Τι συμβαίνει στην Πλατεία Ραλλούς Μάνου; Η Φωτεινή Παντζιά καταγγέλλει εγκατάλειψη

Με ένα μακροσκελές και ιδιαίτερα αιχμηρό κείμενο, η γνωστή επιχειρηματίας στον χώρο της εστίασης Φωτεινή Παντζιά, ιδιοκτήτρια του wine bar By the Glass, φέρνει στο φως σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια στην Πλατεία Ραλλούς Μάνου, στο κέντρο της Αθήνας.

Όπως καταγγέλλει η επιχειρηματίας, παρά το ότι μισθώνει επίσημα τμήμα της πλατείας από τον Δήμο Αθηναίων πληρώνοντας 10.000 ευρώ ετησίως, δεν έχει καταφέρει να λειτουργήσει ούτε μία ημέρα φέτος λόγω της ακαταλληλότητας του χώρου. «Δεν είναι δυσκολία, είναι παραμέληση», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η πλατεία – μόλις 200 μέτρα από το Σύνταγμα – παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης: μούρα, λάσπες, δυσοσμία, απουσία καθαριότητας και περιποίησης του πρασίνου. Σε άμεση γειτνίαση με την πιάτσα των ταξί, η ατμόσφαιρα παραπέμπει περισσότερο σε δημόσιο ουρητήριο παρά σε αστικό σημείο αναφοράς.

Όπως αναφέρει, παρά τις επανειλημμένες επιστολές προς τις αρμόδιες υπηρεσίες και τον ίδιο τον δήμαρχο, η απάντηση ήταν η σιωπή. Η Φωτεινή Παντζιά ζητά το αυτονόητο: να της επιτραπεί να εργαστεί σε έναν χώρο που νοικιάζει νόμιμα, με τις βασικές προϋποθέσεις καθαριότητας και λειτουργικότητας.

«Δεν ζητάμε χάρες. Ζητάμε τα δικαιώματά μας», γράφει, τονίζοντας πως το ζήτημα αφορά κάθε επαγγελματία που προσπαθεί να επιβιώσει και να επενδύσει σε μια πόλη που «οφείλει να τον βλέπει».

Η Φωτεινή Παντζιά για την κατάσταση στην Πλατεία Ραλλούς Μάνου

Αναλυτικά το κείμενο της Φωτεινής Παντζιά:

Τα λέμε συχνά.

Σε stories, σε σχόλια, σε πρόχειρα μηνύματα.

Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσω ξεκάθαρα.

Γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι δυσκολία — είναι παραμέληση. Είναι αδιαφορία.

Και ναι — μου προκαλεί και σοβαρό επαγγελματικό πρόβλημα.

Μιλάμε για την Πλατεία Ραλλούς Μάνου.

Μία από τις πιο όμορφες αστικές πλατείες της Αθήνας.

Βρίσκεται μόλις 200 μέτρα από το Σύνταγμα — ανάμεσα στο Ζάππειο και την Πλάκα.

Μια πλατεία με δύο μνημεία επάνω της.

Και εδώ και έξι χρόνια, ένα κομμάτι αυτής της πλατείας έχει ενταχθεί στο By the Glass — το νοικιάζω επίσημα από τον Δήμο για να μπορώ να βγάζω τραπεζοκαθίσματα και να δουλεύω.

Πλήρωσα για να το αξιοποιήσω, πάλεψα τέσσερα χρόνια για να μου δοθεί άδεια.

Και φέτος — δεν μπορώ να το δουλέψω ούτε μία μέρα.

Και θέλω εδώ να πω μια αλήθεια που δεν είναι κατ’ ανάγκην ευθύνη του Δήμου — αλλά παραμένει αλήθεια.

Για αυτή την πλατεία καλούμαι να πληρώνω 10.000 ευρώ τον χρόνο για χρήση μόλις δύο μηνών.

Γιατί δεν δικαιούμαι να βάλω ούτε μια ομπρέλα, ούτε τίποτα που θα με βοηθούσε να δουλέψω παραπάνω.

Και ο Δήμος δεν προσαρμόζει το ποσό ανάλογα με τη διάρκεια χρήσης — δεν έχει σημασία αν τη δουλέψεις δύο μήνες ή οκτώ.

Η χρέωση είναι μία — ολόκληρη.

Και φυσικά, πληρώνουμε και δημοτικά τέλη.

Ποσά που, όπως και να το κάνουμε, δημιουργούν μια υποχρέωση απέναντι στον επαγγελματία.

Όχι μόνο να εισπράττεις — αλλά και να φροντίζεις τον χώρο στον οποίο του ζητάς να επενδύσει.

Έστειλα επιστολή σε κάθε αρμόδιο.

Έπειτα απευθύνθηκα προσωπικά στον Δήμαρχο — με δύο ακόμη επιστολές.

