«Ακροπόλ»: επιτέλους κάποια χρήση
Το κάποτε χλιδάτο ξενοδοχείο «Ακροπόλ», απέναντι από το Πολυτεχνείο, έργο του Σωτήρη Μαγιάση που ρήμαζε άπραγο για δεκαετίες, έχει τα τελευταία χρόνια κάτι προστατευτικά πανιά και σκαλωσιές γύρω του, στοιχεία που προοιωνίζονται ανακαίνιση. Μέχρι να γίνει αυτό, κάποιοι εφευρετικοί άνθρωποι κρέμασαν στο «φάλτσο» της γωνίας το πανό που βλέπετε. Η φωτογραφία μου επέχει θέση ελάχιστης συμπαράστασης προς τη μεγαλύτερη και αξιοπρεπέστερη κινητοποίηση κρατουμένων που έχει σημειωθεί ποτέ στις ελληνικές φυλακές.
Γιατί τη λένε Παιανία
Το νεοελληνικό κράτος δεν ανεχόταν την ύπαρξη τούρκικων, σλάβικων, αρβανίτικων, βλάχικων, ιταλικών και άλλων ξενικών τοπωνυμίων. Ίδρυσε λοιπόν ειδικές υπηρεσίες που βάλθηκαν να εξελληνίσουν με το ζόρι τα τοπωνύμια, είτε ξεθάβοντας τα αντίστοιχα αρχαιοελληνικά είτε πλάθοντας νέα με το «έτσι το θέλω». Ως γνωστόν, η Αττική (πλην της μισής Αθήνας, των Μεγάρων και –ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή– των προσφυγικών χωριών) υπήρξε μια αρβανίτικη ενδοχώρα. Το χωριό Λιόπεσι στα Μεσόγεια δεν θα μπορούσε να γίνει περαιτέρω ανεκτό. Μετονομάστηκε λοιπόν σε «Παιανία». Σταδιακά το αρχαιοελληνικό ονοματολογικό ζόμπι επικράτησε, σβήνοντας μερικές εκατονταετίες τοπικής ιστορίας. Επείγει, όσο ζουν ακόμα οι γέροι Αρβανίτες, να συγκροτηθεί ένα σώμα βιαίως αλλαγμένων τοπωνυμίων της Αττικής, όπως έκανε ο σοφός συμφοιτητής μου Γιάννης Πίκουλας για την Πελοπόννησο.
«Βανκούβερ Απαρτμάν»
Αυτή είναι η αξιοπρόσεκτη υπέρθυρη επιγραφή που ονοματίζει την παλιά πολυκατοικία Μαυρομματαίων και Χέυδεν, στο Πεδίο του Άρεως, η οποία χρησιμοποιείται πολλαπλά από τους φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου (γεια σου, Οδυσσέα!). Αν ξέρει κανείς κάτι που να αιτιολογεί την καναδοφέρνουσα (και μάλιστα γαλλοκαναδιστί!) ονομασία, ας στείλει ένα μέιλ.
Αστικό χωριό
Ανδροκλέους, Αμήτορος, Ώτου και Χειρισόφου. Δρόμοι σ’ ένα μοναδικό ημιεξοχικό ή χωριάτικο τοπίο, που βρίσκεται όμως στη Γούβα, δηλαδή μέσα στον Δήμο Αθηναίων. Πάρτε ένα χάρτη, εντοπίστε την περιοχή, κάντε τη βόλτα. Τι λέτε;
«Music machine»
Μαγαζί με χρώμα και ιδιαίτερο κλίμα, όπου πουλιούνται δίσκοι βινυλίου για όσους διατηρούν ακόμα το πικάπ τους εν χρήσει. Εγώ το θυμόμουνα για πολλά χρόνια στην Πανεπιστημίου, το συνάντησα όμως να έχει μετακομίσει ανάμεσα Νεάπολη - Κολωνάκι. Φιλόξενο και ευρύχωρο, μπορείς να καθήσεις, να μιλήσεις, να ξεκουραστείς, να πιεις κάτι. Εκτός από δίσκους, υπάρχουν γύρω τζουκμπόξ, διάφορα πικάπ, ηχεία, αφίσες καλλιτεχνών, συναυλιακά ενθυμήματα και ποικίλα αντικείμενα της βινυλιακής εποχής. Διδότου 16, 210 3612.376, www.musicmachine.gr
14°
