Balcony Stories: Η φωτογράφος Μάρω Κουρή μας μιλάει από το μπαλκόνι της

Μάρω Κουρή, φωτογράφος, ταξιδεύτρια, μητέρα δύο παιδιών

Με λένε Mάρω Koυρή ή Janani. Σπούδασα χορό, oινολογία,  φωτογραφία, ψυχοθεραπεία. Βρίσκομαι σε μια συνεχή διεργασία εκπαίδευσης και φροντίδας του εαυτού μου. Μία από αυτές είναι η τέχνη του ονειρεύεσθαι, το 4D Dream Coach.

Τις δυο μου αγάπες, τη φωτογραφία και το 4D Dream Coach, τις ένωσα μέσα από τις ανάγκες που φέρνουν οι άνθρωποι στις συνεδρίες και στα εργαστήρια μας. Μεγάλωσα μόνη δύο παιδιά, την Τζένη και την Ηλέην. Τώρα που τα φτερά τους ανοίξαν περισσότερο προς τους προορισμούς τους, παρατηρώ τον κύκλο της σπείρας της ζωής που κλείνει και νιώθω ότι «τα καταφέρνω».

Αυτό που με κάνει χαρούμενη είναι η ανεμελιά, η φωτογραφία, η φροντίδα σε όλα τα επίπεδα και ο χορός. Το να φωτογραφίζω είναι μια πρόκληση που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά.

Νοιώθω ευτυχία με την παρέα με τα φιλαράκια, το να χάνομαι στο άγνωστο, το τραγούδι, η ξάπλα στο έδαφος με τον ήλιο να με χαϊδεύει στο πρόσωπο.

Από τα 18 μου ανακαλύπτω συνεχώς κομμάτια μου φωτογραφίζοντας. Στην ουσία αυτό κάνουμε: βλέπουμε στον κόσμο καθρέφτες μας και κάνουμε κλικ. Το κλικ της καρδιάς. Αλλιώς θα ήμουν υποκρίτρια. Φωτογραφίζω ευάλωτες ομάδες ανθρώπων ανακαλύπτοντας την ευαλωτότητά μου. Η λήψη εικόνων είναι κάτι που θυμάμαι να κάνω από παιδί στις γειτονιές της οδού Αχαρνών όπου μεγάλωσα. Ακόμη θυμάμαι τη χαρά που πλημμύριζα όταν εστίαζα στα διαφορετικά πρόσωπα των ανθρώπων και στην κίνησή τους.

Οι εικόνες που «έβγαζα» χωρίς κάμερα, τότε, ανοιγοκλείνοντας μόνο τα βλέφαρά μου, ήταν μαυρόασπρες, ενδεχομένως επειδή ήταν οι μόνες αποχρώσεις που «έβλεπα» στην τσιμεντούπολη.

Είμαι ευγνώμων για το ίδιο το δώρο της ζωής, για το καθαρό νερό και τον καθαρό αέρα που αναπνέω, για τη θάλασσα που κολυμπώ, για το φως.

Χαλαρώνω και βρίσκω διεξόδους να ξεφεύγω από την καθημερινότητα όταν κολυμπώ στη θάλασσα, όταν βάζω αγαπημένα τραγούδια και χορεύω, όταν περπατώ με τη σκύλα μας τη Χουάνα, ακούγοντας τα πουλιά, όταν διαλογίζομαι, κι όταν μοιράζομαι κουβεντιάζοντας ή κάνοντας εργασίες του σπιτιού. Χαλαρώνω όταν είμαι παρούσα.

Ότι και αν φοβάμαι, φορώ τα παπούτσια του «ΜΠΟΡΩ» και παίρνω θέση με εμπιστοσύνη. Ευτυχία για μένα είναι η βαθύτερη επικοινωνία με τον εαυτό μου δηλαδή το ταξίδι στην αλήθειά μου.

Εμπνέομαι μέσα από τις σχέσεις με ανθρώπους που θαυμάζω και είναι πολλοί, δόξα τον Θεό. Πηγή έμπνευσής μου είναι οι γονείς μου, οι μέντορές μου μα και ο άνθρωπος που συναντώ στα ρεπορτάζ και στις αποστολές μου,στα εργαστήρια και στις συνεδρίες μου. Ιδίως οι ονειρεύτριες/ές που έρχονται στις συνεδρίες.

