Από το Ψυχικό στο Green Park: Η προσωπική διαδρομή της συγγραφέως Μανίνας Ζουμπουλάκη
Σε κάποιον έλεγα πρόσφατα ότι μου αρέσει να ιδρώνω και κατάλαβα από το γουρλωμένο βλέμμα του ότι ακούγεται «κάπως» αυτό. Τραβιέται λίγα βήματα πίσω ο κάποιος, σε θεωρεί μποχίκο, σε φαντάζεται να στάζεις και δεν είναι ωραία εικόνα. Αλλά μου αρέσει το καλοκαίρι, μου αρέσει που ιδρώνω όταν περπατάω στην Αθήνα, στην οποία η άσφαλτος σε συνδυασμό με το τσιμέντο ανεβάζει τις θερμοκρασίες ή τον υδράργυρο στον ουρανό. Πριν πολλά χρόνια έμενα σε ένα διαμέρισμα κάτω από τον Λυκαβηττό κι έκανα βόλτες στις πλαγιές του λόφου με τα καψαλισμένα πεύκα επειδή πρώτον ήταν κοντά στο σπίτι μου και δεύτερον μύριζαν δάσος. Τον λόφο τον έχω χιλιο-περπατήσει, πάνω κάτω και δεξιά αριστερά, γύρω γύρω σαν να προσπαθούσα να τον λιώσω.
Πέρασαν δεκαετίες από τότε που έφυγα από τον Λυκαβηττό, κι όλο λέω να τον ξαναπερπατήσω μια μέρα αλλά δεν έχει τύχει. Τα τελευταία χρόνια, μια αγαπημένη καλοκαιρινή διαδρομή μου ξεκινάει από τα πράσινα πάρκα της οδού Δάφνης, στις παρυφές του Παλιού Ψυχικού, εκεί που πλησιάζει τον Δήμο Αθηναίων. Ο έρημος Κέκροψ, μυστήρια εταιρεία για την οποία δεν βρίσκεις και πολλά στο Ίντερνετ, οι παλιές πέτρινες εγκαταστάσεις και τα σπιτάκια-φαντάσματα του Κέκροπα είναι στα δεξιά του δρόμου και αποπνέουν δροσιά (κλειστών κτιρίων). Τον αφήνω πίσω μου και φτάνω στην παιδική χαρά, τη Νέα Αγορά με τα δυο τρία καφέ, μαγαζιά και εστιατόρια, το ζαχαροπλαστείο Καμέλια στη διασταύρωση με την 28ης Οκτωβρίου (τον δρόμο που πάει προς Γαλάτσι), το σουβλατζίδικο Boutique Souvlaki και τον φούρνο Απολλώνιο. Περνάω την Πλατεία Μπακογιάννη με το καινούργιο άγαλμα του Παύλου Μπακογιάννη μέσα στο στεγνούτσικο πάρκο, ανεβαίνω στον Περιφερειακό Πολυγώνου –αγαπημένο δρόμο με τρομερή θέα μέχρι τη θάλασσα– και τον περπατάω από τη μεριά της θέας, έστω κι αν είναι η μεριά με τα λιγότερα δέντρα, άρα χωρίς καλές σκιές. Στο βάθος βλέπω τον Πειραιά με γυαλιστερή μπλε θάλασσα που δείχνει πάρα πολύ κοντά, ένα τσακ να κάνεις την έφτασες. Κι ας θέλεις εκατό ώρες στην πραγματικότητα για να κατέβεις ως εκεί.
Στη μέση της διαδρομής συνήθως μετανιώνω που δεν έχω καπέλο μαζί μου και περνάω απέναντι στον δρόμο μήπως πετύχω κανένα λεωφορείο – το εξής ένα, το 140, που περνάει κάθε οκτακόσια χρόνια, σχεδόν όταν έχω τελειώσει με τον ωραίο Περιφερειακό κι αρχίζω να κατηφορίζω, απρόθυμα, τον δρόμο που βγάζει στο πάνω μέρος της Ευελπίδων. Λέω «απρόθυμα» γιατί στη φάση αυτή έχω γίνει παπί στον ιδρώτα και πολύ θα το ήθελα το λεωφορείο, που αν είμαι τυχερή το πετυχαίνω στο φτερό.
Η διαδρομή είναι μακριά, αλλά από την Ευελπίδων και μετά είναι κατηφόρα. Όταν κοντεύει να μπει στην οδό Κοδριγκτώνος, το κόβω αριστερά στη Μαυρομματαίων μετά τον Πανελλήνιο και πηγαίνω χοροπηδηχτά προς την είσοδο του Green Park: είναι υπέροχο μέρος, τεράστιος κήπος με ψηλά πεύκα, δροσιά ακόμα και τον Αύγουστο και με ξύλινη ράμπα κάτω για να μην ανάβει ο τόπος τις πολύ ζεστές μέρες. Μου αρέσει το Άλσος, το Green Park και το Πεδίον του Άρεως ολόκληρο, μαζί με την καντίνα μέσα, την παραδοσιακή Γαρδένια – μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια. Το ένα σετ γιαγιά-παππού ζούσε εδώ, κάτω από την Πλατεία Βικτωρίας, και το Green Park ήτανε, παραδοσιακά, το ζαχαροπλαστείο που μας πηγαίνανε για παγωτό τα καλοκαίρια.
Σπάνια κάνω όοοολη αυτή τη βόλτα με τα πόδια, Κέκροψ και άνω μεριά Ψυχικού μέχρι Green Park. Την έκανα πιο παλιά άνετα, με σαγιονάρα και βερμούδα, αλλά τώρα πια τσιμπάω ένα λεωφορείο ή ταξί, έστω για τη μισή διαδρομή. Περιμένω να ξε-ιδρώσω λίγο πριν μπω στο Green Park, πριν διαλέξω τραπεζάκι και παραγγείλω κάτι δροσιστικό… Αν και δεν με πειράζει η ζέστη, ούτε καν στην Αθήνα, σίγουρα δεν έχει αρκετό πράσινο, καμία σχέση με άλλες μεγαλουπόλεις – αλλά αυτό το πράσινο που έχει, έστω και λιγοστούλι, σου φέρνει ανακούφιση, εσένα που βρίσκεσαι στην Αθήνα για έναν, δύο ή περισσότερους καυτούς καλοκαιρινούς μήνες.
Καμέλια ζαχαροπλαστείο, 28ης Οκτωβρίου 2, 2106717134
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
