Πρόκειται για ουσιαστικοποιημένο επίθετο, το πλήρες είναι «Βοτανικός Κήπος».Είναι ο τεράστιος και πλουσιότατος κήπος που αποτελεί εξάρτημα του Γεωργικού Πανεπιστημίου (μέχρι πρότινος Γεωπονική, όπως τη λέει ακόμα ο πολύς κόσμος). Εδώ, εκατέρωθεν της Ιεράς Οδού («ο δρόμος του Μοριά» στην τουρκοκρατία, πολύ στενότερος φυσικά) υπήρχε το αχανές κτήμα του Χατζαλή Χασεκή, τυρρανικού βοεβόδα της Αθήνας μέχρι το 1795. Με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, το κτήμα περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο και, παραδόξως, σώθηκε. Μέσα στη Γεωπονική υπάρχει ακόμα η «Βρύση του Χασεκή» (φωτογραφία), η μόνη σωζόμενη τούρκικη βρύση της Αθήνας. Μέχρι και το 1944 τουλάχιστον (π.χ. αν μελετήσει κανείς ιστορία των Δεκεμβριανών) η περιοχή λεγόταν ακόμα «Χασεκή».
Ταβέρνα του Λελούδα
Ανάμεσα στον Βοτανικό, το Ρουφ και τον Ταύρο βρίσκεται η λαμπρή ταβέρνα, της οποίας ήξερα «εκ πληροφοριών» την ύπαρξη, μα όχι την ακριβή τοποθέτηση – και, όπως πολλές φορές συμβαίνει, έπεσα πάνω της τυχαία. Είναι ένας χώρος με βαρέλια (που καθαρίζονται κάθε φθινόπωρο όπως τους πρέπει και γεμίζουν κρασί, δεν είναι για διακόσμηση), κουζίνα ανοιχτή σε κοινή θέα και παλιές φωτογραφίες στους τοίχους. Μαγειρεύει η κυρία Άννα: εγγύηση. Μου λέει ο νεαρός Δημήτρης Λελούδας: «Εγώ είμαι τρίτη γενιά εδώ, το μαγαζί αρχικά ήταν μπακάλικο, μετά μπακαλοταβέρνα και τώρα σκέτη ταβέρνα. Είμαστε Θερμιώτες (Θερμιά = Κύθνος), η οικογένειά μου βρίσκεται στο χώρο αυτό από το 1928. Έχουμε μπακαλιάρο, φάβα, ρεβύθια, ψιλό ψάρι κάθε μέρα, φρέσκα σαλατικά, χόρτα, κεφτέδες, τας κεμπάπ. Βάζουμε και κάρβουνα για κρέας. Δεν δουλεύουμε βράδυ, ούτε Κυριακές. Έχουμε χαμηλές τιμές, γιατί δουλεύουμε με τον κόσμο των επιχειρήσεων γύρω. Κατοίκους μπορεί να μην έχει πια η περιοχή μας, όμως τα παιδιά και τα εγγόνια των παλιών έρχονται, από τις γειτονιές που μένουνε τώρα, να φάνε και να πιουν εδώ. Να, πάρε ένα μπουκάλι κρασί να δεις». Και είδα. Σαλαμινίας 8-10 (παράλληλη της Πέτρου Ράλλη), 210 3464.167
Πόσοι από μας ξέρουμε ότι στο παλιό κτίριο του Πολυτεχνείου, στην Πατησίων, συνεχίζει να λειτουργεί πεισμόνως μία και μόνη σχολή, η Αρχιτεκτονική (ενώ όλες οι άλλες έχουν μεταφερθεί στου Ζωγράφου), πράγμα που εμποδίζει την ενοποίηση του ιστορικού κτιρίου με το διπλανό του Εθνικό Μουσείο, του οποίου πολλά εκθέματα είναι αυτή τη στιγμή στα υπόγεια, ελλείψει χώρου; Αυτή είναι μία μόνο από τις πολλές πρακτικές και συνάμα ρηξικέλευθες σκέψεις, οι οποίες περιλαμβάνονται στα ανωτέρω βιβλία (εκδόσεις «Κέδρος», Αθήνα 2009) του μηχανικού Σπύρου Καβουνίδη (άγνωστού μου προσωπικά, πλην οικείας υπογραφής στο πάλαι ποτέ «Αντό», στο σύγχρονο «Βήμα» κ.λπ.). Τα βιβλία αποτελούνται από ομιλίες και άρθρα των τελευταίων 25 περίπου ετών, είναι ευκολοδιάβαστα, εκλαϊκευμένα, έχουν χαμηλή τιμή πώλησης (και υψηλή αξία ανάγνωσης), ενώ ένα μεγάλο μέρος τους αναφέρεται στην Αθήνα και πέριξ (Ερμού, μετρό, Πλάκα, Ζάππειο, Μαλακάσα κ.λπ.). Ο Καβουνίδης συνεχίζει επάξια τη μακρά παράδοση των συγγραφέων-μηχανικών, συνδυάζοντας ρεαλισμό, χιούμορ και εκσυγχρονιστική διάθεση.
17°