Έστειλα φωτογραφίες. Περιέγραψα με σαφήνεια τα προβλήματα.

Ζήτησα λύση.

Η απάντηση; Σιωπή. Καμία ενέργεια.

Γιατί η πλατεία έχει εγκαταλειφθεί.

Γιατί είναι γεμάτη μούρα, λάσπες και δυσοσμία.

Γιατί το πράσινο έχει μετατραπεί σε ουρητήριο.

Γιατί οι πελάτες φεύγουν.

Και γιατί οι υπηρεσίες απαντούν με το γνωστό, βολικό:

«Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα.»

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε κι ένα επιπλέον πρόβλημα:

Η μία σειρά των τραπεζιών μας εφάπτεται σε έναν μικρό κηπάκο που μυρίζει μόνιμα σαν δημόσιο ουρητήριο — γιατί ακριβώς δίπλα βρίσκεται η επίσημη πιάτσα των ταξί.

Χωρίς καμία φροντίδα, χωρίς καμία διαχείριση.

Κι όμως, εμείς καλούμαστε να λειτουργήσουμε εκεί. Να σερβίρουμε κρασί. Να δώσουμε εμπειρία.

Ε λοιπόν, ας το πούμε ανοιχτά:

Δεν γίνεται κάθε φορά που απευθυνόμαστε στο Δημόσιο,

να φταίει κάποιος άλλος.

Να μην έχει κανείς ευθύνη.

Να κρύβονται όλοι πίσω από μια υπογραφή που δεν μπαίνει.

Δεν γίνεται — και δεν είναι πια ανεκτό — ο πολίτης να δυσκολεύεται τόσο πολύ για να βρει το δίκιο του.

Δεν είναι δυνατόν η κάθε αρχή, η δημόσια διοίκηση, η κυβέρνηση, να έχει πάντα τον τρόπο να επιβάλλει τα πιο αυστηρά μέτρα, να σηκώνει το δάχτυλο, να μας μαλώνει, να μας νουθετεί — και εμείς, ως πολίτες και επιχειρηματίες, να πρέπει να παλεύουμε επί δύο μήνες για το αυτονόητο.

Μιλάμε για ένα κράτος χωρίς αρχή και τέλος.

Μια δημόσια διοίκηση χωρίς πρόσωπο.

Και πάντα, μα πάντα, την πληρώνει ο πολίτης.

Ήρθε η ώρα να πούμε: μέχρι εδώ.

Δεν ζητάμε χάρες.

Τα δικαιώματά μας ζητάμε.

Δεν ζητάω ανοχή.

Ζητάω τα αυτονόητα. Ζητάω τη δουλειά τους.

Ζητάω να κάνει ο καθένας αυτό για το οποίο πληρώνεται.

Αυτός που είναι υπεύθυνος για την καθαριότητα.

Αυτός που είναι υπεύθυνος για το πράσινο.

Αυτός που διοικεί αυτή την πόλη — γιατί τον εμπιστευτήκαμε, γιατί τον ψηφίσαμε.

Να σταματήσει πια το «δεν είναι δικό μου».

Να σταματήσει το «στείλ’ το αλλού».

Να ακουστεί έστω μία φορά το «το αναλαμβάνουμε».

Γιατί αυτή είναι η δουλειά τους:

να υπηρετούν. Να διευκολύνουν. Να φροντίζουν.

Δεν είμαστε απέναντι.

Αλλά δεν θα μείνουμε άλλο αόρατοι.

Ζητάω να καθαρίζεται ο χώρος.

Να μπορεί να λειτουργήσει.

Και αν δεν μπορούν να το κάνουν — να το πουν καθαρά.

Είναι 2 Ιουνίου.

Και εγώ την πλατεία αυτή την έχω δουλέψει μία μόνο μέρα.

Η Πλατεία Ραλλούς Μάνου δεν είναι πλατεία προβεβλημένη.

Είναι όμως μια από τις ωραιότερες πλατείες της Αθήνας.

Κουβαλά ιστορία, φιλοξενεί μνημεία, έχει δυνατότητα ζωής.

Αν πραγματικά θέλετε να την παραδώσετε στους ανθρώπους της πόλης — όπως συχνά λέτε — δεν γίνεται να την παραδώσετε έτσι.

Γιατί μια πλατεία χωρίς φροντίδα δεν μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς.

Δεν μπορεί να γίνει τίποτα.

Και αυτή τη στιγμή — είναι απλώς μια χαμένη ευκαιρία.

Αν συμφωνείτε με όσα διαβάσατε,

βοηθήστε να ακουστεί.

Γιατί αυτό δεν αφορά μόνο εμένα.

Αφορά όλους εμάς που δουλεύουμε, επενδύουμε, υπάρχουμε

μέσα σε μια πόλη που οφείλει να μας βλέπει.

Με εκτίμηση,

Φωτεινή Παντζιά

By the Glass