Κάθε πρωί παίρνω τον ηλεκτρικό, κατεβαίνω Ομόνοια και πάω στο γραφείο της A.V. στη Χ. Τρικούπη. Δεν περπατάω πάντα από τα ίδια, ποικίλλω το δρομολόγιό μου: άλλοτε από Κάνιγγος, άλλοτε από Πανεπιστημίου, άλλοτε από Καντακουζηνού (αν δεν ξέρετε το δρομάκο ψάξτε τον, αξίζει). Απ’ όπου κι αν πηγαίνω, όμως, ξέρω από πριν ποιες στρωμνές θα βρω και πού. Όλες σε παρατημένες εισόδους, συνήθως σε πολυκατοικίες γραφείων, σε μικρές στοές ή σε άλλα, κάπως φυλαγμένα από τη βροχή μέρη. Κουβέρτες, μαξιλάρι, ένα σακίδιο με την κινητή περιουσία (βασικά, ρούχα), καμιά φορά ακόμα και παντόφλες– κι ας είναι καταχείμωνο. Επειδή η ώρα που πιάνω δουλειά είναι 8.30, συνήθως οι άνθρωποι που κοιμούνταν στις στρωμνές, άντρες κατά 90%, έχουν σηκωθεί. Τις έχουν αφήσει μαζεμένες, ταχτοποιημένες κι έχουν βγει στο κυνήγι της τροφής. Πού έχει λαϊκή να πάρουν κανένα απομεινάρι, ποιο σούπερ μάρκετ έχει βγάλει στο πεζοδρόμιο ληγμένα, ποιος φούρνος χαρίζει το χτεσινό ψωμί ή άλλα μπαγιάτικα προϊόντα. Ή ζητιανιά. Ή κανένα μεροκαματάκι στο πόδι – σπάνιο αυτό το τελευταίο. Η τελευταία στρωμνή που βλέπω πριν μπω στην εφημερίδα μας είναι στο κτίριο Ζωοδόχου Πηγής - Ακαδημίας - Χαριλάου Τρικούπη (όπου υπήρχε, παλιά, το γνήσιο νεοκλασικό σπίτι του Γεννάδιου, από το 1850 ή ’60), στην πρώην Εθνική Τράπεζα και τώρα Νομικό Συμβούλιο του κράτους. Και δεν πρόκειται μόνο για το δικό μου μικρό δρομολόγιο της δουλειάς. Έτσι είναι τώρα όλο το Κέντρο της πόλης μας, από τα Εξάρχεια μέχρι τη Νομική κι από το Πολυτεχνείο μέχρι το Μοναστηράκι. Η πόλη με τις πολλές στρωμνές, αλλιώς στρωσίδια.
Σουβλακομανία: «Χειροποίητο»
Καλά, έχουμε πήξει σε σουβλατζίδικα, σχεδόν όσα και οι καφετέριες πάνε να γίνουνε. Και πάλι, όμως, τα καλύτερα ξεχωρίζουνε. Όπως αυτό εδώ. Βρήκα άριστη ποιότητα κρεάτων, νοστιμιά, καλό ψήσιμο και εξαιρετική καθαριότητα. Ειδικά τα μπιφτεκάκια είναι άλλο πράμα (ρώτησα κι έμαθα πως τα φτιάχνει κάποια Χρύσα, άρα θα μπορούσαν να λέγονται «χρυσοποίητα»). Τα υπόλοιπα βοηθητικά κ.λπ. που διαθέτει το κατάστημα, εννοούνται – και είναι επίσης μια χαρά. Εννοείται επίσης και το ντελίβερι στα πέριξ. «Το χειροποίητο σουβλάκι… στα κάρβουνα», Παπαφλέσσα 20, Γαλάτσι, 2102131484 -822
Ασημομανία: «Catherine’s silver corner»
Μην πάει ο νους σας σε καμιά αγγλόφωνη χώρα, δικό μας είναι το κατάστημα, αθηναϊκό αθηναϊκότατο – εικάζω ότι η ονομασία έχει να κάνει με τις εξαγωγές του. Εγώ το έμαθα μετά από μια μίνι έρευνα, όταν επειδή μια φίλη με ρώτησε αν ήξερα κάποιο μέρος για να αγοράσει δώρο για βαφτίσια. Το μαγαζί διαθέτει ασημικά κάθε είδους και για κάθε βαλάντιο, από πολυτελέστατα μέχρι πολύ απλά και φτηνά ή και επάργυρα. Πέρα από τα προφανή (γαμήλια, θρησκευτικά, κοσμήματα, επαγγελματικά, αντρικά κ.λπ. τα τελευταία δύο όχι κατ’ ανάγκην ασημένια), ανακάλυψα επίσης ότι μπορείς να τους παραγγείλεις ό,τι θες, π.χ. δώρα εταιρικά, αποφοίτησης ή άλλα, με τα επιθυμητά κείμενα. Αναλαμβάνουν κι επισκευές, ενώ διαθέτουν κι οργανωμένο e-shop, εξάλλου έτσι τους βρήκα. «CSS», Ιαλέμου 68 & Κοκκίνου, Λαμπρινή, 210 2913807, 210 2132452, www.cscsilver.gr (δίγλωσσο σάιτ)
Πευκάκια από την οδό Καλλιδρομίου
Μη βιαστείτε να μου πείτε ότι η Καλλιδρομίου δεν έχει πεύκα, αλλά μουριές. Γνωστό. Έχει όμως λαϊκή κάθε Σάββατο. Εκεί, στην αρχή της, δεξιά με κατεύθυνση από Λυκαβηττό προς Στρέφη, υπάρχουν οι πάγκοι της Ελίνας. Η Ελίνα πουλάει λουλούδια, δεντράκια και τα συναφή. Κανονικά δεν είχε πευκάκια, αλλά εμένα, μετά από τη σχετική συνεννόηση, μου ’φερε. Η μόνη, σε όσες λαϊκές ρώτησα. Ενάμιση ευρώ το ένα. Αγόρασα κάμποσα και τα φύτεψα στη γειτονιά μου, αφού βαρέθηκα να επισημαίνω στο δήμο πού υπάρχουνε κενοί λάκκοι και να περιμένω να ανταποκριθεί. (Είχα μάλιστα τελευταία και μια σχετική συζήτηση με κάποιον «αρμόδιο» από το Δημοτικό Συμβούλιο, που του είχα δώσει γραπτό το αίτημά μου να μου βρει δεντράκια και να τα φυτέψω εγώ. Εννοείται πως δεν επικοινώνησε. Ας είναι καλά η Ελίνα.) Κάντε το μόνοι/μόνες σας, κοστίζει ελάχιστα (ή και καθόλου, αν πάτε στο Υπουργείο Γεωργίας) και δίνει μεγάλη χαρά.
Φωτό: Δυο μόνιμες στρωμνές στην υπόγεια διάβαση του σταθμού του ηλεκτρικού, στον Άι-Λευτέρη
23°
