Ανασχεδιάζοντας το κυκλοφοριακό: Οδική ασφάλεια γύρω από τα σχολεία

Το κυκλοφοριακό δεν λύνεται οριστικά σε καμία μεγαλούπολη. Είναι ένα διαρκές και εξελισσόμενο πρόβλημα, που λαμβάνει στον χρόνο νέες μορφές, και έτσι χρειάζεται συνεχώς νέα μέτρα και εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης.

Πάντως για τη χώρα μας, θα έπρεπε να αλλάξει ολοκληρωτικά το υπόδειγμα οργάνωσης και σχεδιασμού των πόλεων, με διακριτική αποθάρρυνση της χρήσης των ΙΧ αυτοκινήτων και ταυτόχρονη ενίσχυση των ΜΜΜ, που σήμερα δεν υπάρχει. Η πολιτική τάξη είτε δεν ξέρει είτε δεν δύναται να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Δεν έχει αφήγημα λύσης για το πρόβλημα.

Αλλά και μέχρι τότε υπάρχουν δεκάδες πράγματα που πρέπει να κάνουμε, καθώς δεν έχουμε προχωρήσει σχεδόν σε τίποτα από τη δεκαετία του ’80 έως σήμερα.

Η ATHENS VOICE ανοίγει τον διάλογο για μια καλύτερη ζωή των ανθρώπων και των πόλεων, με μια σειρά εύγλωττων και εκλαϊκευμένων άρθρων για το μεγαλύτερο αστικό περιβαλλοντικό πρόβλημα που θίγει βάναυσα τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Το πρόβλημα της λειτουργίας της Αθήνας και των ελληνικών πόλεων. Ο γνωστός συγκοινωνιολόγος Σταύρος Κωνσταντινίδης στο τρίτο άρθρο του αναλύει το τι συμβαίνει στη χώρα μας και προτείνει τι θα μπορούσαμε να κάνουμε χωρίς να πρέπει να ανακαλύψουμε την «Αμερική».

Πρόταση 3η: Οδική ασφάλεια γύρω από τα σχολεία

Οι γύρω δρόμοι στις περιοχές όπου υπάρχουν σχολεία είναι μια άσκηση σε κάθε σύγχρονη χώρα, ώστε αυτή να επιδεικνύει την αντίληψη για τη βιώσιμη κινητικότητα, την προστασία των πεζών μαθητών, την οδική ασφάλεια. Επίσης μας δείχνει πώς μπορεί να είναι ιδανικά η πόλη, προστατεύοντας τις ευαίσθητες χρήσεις και τους αδύναμους πολίτες-μαθητές. Σήμερα τα σχολεία, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι μέρος της ασυδοσίας της κυκλοφορίας, της έλλειψης ειδικών κυκλοφοριακών παρεμβάσεων και της απόλυτης υποτίμησης του περιβαλλοντικού διακυβεύματος.

Τι πρέπει να γίνει γύρω από κάθε σχολείο

Γύρω από κάθε σχολείο της χώρας οφείλουμε να δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα υψίστης οδικής ασφάλειας, βιωσιμότητας, και μικροϋποδομές που να προσφέρουν άνεση, απρόσκοπτη μετακίνηση στους μικρούς μαθητές και εξάλειψη του φόβου τους απέναντι στο εχθρικό οδικό περιβάλλον. Ειδική και πρότυπη σήμανση στο οδόστρωμα, διαπλατύνσεις πεζοδρομίων, απομάκρυνση της ανεπιθύμητης στάθμευσης μπροστά στις εισόδους, ήπια κυκλοφορία, με μέγιστη ταχύτητα τα 20 km/h, αυτά θα αποτελούσαν ενδείξεις πολιτισμού μιας χώρας που οδεύει σε πολιτικές περιβαλλοντικής συνοχής, κατανοεί τη σημασία του δημόσιου χώρου σε σχέση με τα σχολεία, προβαίνει σε μια νέου τύπου διαχείριση στον αστικό χώρο. Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι καλές πρακτικές της Ευρώπης είναι μπροστά μας και η πολιτική διοίκηση κάνει σαν να μη βλέπει ή τελικά να μην ξέρει. Σαν να μην την αφορά. Αν δεν μπορούμε να προστατέψουμε κατ’ ελάχιστον έστω τα σχολεία από την ασυδοσία του κυκλοφοριακού κομφούζιου, σημαίνει πως δεν θα σωθούμε ποτέ από το κυκλοφοριακό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό χάος των πόλεών μας.