Όταν συνάντησα πρώτη φορά την Πόλυ Πάνου στο Κύτταρο

Μερικοί πιτσιρικάδες στην πρόβα της Πόλυς Πάνου

«Το φθινόπωρο του 1961, μαθητής στη Β΄ τάξη του Γυμνασίου επέστρεφα στο σπίτι μου μαζί με κάποιους συμμαθητές. Είχαμε σχολείο το απόγευμα και όταν σχολάσαμε ήταν σκοτεινά πλέον. Το σπίτι μου ακόμα ήταν στη Μιχαήλ Βόδα. Ακολουθήσαμε την Αχαρνών και στρίβοντας δεξιά στην Ηπείρου ακούσαμε μουσική, μπουζούκια, τραγούδια και σαματά μεγάλο. Στον χώρο όπου τα πολλά τελευταία χρόνια βρίσκονταν το «Κύτταρο», τότε ήταν μπουζουξίδικο. Λεγόταν «Φαληρικόν του Μαργωμένου». (Οι επιχειρηματίες των νυχτερινών κέντρων συνήθιζαν να προσθέτουν το όνομά τους δίπλα στην όποια ονομασία, όπως «Τριάνα του Χειλά», «Σπηλιά του Παρασκευά» κ.λπ.) Οι πόρτες διάπλατα ανοιχτές. Ένας συμμαθητής ρίχνει την ιδέα. Μπαίνουμε να δούμε; Και όλοι μας, 4-5 άτομα ήμασταν, με μια φωνή... μπαίνουμε! Και μπουκάρουμε. Γινόταν πρόβα. Στο πάλκο μια τραγουδίστρια που δεν την αναγνώρισα. Η Πόλυ Πάνου! λέει κάποιος. Μας άρεσε. Συνεννοηθήκαμε με νεύματα να παραμείνουμε στον χώρο. Κάποιος, όμως, από τους υπεύθυνους στο μαγαζί είχε αντίθετη άποψη. Επ… εσείς, πιτσιρικάδες, όλοι έξω και γρήγορα. Τότε επενέβη η Πόλυ Πάνου... δεν πειράζει, άσε τα παιδιά να μείνουν στην πρόβα, αυριανοί πελάτες μας είναι τα παιδάκια. Και φυσικά παραμείναμε σε όλη τη διάρκεια της πρόβας, περισσότερο από μία ώρα. Δεν ήταν επίσημη βραδινή έξοδος, αλλά ένα ευχάριστο και αναπάντεχο απογευματινό διάλειμμα, η πρώτη μου φορά στα μπουζούκια! Ο χώρος αυτός στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα λέγεται «Κύτταρο». Το γνωστό ροκάδικο. Κάποτε εκεί ήταν το στέκι του Διονύση Σαββόπουλου, για αυτό και ο στίχος «Έλα Ηπείρου και Αχαρνών, να σε γιουχαΐσω». Το «Φαληρικόν» τα καλοκαίρια μεταφερόταν στη φυσική του έδρα που ήταν στις Τζιτζιφιές, κάπου παραδίπλα από τον Ιππόδρομο επί της παραλιακής οδού προς τον Πειραιά. Εκεί, στο «Φαληρικόν του Μαργωμένου», τραγούδησε για τελευταία φορά σε νυχτερινό κέντρο ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και ήταν καλοκαίρι του 1965».

Μόλις διάβασες ένα απόσπασμα από το συναρπαστικό βιβλίο «Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ» του Γιάννη Ηλίδη, ένα ταξίδι με αυθεντικές μαρτυρίες από τη καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας τα χρόνια του ’60-’80, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS.

Ένα βιβλίο – ταξίδι με αυθεντικές μαρτυρίες και φωτογραφικά ντοκουμέντα στην Αθήνα του 20ου αιώνα και στις μαγικές δεκαετίες 60s-70s -80s, τα καλύτερά μας χρόνια!

Μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις –που είναι πέρα για πέρα αληθινές– ξεπετάγεται ολοζώντανη η ιστορία των δύσκολων χρόνων της συναρπαστικής δεκαετίας του ʼ60, αλλά και του ʼ50 και του ʼ70 και ʼ80. Ιστορίες από μια εποχή γεμάτη αγκάθια, σε μια χώρα μαγική. Ιστορίες από την καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας, από το σχολείο, το ραδιόφωνο, τη μουσική, τους δίσκους, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση, τα αναψυκτήρια, τη μόδα, τα ταξίδια, τις διακοπές μας. Όλοι τότε περιμέναμε με ανυπομονησία τα χρόνια που θα έρχονταν. Μακάρι να ξέραμε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά μας χρόνια!

Γιάννης Hλίδης - βιογραφικό

O Γιάννης Hλίδης γεννήθηκε τον ∆εκέβριο του 1948 στην Αθήνα. Μεγάλωσε και έζησε από κοντά το κέντρο της Αθήνας, καθώς και ό,τι συναρπαστικό συνέβαινε εκεί. Σπούδασε Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες (ΑΣΟΕΕ). Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση, άλλοτε σαν διαφημιστής και άλλοτε σαν διαφημιζόμενος ως υπεύθυνος μάρκετινγκ σε μεγάλες εταιρείες. Μεγάλωσε αγκαλιά με ένα ραδιόφωνο ταξιδεύοντας στους δρόμους που τον πήγαιναν τα ερτζιανά. Έτσι η πρώτη του αγάπη και παντοτινή ήταν η μουσική. Είχε την ευτυχία –έστω και περιστασιακά– να κάνει το χόμπι του εργασία. Ξεκίνησε να παρουσιάζει διαφημιστικές εκπομπές εταιρειών δίσκων στο ∆εύτερο Πρόγραμμα του ΕΙΡ στα χρόνια που ήταν ακόμα μαθητής στο Γυμνάσιο. Αργότερα συνεργάστηκε με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Seven X και πιο πρόσφατα με το Radio Gold. Αυτό είναι το πέμπτο του βιβλίο. Τα προηγούμενα τέσσερα, εξαντλημένα, είναι: «Ritsi MANual» (1988), «Το παπούτσι και η ιστορία του» (1989), «Το χέρι» (1990), «Rock Manual» (1991).

Μπορείτε να παραγγείλετε το βιβλίο εδώ