Ιδού η σύγχρονη πολυ-πολιτισμική μας πόλη. Από τη μια χαίρομαι που οι μειονότητες δίνουν ζωή και χρώμα στην Αθήνα, σε πείσμα των ελληναράδων (πάντα με μικρό ε!), από την άλλη σκοτεινιάζω που τόσο νέα κορίτσια, όπως αυτές οι Τουρκάλες από τη Θράκη που βλέπετε στη φωτογραφία, είναι ντυμένα σα θεούσες του ’50 (έστω κι αν, με προσεκτικότερη παρατήρηση, βλέπουμε ότι μερικά στοιχειώδη ψήγματα κομψότητας και προσωπικής διαφοροποίησης διαπερνούν, κάπως, την ενδυματολογική πανοπλία). Σεπτέμβρης 2008, Πατησίων, λεωφορείο Α8.
Γιατί τη λένε... πλατεία Κλαυθμώνος
Στο αρχικό σχέδιο της πόλης μας, η πλατεία ήταν σχετικά εξοχική και λεγόταν πλατεία Νομισματοκοπείου, μια και δω βρισκόταν το σχετικό ίδρυμα. Επειδή όμως αργότερα ήρθε δω και το υπουργείο Εσωτερικών, αρμόδιο για τις προσλήψεις και απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων (δεν υπήρχε τότε η μονιμότητα!), στα γύρω καφενεία μαζεύονταν και κ λ α ί γ α ν ε οι εκάστοτε απολυμένοι, περιμένοντας να ξαναδιοριστούν από μια επόμενη κυβέρνηση. Πολλοί το παρατήρησαν, όμως «πλατεία κλαυθμώνος» (ο κλαυθμών του κλαυθμώνος = το κλάμα) την αποκάλεσε σκωπτικά ο μέγας αθηναιολόγος Δημήτριος Καμπούρογλου, στην «Εστία» και γύρω στα 1880, αν θυμάμαι καλά. Αυτό ήταν: δημοσιογραφικώ δικαίω, το κ της λέξης έγινε κεφαλαίο και η μετονομασία συντελέστηκε σε «πλατεία Κλαυθμώνος». Συντωχρόνω η άτυπη μετονομασία έγινε επίσημη και πέρασε σε χάρτες, οδηγούς κ.λπ. Άλλη μια άτυπη ονομασία της ίδιας πλατείας είναι «πλατεία της πρίζας», γιατί εδώ έχουνε την έδρα τους πολλά μαγαζιά με ηλεκτρικές συσκευές.
«Αριστερόχειρας», Φειδίου 4
Ένα μαγαζί με όλα τα είδη κατασκευασμένα για αριστερόχειρες: ψαλίδια, κατσαρόλες, ανοιχτήρια και πολλά άλλα. Επίσης και για δεξιόχειρες, που θέλουν να κάνουν δώρα σε αριστερόχειρες φίλες και φίλους.
«Βασιλικός», παράθυρο γεύσης
Εστιατόριο, Χ. Τρικούπη 18, δίπλα στην εφημερίδα μας. Η ονομασία παραπέμπει στα χρησιμοποιούμενα αγνά υλικά. Εδώ η εκ Ρούμελης κυρία Ελένη Δούνη σερβίρει σπιτικά φαγητά, συνήθως μάλιστα ανάλογα με την εποχή. Μαγειρευτά, όσπρια, κρέατα, σούπες. Έχει και πιάτα για μη κρεατοφάγους. Δίνει και φαγητό για έξω. Τιμές καλές, μερίδες αξιοσημείωτες, ποιότητα σεβαστή, κλίμα φιλικό – κι ούτε σου φέρνουν εμφιαλωμένο νερό με το που κάθεσαι: όλα στον αντίποδα του κάθε «δήθεν». Και καθώς το μαγαζί βρίσκεται σε γωνία μη στεγασμένης στοάς, με κολόνες, υπάρχει κι ένα «παράθυρο» με παλιού τύπου πατζούρια και γρίλιες, που δεν ανοίγει πουθενά, ανοίγει σε τοίχο: ο τοίχος όμως δεν είναι γυμνός, μα κάθε φορά σού εμφανίζει ένα διαφορετικό φόντο, ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε το καλοκαιρινό, όπου να ’ναι η ευαίσθητη ιδιοκτήτρια θα βάλει το φθινοπωριάτικο.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
