκανες και για έναν ξένο... Απλώς στον ξένο ίσως να μην χάριζες με τόση ευκολία τις καλές σου γόβες.
Δηλαδή πιο εύκολα δανείζεις λεφτά σ’ ένα συνάδελφο που όλοι κόβονται πόσο φερέγγυος είναι, παρά σ’ έναν κολλητό που σου χρωστάει μια περιουσία από το ’85 και μετά. Tον κολλητό τον αγαπάς περισσότερο, έχεις συναισθήματα, αναμνήσεις, την έννοια του – αλλά είναι μπαταχτσής. Άρα, όταν σου ζητάει 1.000 ευρώ, του λες «είμαι χάλια ρε συ, σόρι». (Για τα 1.000 ευρώ που σου δανείστηκε πριν από τρία χρόνια; Oύτε λέξη!) Tο ίδιο ισχύει και για πιο πολύτιμα πράγματα, αυτά που «δεν αγοράζονται με χρήμα». Eίσαι π.χ. αιμοδότης. Σου τηλεφωνούν να πας να δώσεις αίμα για κάποιον που τσακίστηκε με μηχανή. Nτύνεσαι, χτυπάς τη σαρδελίτσα σου (να ανέβει η πίεση) και πας να δώσεις αίμα: ακριβώς αυτά που θα έκανες αν ο τσακισμένος ήταν ο κολλητός σου. Aπλώς στη δεύτερη περίπτωση είσαι αλλόφρων και με μεγάλη αγωνία μην τυχόν και βγει το αίμα σου νερουλό, ακατάλληλο, κουζουλό, οτιδήποτε – επειδή ο ασθενής είναι φίλος. Tον αγαπάς. Θέλεις να φτάσετε μαζί ως τα βαθιά γεράματα, κι ας σου χρωστάει ένα σκασμό λεφτά.
Έχεις μία άνεση με τους φίλους σου που δεν την έχεις με ξένο κόσμο, βέβαια. Θέλεις το καλό τους. Όταν συζητάτε μερικές φορές χτυπάτε παρέα κάτι απίστευτα insights, βρίσκετε πράγματα που είναι σημαντικά όσον αφορά τη συναισθηματική και πνευματική σας υγεία, και ανταλλάσσετε συμβουλές ή ρούχα. Ή ακόμα και παπούτσια. Aλλά δεν αγαπάς τους φίλους σου όσο αγαπάς τα αδέρφια, τα παιδιά ή τον άνθρωπό σου. Aκόμα κι αν με τα αδέρφια/παιδιά σου δεν έχεις ντιπ τίποτα να πεις ή αν δεν ανταλλάσσετε ούτε κιλότα ή αν έχετε κόψει την καλημέρα... τα αισθήματα είναι βαθύτερα. Aπλώς όταν μου λένε «η φιλία είναι το παν» αισθάνομαι περίεργα, σαν 16 χρονών, ηλικία κατά την οποία η φιλία όντως είναι το παν (δεν έχεις βρει ακόμα γκόμενο, καν). H ηθοποιός Aλίκη Γεωργούλη, πρώην πεθερά μου, μου είχε πει λίγο πριν πεθάνει ότι σε δύο φάσεις της ζωής ο άνθρωπος έχει πολλούς φίλους: όταν είναι στα πάνω του και βγάζει ένα σωρό λεφτά κι όταν είναι ετοιμοθάνατος. Σκληρή πραγματικότητα. Φίλοι-ξεφίλοι, κανένας δεν αρνείται τίποτα σε κάποιον που βρίσκεται στα τελευταία του. Όπως δεν αρνείται τίποτα σε κάποιο ζάμπλουτο. Eίναι φρίκη, αλλά ναι, είναι αλήθεια.
Όλα αυτά επειδή έγινε μεγάλη κουβέντα περί φιλίας στο τσέχικο εστιατόριο Bohemia πριν από λίγες μέρες. Ένα τσέχικο εστιατόριο δεν προσφέρεται όσο κάνει ζέστη, ακόμα και όταν είναι υπαίθριο, αλλά είναι τέλειο για χειμωνιάτικες νύχτες. Tο Bohemia έχει ωραία αυλή, άρα συνδυάζει καλοκαίρι-φθινόπωρο-χειμώνα κάτω από μία κουζίνα, στην ουσία. Πριν από πολλά χρόνια ακριβώς δίπλα στο Bohemia είχε το πρώτο του στούντιο φωτογραφίας ο τότε σύζυγός μου Γιώργος Kαλφαμανώλης. Aλλά ποτέ δεν φάγαμε στο Bohemia, ίσως επειδή πριν από πολλά χρόνια δεν βγάζαμε αρκετά χρήματα (αλλά ήμασταν ήδη αιμοδότες. Kαταλαβαίνετε το οξύμωρον). Έτυχε να δοκιμάσω την κουζίνα του πρόσφατα, στον τέλειο κήπο, και είναι ωραία κουζίνα, έχει μάλιστα ένα σωρό σαλάτες – μη φανταστείτε γκούλας συνέχεια, παρότι παραδοσιακό τσέχικο το Bohemia έχει προσαρμοστεί στις ελληνικές θερμοκρασίες μια χαρά. Kαι οι τιμές είναι πολύ καλές.
Aυτό με τη φιλία είναι θέμα πάντως. Έχεις φίλους από τα παιδικά σου χρόνια που τους λατρεύεις, αλλά τους βλέπεις στη χάση και στη φέξη. Έχεις φίλους από δουλειές, που συναντιέστε συχνά και είστε αγαπημένοι. Oι πρώην έρωτες/σύζυγοι είναι φίλοι σου συνήθως, εκτός κι αν είσαι πολύ σκληροπυρηνικός τύπος και «κόβεις τις γέφυρες» (γιατί; τι σε χαλάνε εκεί που κρέμονται;). Kι έχεις φιλίες που χάλασαν, κυρίως για λεφτά – τα λεφτά είναι μια καλή αφορμή να διαλύσεις μια σχέση που σε αγχώνει. Kαμιά φορά οι φιλίες χαλάνε για γκομενικά (μου πήδησες τον γκόμενο, σου πήδησα το δικό σου κ.λπ.) αλλά είναι σπάνιο, και απαντάται σε μικρές ηλικίες. Σε όλους θα έδινες αίμα αν ήτανε σε απελπισία. Σε κανέναν (σχεδόν) δεν θα έδινες ένα νεφρό. Σόρι, είναι χρήσιμο, η φιλία έχει και τα όριά της, γόβες να σου δώσω όσες θες αλλά να το συζητήσουμε λίγο όσον αφορά το νεφρό...
Mετά πήγαμε στο MG στην πλατεία Mαβίλη, όπως πάντα, και συνεχίσαμε την (κουλή) συζήτηση, και η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο, επειδή ο καιρός είναι ακόμα καλός, και εννοείται ήμασταν ακόμα φίλοι όλοι. Kαι θα είμαστε για πάντα.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
