Έρωτας τοξοθραύστης: Το άγαλμα του Γεώργιου Βρούτου στην υπαίθρια γλυπτοθήκη του Ζαππείου
Μπορεί, σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο φτερωτός έρωτας χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί να ερωτεύονταν παράφορα, όμως υπάρχουν και μύθοι που τον θέλουν συχνά αιτία μπελάδων για τους θνητούς.
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε διάφορες εκδοχές με το άγαλμα του Έρωτα, άλλοτε να σημαδεύει με τα βέλη του, άλλοτε να θαυμάζει το αντικείμενο του πόθου του, και άλλοτε να χαμόγελα ανέμελος απλώνοντας τα παντοδύναμα φτερά του. Όμως στο κέντρο της Αθήνας, στην καρδιά της πόλης, εκεί που καθημερινά περνούν εκατοντάδες κάτοικοι και επισκέπτες, υπάρχει ένας ολότελα διαφορετικός έρωτας. Το όνομα του; Έρωτας τοξοθραύστης.
Το άγαλμα βρίσκεται μέσα στον καταπράσινο κήπο του Ζάππειου. Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα της υπαίθριας γλυπτοθήκης του Ζαππείου. Δημιουργός του ο φημισμένος γλύπτης Γεώργιος Βρούτος (1843-1909), ο οποίος φιλοτέχνησε το έργο τον 19o αιώνα.
Τι κάνει όμως αυτό τον Έρωτα τόσο ιδιαίτερο; Κάθεται πάνω σε ένα βράχο και έχει αποφασίσει να σπάσει το τόξο του, αυτό με το οποίο εκτοξεύει τα βέλη του. Μάλιστα για να τα καταφέρει χρησιμοποιεί το γόνατό του, βάζοντας με δύναμη τα χέρια του κόντρα. Θέλει να συντρίψει το τόξο του! Θέλει να καταστρέψει το όπλο του, αυτό που τον κάνει μοναδικό και περιζήτητο.
Γιατί όμως; θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάνεις. Τον απέρριψαν; Τον έκαναν να μετανιώσει για τα συναισθήματά του; Προδόθηκε; Είναι αποκαρδιωμένος; Κάνεις δεν ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι εδώ και έναν αιώνα βρίσκεται στον κήπο, αποφασισμένος να τσακίσει το όπλο του, αυτό με το οποίο μαγεύει τους κοινούς θνητούς. Επί δεκαετίες στέκεται εκεί, μέσα σε ένα κάδρο που τα είχε όλα, πολέμους, πτωχεύσεις, εμφύλιο, κοινωνικές αναταραχές αλλά και χαρές, επιτεύγματα ή και εορτασμούς. Όμως εκείνος βίωνε την δική του προσωπική μάχη.
Ένας απροσδόκητος τοξοθραύστης στο κέντρο της πόλης. Πόσα ζευγάρια άραγε έχει αντικρίσει καθώς βρίσκεται καρφωμένος στο ίδιο σημείο του Ζαππείου επί δεκαετίες; Πόσες φορές είδε το μικρό αυτό φτερωτό άγαλμα, έρωτες να γεννιούνται δίπλα του, στα χωμάτινα μονοπάτια, πόσους χωρισμούς έχει μετρήσει μέσα στα χρόνια να διαδραματίζονται μπροστά του;
Πόσους περαστικούς σημάδεψε με τα βέλη του μέσα στον κήπο και πόσες αγάπες από αυτές είχαν happy end; Τα ερωτήματα πολλά. Μήπως όμως τελικά έριξε το τελευταίο του βέλος και του είναι άχρηστο πια το τόξο, αφού η καρδιά του παγιδεύτηκε αιώνια σε μια και μόνο αγάπη; Τότε ίσως δεν χρειάζεται πια τα βέλη αφού θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει για πάντα την παιχνιδιάρα και σκανδαλιάρικη φύση του.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
