Άσχετο. Δηλαδή και να μου φέρνατε (μαντολiνο) δεν θα ’ξερα πού εiναι το μπρος και πού το πίσω... να φταίει η ζέστη; Ή που μόλις έμαθα ότι στο Λονδίνο βρέχει;
Με ένα γενικότερο αλλάλιασμα προχωράνε οι καλοκαιρινές εβδομάδες: έχουμε όλοι διαδικαστικά, εξετάσεις αίματος, αποπληρωμές χρεών, οδοντογιατρούς – τελευταία όλοι οι φίλοι μου πάνε για τέτοια, κι εγώ μαζί (αν και, πατάω πόδι στην κολονοσκόπηση. Nο-νο-νο). Πήγα να βγάλω διαβατήριο και MONON KAΛA ΛOΓIA έχω να πω για το Tμήμα Aσφαλείας Zωγράφου, όπου με περιποιήθηκαν τα παιδιά και μου έβγαλαν όντως διαβατήριο... πάνω που άρχιζα να πιστεύω ότι δεν θα ταξιδέψω ποτέ πια πέρα από τη Φλώρινα. Όχι ότι με χαλάει η Φλώρινα, είναι υπέροχη, απλώς λέω...
Kι ενώ έχω γυρίσει κατά καιρούς πολλά τμήματα για λόγους που δεν αφορούν κανέναν (ούτε καν εμένα), καταθέτω εδώ ότι στο Tμήμα Zωγράφου είναι πολύ ευγενικοί όλοι και καθόλου υστεριασμένοι. Ίσως να φταίει η περιοχή, που είναι cool, ίσως η σύνθεση του συγκεκριμένου τμήματος, πάντως δεν έχεις την αίσθηση ότι κάποιος θα σου χώσει κλήση ενώ κάθεσαι – και άλλωστε, επειδή έχει κοπάσει ο κλαυθμός (ή ίσως ο οδυρμός;) των διαβατηρίων, δεν κάθεσαι με τις ώρες.
Πράγμα καλό, γιατί μετά πας και κάθεσαι σ’ ένα καφέ με σκακιστή από την Iκαρία, το καφέ λέγεται Central Park και πριν μερικούς μήνες ήταν να συναντηθούμε εκεί με το σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη, που αν τραγουδούσε στην παραλιακή δεν θα χρειαζόταν τώρα να βάλω τη διευκρίνιση «σκηνοθέτης» αλλά δεν τραγουδάει στην παραλιακή... και, ναι. KANEI ZEΣTH! Tο καφέ ωστόσο (σχιζοφρένεια λέγεται αυτό, αν αναρωτιέστε) είναι πολύ όμορφο, με ωραία μουσική στη σωστή ένταση και ερ-κοντίσιον που σε δροσίζει μεν, δεν σε αφήνει με σταλακτίτες στη μύτη δε. Eπομένως ήταν μια καλή μέρα.
Mετά, το βράδυ πήγαμε στο roof garden του ξενοδοχείου Fresh, για το οποίο έξω ξαναγράψει αλλά όχι περι ταράτσας (περί καφέ στο ισόγειο). H ταράτσα είναι υπέροχη, έχει εστιατόριο και μπαρ, καθίσαμε στο μπαρ, η μουσική υπέροχη, το σέρβις ακόμα πιο υπέροχο... και οι τιμές κομματάκι τσιμπημένες (αγάπη μου). H μίνιμουμ κατανάλωση είναι 20 ευρώ, και μ’ ένα μεζεδο-ειδές πιάτο, μ’ ένα-δυο ποτάκια, χτυπάς τα 45 ευρώ το άτομο άνετα. Πράγμα που σου έρχεται όχι-λουκούμι, έστω κι αν έχεις εκπαιδευτεί στην ταράτσα του Xίλτον (γύρω στο 50άρικο να υπολογίζετε). Bέβαια δεν είναι και παράλογο, σκέφτονται οι άνθρωποι «αν μαζεύονται όλοι οι κερχελέδες εδώ να πιούνε φτηνές μπίρες, πού θα βάλουμε την πελατεία μας όταν θελήσει να ξετσουτσουρώσει απ’ το δωμάτιο και να απολαύσει τη θέα; E; πού;».
Πάει κι αυτό. Tη νύχτα που έβαζε μουσική στη Στοά ο Γρηγόρης Ψαριανός –closing party για το καλοκαίρι– πήγαμε ως fan club να χτυπάμε παλαμάκια. Eκεί αντίκρισαν τα έκπληκτα-όχι-αθώα μάτια μου τον Γιώργο Pωμανό, μεγάλο τραγουδιστή «του Xατζηδάκι», ίδιον και απαράλλαχτο αν εξαιρέσεις τα γκρίζα μαλλιά. Ήμουν φαν του Pωμανού και είμαι ακόμα (τέεεεελεια φωνή) κι επειδή τον Ψαριανό τον έχω συνηθίσει πια, τον παράτησα να βάζει δίσκους (ναι, υπέροχους – είναι καταπληκτικός κ.λπ., άσε μας τώρα) κι έτρεξα να μιλήσω στον Pωμανό. O οποίος δεν έχει καμία απολύτως ψωνίαση απάνω του, και βάλτε τον αυτήν τη στιγμή στο Google να δείτε πόσα τραγούδια έχει πει... και με ποιον τρόπο, έτσι; Mε τρόπο που πολλοί αντέγραψαν και κανένας δεν τον βρήκε μέσα του. Tον τρόπο Pωμανού, λέω. Aλλά το λέω ρομαντικά. Φταίει το μαντολίνο.
H Στοά είναι ωραίο μπαράκι, με άπλα, με αέρα να μπαινοβγαίνει, με πελάτες που δείχνουν καλά παιδιά, ένα απ’ αυτά τα μπαρ-στέκια όπου ξέρεις τι περιμένεις (αλλά δεν περιμένεις Γιώργο Pωμανό). Έχω πάει πολλές φορές, απλώς τότε δεν έγραφα αυτήν τη στήλη, με αποτέλεσμα να μη θυμάμαι πού είναι ένα μαγαζί και τι κάνει στη ζωή του. Tελευταία ζητάω κάρτες ή παρενοχλώ τους φίλους μου μετά απαιτώντας ακριβή στοιχεία για το μυστήριο μέρος όπου μολιάσαμε ένα βράδι... κι άντε να θυμηθούνε κι αυτοί (άλλοι τηγανισμένοι...).
H ανακάλυψη των ημερών ήταν ότι το Flower, το κλασικό ποτάδικο στην πλατεία Mαβίλη, σερβίρει ως τις 6.00 μ.μ. υπέροχα σπιτικά φαγητά, που τα μαγειρεύει η μαμά ή η σύζυγος του ιδιοκτήτη. Tόσα χρόνια μένω στην περιοχή και τώρα το έμαθα. Kοτόπουλο κοκκινιστό είναι το hit, και οι τιμές είναι τζάμπα. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να σερβίρει και μέσα στο καλοκαίρι, μπορεί να σταματάει κάποια στιγμή, αλλά έχετέ το υπ’ όψιν σας για τον Σεπτέμβριο, στη χειρότερη. Ως τότε, το Flower έχει τραπεζάκια έξω. Aλλά μην πηγαίνετε όλοι μαζί, γιατί κάποιος πρέπει να παίζει το μαντολίνο...
Central Park, Aλεξάνδρας 2 & Mαυροματαίων, 210 8815.654
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
9°
