Χρειαζόμαστε 21 μέρες για να κόψουμε ένα συνήθειο, χούι, βίτσιο, έναν οποιοδήποτε χαβά που έχουμε.
…Χρειαζόμαστε λέει 21 μέρες για να κόψουμε ένα συνήθειο, χούι, βίτσιο, έναν οποιοδήποτε χαβά που έχουμε, καλώς ή κακώς. Γιατί 21 μέρες; Γιατί όχι 31 ή 51; Ε; Γιατί;
Μάλλον υπάρχει κάποια μυστικιστική, ουφατζίδικη σημασία στο νούμερο 21, την οποία θα βρει όποιος ανατρέξει στον Έριχ Φον Ντένικεν ή στο ίντερνετ (αλλά δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν είμαι καν ένας φίλος του). Είχα ακούσει ότι θέλεις 21 μέρες να κόψεις το τσιγάρο π.χ., και μόλις διάβασα σ’ ένα βιβλίο με τίτλο “Body language” ότι χρειάζεσαι απαραιτήτως 21 μέρες μέχρι να πάψεις να τρως τα νύχια σου. Δεν μιλάμε για σύντομα διαλείμματα – ότι αφήνεις τα νύχια σου ήσυχα λίγες ώρες επειδή έχεις τα χέρια στο γύψο, ας πούμε, ή επειδή ανοίγεις φύλλο μπουγάτσας, ή επειδή σ’ έχουν αλυσοδέσει. Το βιβλίο είναι μια αφόρητη αμερικανιά με pointers στο τέλος κάθε κεφαλαίου (ώστε να διαβάζεις μόνον τα «συμπεράσματα», αν βιάζεσαι να παίξεις μπέιζμπολ), αλλά επιμένει στο ζήτημα των 21 ημερών ακόμα κι όταν φτάνει σε βαριές συνήθειες. Επειδή είναι αμερικανιά, στις βαριές συνήθειες βάζει το να «χειρονομείς πολύ έντονα», το να «παίζεις με τα μαλλιά σου» και, στο heavy-duty πια, να «τρως τα νύχια σου».
Όχι πως κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο (για όνομα!), απλώς έφτασα σ’ ένα σημείο φυγής, το σημείο που λες «άι σιχτίρ» και πας να μασήσεις τα νύχια σου με φόρα ή –ακόμα-ακόμα και πιο εξτρίμ, πιο βαρύ και αυτοκαταστροφικό– να παίξεις με τα μαλλιά σου. Πράγματα ασήκωτα κατά πώς φαίνεται, αλλά με λίγη στέρηση μπορείς να τα κόψεις όλα σε 21 μέρες. Για ποτό, ντραγκς, χάπες, κρακ – το βιβλίο κάνει εντελώς μόκο. Άμα πάψεις να ξύνεσαι σε δημόσιους χώρους, σου λέει, είμαστε οκέι να παίρνεις κανένα έκστασι ή και δέκα στον ελεύθερο χρόνο σου.
Έχω πολλές αμφιβολίες όσον αφορά τις 21 μέρες: για να κόψεις το συνήθειο να ψωνίζεις π.χ., σίγουρα χρειάζεσαι πολύ περισσότερες. Μήνες είχα να κατέβω στο Κολωνάκι «για χάζι», αλλά ένα Σάββατο που ξεκουνήθηκα, τίναξα όλον τον προϋπολογισμό μου στον αέρα μέσα σε πέντε-έξι ωρίτσες στα μαγαζιά. Το κατάφερα αυτό με σχετική δυσκινησία (βαρελίτσα) και με περιορισμένο προϋπολογισμό (αφραγκίτσα), αλλά επιβεβαιώθηκε η βαθιά φιλοσοφική ρήση «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι». Προσωπικά έχω υπερφόρτωση από χούγια κι όποτε κόβω ένα φυτρώνουν δύο στη θέση του (ναι, σαν τη Λερναία Ύδρα: το ήξερα ότι ήταν αναμενόμενη η παρομοίωση, αλλά έχω ένα χούι με τις αναφορές σε μυθολογία. Σόρι. Σε 21 μέρες θα το ’χω πνίξει).
Κι επειδή δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν παίρνω τίποτα εκτός από κανένα μαγνήσιο (ουάου!)… ψώνισα με τη φόρα που ο Ντέιβιντ Ντουτσόβνι κάνει σεξ (που είναι σεξομανής, μιλάμε). Πήρα υπέροχο μπιζού από τη «Μαριάννα Πετρίδη» – ένα μίνι κοσμηματοπωλείο στο οποίο κάθε κόσμημα έχει ξεχωριστό χαρακτήρα. Δεν είναι «μαζικό» κοσμηματοπωλείο δηλαδή, έχει λίγα κομμάτια, σε τιμές από λογικές (50 ευρώ) μέχρι ακριβές, ανάλογα με τα υλικά… και αποκλείεται να μη βρεις εκεί ένα δώρο για φίλη ή για την πάρτη σου. Για την ακρίβεια, βρίσκεις πολλά και κρατιέσαι να μην τα πάρεις όλα. Οι εποχές είναι δύσκολες, το ξέρεις, αλλά έχεις κόψει τα πάντα πια. Πόσο θα αντέξεις;
Ελάχιστα, εννοείται. Πήγα στο “Sotris” και χτύπησα μια τσάντα (ακριβόπουλου), επειδή στη φάση που είμαι είναι αδύνατον να φορέσω τα υπέροχα πανύψηλα τακούνια λουστρίνι που έχει στις προθήκες (θα γκρεμοτσακιστώ – ναι, ανεβαίνω σκαλωσιές). Δεν μπορώ ούτε τα σέξι σακάκια και trendy φουστάκια του “Sotris” να βάλω, γιατί δεν μου μπαίνουνε προς το παρόν. Ποτέ δεν μου έλεγαν τίποτα οι τσάντες, παρά μόνο σε εποχές κατά τις οποίες ξεχείλιζα από τα ρούχα μου, καλή ώρα. Όταν δηλαδή τίποτα απάνω σου δεν δείχνει σέξι, αγοράζεις τσάντες. Μετά τα 90 φαντάζομαι θα πήξω στο τσαντικό…
Το γνωστό δεν-κάνω-σκόντο-ούτε-στη-μανούλα-μου-Sotris, ωστόσο, μου έκανε έκπτωση! Έπαθα κάποιο σοκ γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ και βούτηξα την καινούργια μου τσάντα άρον-άρον, μην τυχόν κι αλλάξουνε γνώμη. Είναι υπέροχη. Απλώς πρέπει να μετακομίσω την προίκα μου από τεράστια πλαστικουίτα τσάντα New Look τώρα, και το καθυστερώ. Γιατί η καθυστέρηση (ή αναβλητικότητα) είναι άλλο ένα χούι που θα χρειαστώ 21 μέρες να το κόψω, όταν αποφασίσω να το κόψω. Πράγμα που θα κάνω σύντομα, απλώς όχι αμέσως. Το αναβάλλω προς το παρόν. Αν το παρα-αναβάλω, σε 21 μέρες μπορεί και να ξεχάσω τι είχα πάρει απόφαση, και για ποιο λόγο. Πράγμα που δεν με χαλάει και τόσο, εδώ που τα λέμε…
8°