Τα εφόδια που χρειάζομαι για να πραγματώνω τα όνειρά μου είναι η εμπιστοσύνη, η παράδοση με παρουσία, οι υψηλές δονήσεις. Εάν για κάτι αισθάνομαι περήφανη είναι για το θάρρος μου.

Λέω «σ’αγαπώ» και το εκφράζω με πράξεις. Σε ανθρώπους που αντιστέκονται, το αποδέχομαι, αναγνωρίζω ότι είναι δικό τους κομμάτι και τους στέλνω αγάπη

Είμαι παιδί της πόλης, μεγάλωσα στην πλατεία Βάθη. Έζησα το ’90 στην Βαρκελώνη. Μετά με τις κόρες μας πήγα στον Λόφο Σκουζέ, στον Κολωνό. Κατασκηνώναμε από τότε που γεννήθηκαν στην ύπαιθρο, στα βουνά και στη θάλασσα.

Από τα παιδικά μου χρόνια, αναπολώ τα πικ-νικ με τη μητέρα μου στην εξοχή με το τρανζιστοράκι, τα θερινά σινεμά στους Αγίους Θεοδώρους και το άρωμα νυχτολούλουδου και αρμύρας, τις ατέλειωτες υποβρύχιες παραστάσεις χορού με την αδερφή μου Ντόλυ στη θάλασσα της Κινέττας, τα ρόλερς, τον αθώο έρωτα.Αργότερα, ήρθε και ο Θοδωρής, ο αδερφός μας, που κάπως, τον μεγάλωσα όταν στα είκοσι μου, τον έπαιρνα στις βόλτες μου και στο τότε πανέμορφο Πεδίο του Άρεως. Μέχρι λίμνη με κύκνους είχε.

Έχω πολύ δύσκολα βιώματα σε ένα από τα σπίτια όπου μεγάλωσα. Όλα τους με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι. Το φωτορεπορτάζ με βοήθησε. Στο άγνωστο, στις γυναίκες του κόσμου, Ασία, Αφρική .... Αργότερα, ήρθε κι η ψυχοθεραπεία

Στη Μόσχα, βρήκα αυτό που έψαχνα σαν κορίτσι 10 ετών: την ισότητα των δύο φύλλων

Ο πατέρας μου, Νικηφόρος με το όνομα, έφερνε τον Paco de Lucia στο σπίτι, τους Dire Straits, τον Θεοδωράκη, τον Ξυλούρη, τη Μοσχολιού και τον Στράτο (Διονυσίου). Η μητέρα μου, Τζένη, το «Κι όμως ο κόσμος είναι απλός», τη Γκουερνίκα, το «Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβούμαι τίποτε, είμαι λεύτερος», το «Κανένας δεν ανήκει σε κανέναν». Μας πήγαινε κινηματογράφο, θέατρο και ατέλειωτες βόλτες στην πόλη με τρένο, τρόλεϊ και με λεωφορείο στην παραλία. Δίπλα στον πατέρα μου έμαθα το ήθος και το εμπόριο, έμαθα το «δεν θα λαδώσεις κανέναν κερατά». Μας έπαιρναν στις πίστες. Θυμάμαι μια νύχτα στην πίστα, χορεύαμε. Κάποια στιγμή όλος ο κόσμος κατέβηκε. Τότε, η μητέρα μου λέει: «χόρευε, σα να μην υπάρχει κανένας» Τι σχολείο θάρρους…

Στα 10 μου με πήγε ο πατέρας μου στη Μόσχα για να θεραπεύσω το μάτι μου. Έμεινα κοντά 4 χρόνια, την εποχή του κομμουνισμού. Άλλαξε τη ζωή μου το μάτι μου και η αντίστασή του να δει καθαρά.

Στη Μόσχα, βρήκα αυτό που έψαχνα σαν κορίτσι 10 ετών: την ισότητα των δύο φύλλων. Μέναμε σε μια οικογένεια. Ο πατέρας μοιραζόταν τα οικιακά. Είχε μέσα στο διαμέρισμα, έναν σκοτεινό θάλαμο. Εντάξει, αυτό ήταν. Μαγεύτηκα και τον ονειρεύτηκα. Στα 18 μου, έφερα στην πραγματικότητά μου έναν σκοτεινό θάλαμο – κοινόβιο με φίλους. Ξενυχτούσαμε εκεί και βγαίναμε στην ταράτσα να δούμε το φεγγάρι και να πάρουμε αέρα από τα χημικά. Πλατεία Βάθη.

