«Λογιότατος»: Μια βραδιά στο ατμοσφαιρικό μπαρ της Δροσοπούλου στην Κυψέλη
Το μπαρ έχει ανακαινιστεί, φρεσκαριστεί, ανα-διακοσμηθεί και εκμοντερνιστεί, χωρίς να χάσει κάτι από την αίγλη του και με μουσική όλη την παράνοια των τρελών δεκαετιών΄80ς-΄90ς
«Λογιότατος»: Το μπαρ της οδού Δροσοπούλου στην Κυψέλη με τις μουσικές από τα 80s και 90s
Την Δροσοπούλου την είχα συνδυάσει με την Ψυχογηριατρική Εταιρεία «Νέστωρ», στην οποίο πηγαίναμε τη μαμά μας για καιρό. Όταν έχεις ταυτίσει, ή και φτύσει ένα δρόμο με νοσοκομείο, ίδρυμα, γενικά με κέντρο-όχι-χοροπηδηχτό, δυσκολεύεσαι να το δεις αλλιώς, έχεις μια άρνηση να περάσεις από αυτόν το δρόμο, αλλάζεις δρομολόγιο για να μη βρεθείς μπροστά στο μέρος που σου θυμίζει – τι άλλο; - πόνο, αν όχι αίμα και ιδρώτα.
Μετά λες «βαρέθηκα, θα το ξεπεράσω, ουφ πια!» και ξεκινάς με βήμα σταθερό. Βοηθάει αν έχεις να συναντήσεις φίλους με τους οποίους μιλάτε την ίδια γλώσσα, αν οι συζητήσεις είναι χαλαρές πλην όμως δημιουργικές, και το υποψιάζεσαι από πριν. Τέλος πάντων έτσι πήγα στον «Λογιότατο», στον οποίο ΚΙ ΑΝ έχω ξαναπάει, όχι στον ίδιο προσωπικά παρά σε διαφορετικές ενσαρκώσεις του στα πολλά χρόνια που περιφέρομαι στην ευρύτερη περιοχή, ανάμεσα στην Πλατεία Κυψέληςκαι τον Άγιο Παντελεήμονα.
«Λογιότατος»: Το ατμοσφαιρικό μπαρ της Κυψέλης
Ο «Λογιότατος» στεγάζεται στο νεοκλασσικό του 1922, κάποτε οικία του πρέσβηΙωάννη Λογιώτατου (με ωμέγα, η απλοποίηση είναι πρόσφατη). Το μπαρ έχει ανακαινιστεί, φρεσκαριστεί, ανα-διακοσμηθεί και εκμοντερνιστεί, χωρίς να χάσει κάτι από την αίγλη του: τα παράθυρα έχουν ακόμα τα παλιά κουφώματα που κουμπώνουν το ένα μέσα στο άλλο, σαν αρθρώσεις, ή σαν παζλ όσο παλιώνουν και δυσκολεύει το άνοιξε-κλείσε. Το μπαλκονάκι είναι μικρό και κόζυ, η αυλή τέλεια, σε αναμονή όπου-νάναι καλοκαιρίας, οι εσωτερικοί χώροι άνετοι, με τα ψηλά ταβάνια του 1900+ όπου όσο και να καπνίσεις, όσο και να κάψεις αυτά τα σιχαμένα στικ που μυρίζουν ψόφιο βατόμουρο, όσο και να κλάψεις μέσα σε φούμο/σύννεφο καπνού, ο αέρας μένει καθαρός (επειδή είναι μακριά το ταβάνι, κι εκεί ανεβαίνουν όλα, ενώ εσύ στις αναπαυτικές πολυθρόνες του μαγαζιού δεν παίρνεις μυρωδιά). Όλο αυτό είναι υποθετικό – δεν καπνίζει κανείς μέσα ούτε καίει στικ(ς), απλώς λέμε, πόσο ευάερες είναι οι αίθουσες.
Ο υπότιτλος «μουσικές και πνεύματα» αναφέρεται στις μουσικές που παίζουν οι ντιτζέι κάθε βράδυ, Δευτέρα με Πέμπτη θεματικές βραδιές, Παρασκευή «μετά το γραφείο», Παρασκευή και Σάββατο «πάρτι όπως πρέπει να’ ναι», Κυριακή ΄80ς-΄90ς. Τα «πνεύματα» είναι οινοπνεύματα και όχι ο Λογιώτατος, που δεν δείχνει να ενοχλείται, αντίθετα απολαμβάνει την ωραία βαβούρα, ρίχνοντας ματιές από το Υπερπέραν. Πέσαμε σε Κυριακή, με όλη την μουσική παράνοια των τρελών δεκαετιών (΄80ς-΄90ς) να μας τρέχει ασταμάτητα και ωστόσο κεφάτα σε σουξέ που οι μικρότεροι της παρέας ήξεραν από τους γονείς τους και οι μεγαλύτεροι από τα γεννοφάσκια μας. Ήπιαμε αρωματική σανγκρία, επειδή ταίριαζε με την μουσική της εποχής κι επειδή ήτανε νωρίς, δε ξέραμε τι άλλο να πιούμε, απόγευμα Κυριακής. Στη διάρκεια του οποίου συζητήσαμε για ένα θεατρικό, πώς θα το κόψουμε, πως θα το ράψουμε μετά, πώς θα φτιάξουμε κάτι από κάτι άλλο. Στον πρώτο όροφο είχε ανάψει κέφι, κόσμος φλέρταρε, μπορεί να χορεύανε μερικοί, εμείς στον επάνω όροφο είχαμε σχετική ησυχία με μουσική υπόκρουση που μας άφηνε να μιλάμε για μπίζνες, τρομάρα μας.
Με τούτα και με κείνα, πέρασα ωραία, μου άρεσε το μαγαζί, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή τα προηγούμενα μπαρ που άνθισαν στον ίδιο χώρο, όπως δεν σκέφτηκα και την Δροσοπούλου σαν έναν βαρύ δρόμο, στενάχωρο: τελικά όλοι οι δρόμοι έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν αίσθηση, όπως και όλοι οι άνθρωποι…
