Η Σταυρούλα Κουλίτση μιλάει στην Athens Voice για τον viral λογαριασμό «Green Post-it» στο Instagram - Πώς δημιουργήθηκε και ποια είναι ανταπόκριση του κόσμου.
Δεν είναι λίγες οι φορές που καθώς έκανα σκρολ στην αρχική σελίδα του Instagram έπεφτα τυχαία πάνω σε κοινοποιήσεις από τον λογαριασμό «The Green Post-it». Ένα προφίλ με δεκάδες χιλιάδες followers, στις αναρτήσεις του οποίου πρωταγωνιστούν τα χαρακτηριστικά πράσινα χαρτάκια υπενθυμήσεων σαν αυτά που κολλάμε στο ψυγείο του σπιτιού με τη λίστα του σούπερ-μάρκετ ή στο γραφείο με τα τηλέφωνα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Η διαφορά ομως στον συγκεκριμένο λογαριασμό είναι οτι τα post-it είναι τοποθετημένα σε διάφορα χαρακτηριστικά σημεία της Αθήνας, σε μια κολώνα της ΔΕΗ, στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, στην τζαμαρία ενός συνοικιακού μπαρ, σε ένα παγκάκι, σε ένα τοιχοκολλημένο «ενοικιάζεται», στα κάγκελα ενός μπαλκονιού με θέα τους δρόμους της πόλης, ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Το περιεχόμενό τους δεν αφορά δουλειές που πρέπει να κάνει κανείς, αλλά αφηρημένες σκέψεις και εκφράσεις πάνω σε καθημερινές συνθήκες της ζωής μας. Τι είναι αυτό που τις κάνει να αναπαράγονται από εκατοντάδες άγνωστους ανθρώπους μεταξύ τους και να τους φέρνει κοντά στα σχόλια κάτω από κάθε σχετικό post; Για να πάρουμε την απάντηση αναζητήσαμε τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τον λογαριασμό του «The Green Post-it», τη Σταυρούλα Κουλίτση.
«Η δημιουργία του "The Green Post-it" ήταν κάτι τυχαίο και ταυτόχρονα καθόλου τυχαίο. Είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται, αναλύει και χτίζει θεωρίες για όλα από πολύ μικρή ηλικία. Μια μέρα αντί να γράψω digitally το κείμενο για ένα story στον προσωπικό μου λογαριασμό στο instagram, το εγραψα σε πρασινο post-it που τυχαία βρέθηκε στο σπίτι. Κάπως μου άρεσε αυτό το κόνσεπτ, οπότε το συνέχισα και τις επόμενες μέρες μέχρι που, μετά από προτροπή φίλης, αποφάσισα να το κάνω ένα ξεχωριστό account, περισσότερο για λόγους αρχειοθέτησης. Ήμουν σε πολύ δημιουργική φάση εκείνη την περίοδο και ταυτόχρονα σε βαθιά υπαρξιακή κρίση. Είχα διαβάσει και μια φράση που με είχε προβληματίσει αρκετά: "Αν δεν μοιραστείς αυτά που σκέφτεσαι, είναι σαν να μην υπάρχουν". Εγώ τα μοιραζόμουν με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά ένιωσα μια ανάγκη να διαχωρίσω αυτό που έχω να πω από τον δέκτη, να τον αποπροσωποποιήσω και να αφήσω την πληροφορία κάπου εκεί έξω. Δεν είχα κάποιο σκοπό. Πλέον έχω: να υπάρχει ένα green post-it για κάθε πιθανή συνθήκη!» θα μου πει η Σταυρούλα που είναι 31 ετών, έχει σπουδάσει μαθηματικός και δουλεύει ως Betting Analyst.
«Τα post-it τα γράφω εγώ και στη ουσία είναι ένα απόσταγμα του τι έχω ζήσει και σκεφτεί τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια. Μπορεί να είναι μια σκέψη της στιγμής, μια θεωρία που δουλεύω πολύ καιρό, μια κριτική πάνω σε μια συνθήκη ή απλώς μια φράση που βγήκε πάνω στην κουβέντα, αφού όταν συζητάμε στην παρέα συχνά λέμε κάτι που "είναι για green post-it", δηλαδή πλέον είναι ένας όρος, σημαίνει κάτι. Έχει μια συγκεκριμενη αισθητική εκφρασης και περιεχομένου που, ενώ σ' εμένα ειναι πλήρως ξεκάθαρη, είναι γενικότερα εντελώς αφηρημένη - αν σκεφτείς ότι δεν μπορώ καν να την περιγράψω με λόγια. Μπορεί κατά βάση να υπάρχουν συγκεκριμένες ιστορίες που καταλήγουν σε χαρτάκια, αλλά πολύ συχνά είναι τα χαρτάκια που φτιάχνουν τις ιστορίες» συμπληρώνει η Σταυρούλα.