Το δώρο των γονιών μου, είναι η εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Στα 18 μου έφυγα για Ινδίες, για πάνω από ένα μήνα και ουδέποτε επικοινώνησα μαζί τους. Ούτε μου παραπονέθηκαν. Ήταν άλλωστε φυσιολογικό αφού ήμουν ενήλικη και άνοιγα φουλ τα φτερά μου. Ήδη ζούσα μακριά από τις ζωές τους και τα σπίτια τους.

Ακολουθώ τα θέλω μου και τα πιστεύω μου με ευκολία. Από την εφηβεία έμαθα το τσαγανό. Να ακολουθώ, μόνο αυτό που λέει η καρδιά μου κι ας είναι εντελώς αντίθετο με το μυαλό.

Άλλο σχολείο ήταν ο Δημήτρης Μυταράς, ο Κώστας Βαρώτσος, ο Ιάσωνας Μολφέσης, η Ρένα Παπασπύρου, η Λυδία Βενιέρη. Φωτογράφιζα τα χέρια τους όταν δημιουργούσαν. Έτσι τους γνώρισα, κι έτσι κάπως διαμορφώθηκε η οπτική μου αντίληψη.

Εάν για κάποιο λόγο θα έπρεπε να σταματήσω να κάνω ό,τι κάνω τώρα στη ζωή μου, θα επέλεγα να ζω σε μια κοινότητα όπως το Αφρόζ στην Ερεσό Μυτιλήνης, να φυτεύω,να έχω τα χέρια μου στη Γη και να χαίρομαι τη σοδειά.Να μοιράζομαι την αλήθεια μου. Χωρίς αυτό πως να αναπνέω;

3 λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό για την Ελλάδα; μουσική, γλώσσα, πέλαγος. Τα social media εισβάλλουν στη ζωή μου. Ευτυχώς, επιλέγω μέρες και νύχτες ολικής αποτοξίνωσης.

Βλέπω παραμύθια στα όνειρά μου. Τελευταία, είδα τον θείο μου Σπύρο να με χαιρετά παιδιάστικα από ένα μπαλκόνι. Ήταν χαρούμενος σαν να μου έλεγε «όλα τα κάνεις καλά, μπράβο» κι εγώ ένιωθα χαρούμενη και πήγαινα προς αυτόν.

Αγαπώ τα ρώσικα παραμύθια επειδή είναι ατέλειωτα, όπως η ζωή

Οι πρώτες σκέψεις όταν ξυπνώ είναι βαριές και πολλές φορές πονετικές ... είναι που είμαι χαλαρή στον ύπνο και πάω κοντά στον εαυτό μου, και «μιλά» το τραύμα... Κάνω ένα χοπ, όπως λέει και η Χαρούλα Αλεξίου και βουτώ στην ζωή με κέφι. Τα βράδια αποκοιμιέμαι με προσευχή βιώνοντας τα όνειρά μου.

Εάν θα μπορούσα να περάσω ένα μήνυμα αυτό θα ήταν ότι ο κόσμος είναι ειρηνικός και μέσα στην αφθονία. Όταν αγαπιόμαστε, άσχετα με φύλα και διακρίσεις τότε θα μπορέσουμε να συγχωρέσουμε και να θεραπευτούμε. Είμαστε όλοι ίσοι και διαφορετικοί.

Είναι λυπηρό που βλέπω περισσότερους άντρες σε συμβούλια εξουσίας και περισσότερες γυναίκες σε κύκλους εξέλιξης του εαυτού. Αισθάνομαι τιμή και ευγνωμοσύνη που είμαι γυναίκα.

Αν η ζωή μου ήταν τραγούδι θα ήταν το «Let it Be» των Beatles.

Μια ερωτική σχέση μπορεί να διαρκέσει στο χρόνο όταν υπάρχει αγάπη με όρια, συνειδητότητα και όρεξη για ζωή έξω από τη ζώνη βολέματος.

Πέρασα υπέροχα στο balconystories, ευχαριστώ που σε γνώρισα περισσότερο Βικτωρία μου.

Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr