Τελευταία, το να βγω για φαγητό το βράδυ έχει γίνει επιστήμη ολόκληρη: να πάω, αλλά να είναι ήσυχα. Να μην έχει φρικτή βαβούρα, κάπνα, δυνατή μουσική, τραπεζάκια κολλημένα στην πλάτη σου και στριμόκωλες καρέκλες πάνω στις οποίες δεν χωράει ούτε η Βικτόρια Μπέκαμ (της οποίας ο πισινός έχει διάμετρο κόπιτσας). Να σερβίρει καλό φαγητό, αλλά όχι πανάκριβο γιατί εκνευρίζομαι. Το μενού να μην είναι μπουρδουκλωτό και δήθεν, τα γκαρσόνια να μην είναι ξερόλες, το ταβάνι να μην είναι χαμηλό γιατί με πιάνει ψυχοπλάκωμα – και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά είναι οκέι όταν τα ζητάει κάποιος bon-viveur κανονικός, π.χ. ο Χρήστος Ζαμπούνης ή φίλος του. Αλλά τα ζητάω εγώ, που έχω ξενυχτίσει στις χειρότερες τρύπες της Αθήνας κατά καιρούς (σε μέρη που δεν τα έχει δει όχι ο ήλιος ούτε καν το σφουγγαρόπανο), που αγαπημένο μου φαΐ είναι το τοστ, και που μπορώ να τρώω ενώ καβαλάω μηχανή, ποδήλατο, ακόμα και πατίνι – υπό κανονικές συνθήκες. Έλα που οι συνθήκες είναι κάπως αλλιώτικες τελευταία: ας αφήσουμε το γεγονός ότι δεν καβαλάω τίποτα απολύτως, δυσκολεύομαι να ισορροπήσω σε σκαμπό, σκαμνάκι ή καρεκλάκι μπαρ. Πράγμα το οποίο διαπιστώνει οποιαδήποτε γυναίκα μπαίνει αισίως στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της, καθώς και ο Δημήτρης Σταρόβας. Τα μαγαζιά της νύχτας είναι φτιαγμένα για μη-έγκυα άτομα. Αυτό το έχω καταλάβει πολύ καλά πια (όπως και ο Σταρόβας…).
Το να μπαίνω σε ένα μαγαζί και να βγαίνω ξεφυσώντας σε 5 λεπτά έχει γίνει ρουτίνα πια – οι φίλοι μου λένε «Τζίσας» και «ήμαρτον» και τρώνε στη ζούλα κάνα σουβλάκι μέχρι να πάρω αέρα. Μερικοί κάνουν εξτρίμ πράγματα για να μου τη βγούνε: η Ρίκα Βαγιάννη πήγε ένα βράδυ στο «Ελυζέ» (πρώην “Wild Rose”, στην Πανεπιστημίου). Το «Ελυζέ», λοιπόν, το έχεις χτίσει αν σε λένε Δάφνη, Ιόλη, Όλγα ή Αλέξανδρο, ο μπαμπάς σου ήταν πολιτικός/εφοπλιστής/ παμπλούτογλου και σπούδαζες εφοπλιστική/παμπλουτολογία στο Λονδίνο στη δεκαετία του ’80 και ’90. Ήταν μια τέλεια μπουζουκλερί, στην οποία οι Έλληνες της πονεμένης ξενιτιάς έπνιγαν τη νοσταλγία τους (μην ξεράσετε ακόμα) ακούγοντας διπλοπενιές, σπάζοντας γύψινα πιάτα και ρίχνοντας πικρές ζεμπεκιές σε μια πίστα τίγκα στο γαρίφαλο, σαν να βρισκόντουσαν στην αγαπημένη (τώρα ξεράστε) πατρίδα. Λοιπόν το concept είναι το ίδιο, το μαγαζί απλώς μετακόμισε εδώ, ο μετρ, ίσως και ο ιδιοκτήτης, είναι ο ίδιος. Τα πιάτα πλέον τα σπας μαζί με το χαρτοκιβώτιό τους, χωρίς να τα βγάλεις καν στο τραπέζι, ενώ βρίσκεσαι στο τσακίρ κέφι και πνίγεις τον πόνο σου στο ουίσκι. Γαρίφαλα, τραγουδιάρες, φωνές της νύχτας, γλέντι μέχρι πρωίας – όλα είναι, λέει, ακριβώς όπως ήτανε στο λονδρέζικο «Ελυζέ». Περνάς υπέροχα επειδή είσαι ντίρλα, βλέπεις γνωστούς (μια και όλοι εκεί πάνε), τραγουδάς, ρίχνεις ζεμπεκιές και είσαι happy.
Εννοείται ότι δεν μπορώ να περάσω ούτε απ’ την πόρτα – θυμάμαι το “Wild Rose” στις δόξες του ως club: περιμέναμε μια νύχτα ολόκληρη με τον Γιώργο Πανόπουλο μέχρι να μας μπάσει η «πόρτα», ο Γιώργος μόλις μπήκαμε είπε «υπέροχα είναι, πάμε να φύγουμε τώρα αμέσως!»… και πήραμε δρόμο. Όχι επειδή ήτανε «κάπως», ξενυχτάδικο ήταν και τότε, χαμηλοτάβανο όπως οφείλει να είναι ένα καλό νυχτομάγαζο, καπνισμένο και μπουχτισμένο στον κόσμο, με vibe, με ατμόσφαιρα, με απ’ όλα. Απλώς είχανε ήδη μπει οι σπόροι της τζαζλίασης στην παρέα – οι μισοί είχανε ανθρωποφοβία, οι άλλοι μισοί κλειστοφοβία, κάποιος φοβότανε τα άλογα, άλλος τα ξεσκονόπανα, είχε ο καθένας τη ζούρλα του. Τώρα, μπορεί να τα έχω όλα αυτά ή να μην έχω τίποτα απ’ αυτά (αν και τα άλογα δεν μου λένε καθόλου μ’ αυτές τις τεράστιες κεφάλες)… αλλά δεν αντέχω το νυχτομάγαζο με τίποτα λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης; Λόγω καλπάζουσας τζαζλίασης; Ποιος ξέρει…
Σε μια πιο ευχάριστη νότα: ανακάλυψα τέλεια ρούχα για σχεδόν-παχουλές στην εταιρεία “La Stampa”, που δεν την ήξερα επειδή δεν ήμουν ποτέ σχεδόν-παχουλή. Τα φορέματα της “Stampa” είναι κομψά και μοντέρνα, και παρά τις φαρδιές γραμμές τους δεν θυμίζουν καθόλου σακιά-με-πατάτες. Ειδικά τα βελουτέ είναι υπέροχα και οι τιμές είναι λογικές σε όλα τα κομμάτια.
Φοράω, λοιπόν, τα βελουτέ και ή μένω σπίτι ή βγαίνω αναζητώντας μαγαζιά λίγο πριν κλείσουν, ώστε να είναι ήσυχα/άδεια/νεκρά/άκαπνα. Όλο και κάτι βρίσκω, και η διαπίστωση που τσούζει είναι ότι όσο ακριβότερο είναι το μαγαζί, τόσο καλύτερο εξαερισμό έχει (έλα!)… που δεν είναι καμιά μεγάλη σοφία. Αλλά κι οι μικρές σοφίες έχουνε τη θέση τους. Εκτός που χωράνε σ’ όλα τα μπαρο-σκαμπό, δηλαδή…
Ελυζέ, Πανεπιστημίου 10 (στο πρώην Wild Rose), 210 3638.201
La Stampa, Κωνσταντινουπόλεως 82, 210 3412.088, www.la-stampa.gr
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