Όπως εξηγεί, εμπνέεται από τους ανθρώπους ως μεμονωμένα άτομα αλλά και ως κοινωνία και σίγουρα ιδιαίτερη έμπνευση γι' αυτήν αποτελεί η πόλη και η ροή της, που τη λατρεύει: «Η Αθήνα έχει ενα απιστευτο vibe και μια πολύ ιδιαίτερη και αμφίδρομη σχέση με τους ανθρώπους που ζουν σε αυτήν από επιλογή, με την έννοια ότι ταυτόχρονα οι άνθρωποι διαμορφώνουν την πόλη και η πόλη τους ανθρώπους της. Ζω εδώ 13 χρόνια κι ακόμα οδηγώ ή περπατάω στον δρόμο βράδυ και τη χαζεύω. Μάλιστα πρόσφατα κατάλαβα ότι αυτό το urban στοιχείο με ελκύει τόσο γιατί βγάζει μια αλήθεια... Η αλήθεια της πόλης είναι να πίνεις μπίρα στο πεζοδρόμιο δίπλα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα κι αυτό το προτιμώ από ένα μέρος με θέα τη θάλασσα. Η καλύτερη απάντηση στην ερωτηση "τι είναι το green post-it;" είναι ότι έχει την αύρα της σειράς "Υπέροχα Πλάσματα" που ήταν μια ωδή στην πόλη και τους ανθρώπους της. Δεν το σκέφτηκα εγώ, αλλά είναι η πιο εύστοχη περιγραφή έχει κάνει κάποιος αφού τα "Υπέροχα Πλάσματα" ήταν και ο λόγος που με έκανε να θέλω να έρθω να ζησω στην Αθήνα».
Αυτή την στιγμή ο λογαριαμός μετρά 60.300 ακολούθους και οι αναρτήσεις μπορεί να προκαλούν και πάνω από 37.000 likes. Όταν έφτιαχνε το πρώτο της post-it, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι όλο αυτό θα αποκτούσε τέτοια απήχηση. «Δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα έχει ανταπόκριση. Είναι πολύ περισσότερο μια κοινότητα απ' ό,τι ένα account που λέει την αποψή του. Δεν ήρθα εδώ για να αφήσω την άποψή μου και να φύγω. Θέλω να θέτω προβληματισμούς και να ανοίγω συζητήσεις, έτσι το βλέπω. Η θεματολογία διαφοροποιείται αρκετά γιατί κι εγώ η ίδια είμαι ένα σύνολο πολλών διαφορετικών, ετερόκλητων πραγμάτων - κάτι που πολύ πρόσφατα κατάφερα να απενοχοποιήσω. Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει είναι ότι μου στέλνουν και συζητάμε για τα κείμενα που συνοδεύουν τα posts και κυρίως γι’ αυτά που είτε εμπεριέχουν μεγάλη ανάλυση είτε είναι προσωπικά/εξομολογητικά. Αν λάβουμε υπόψη ότι στην εποχή μας το attention span ενός χρήστη είναι 8 δευτερόλεπτα, είναι πολύ τιμητικό να διαβάζουν τα κείμενά σου στο Ιnstagram, μέσο που κατά βαση βασίζεται στην εικόνα. Νιώθω ότι ο κόσμος αγάπησε τον λογαριασμό γιατί λέει τα πράγματα όπως είναι, δεν ωραιοποιεί και δεν φιλτράρει παρά μόνο για να μην προσβάλλει κάποιον. Αυτή τη στιγμή οι τάσεις που επικρατούν είναι τα δύο άκρα: το toxic positivity και η έντονη καταστροφολογία και τελικά το να θέτεις τα πράγματα στη ρεαλιστική τους βάση έχει γίνει σπάνιο και, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητο. Επίσης νομίζω πως δίνει κάτι έξτρα ότι όλα τα κείμενα τα γράφω στο χέρι, ίσως και να είναι το αγαπημένο μου χαρακτηριστικό του green post-it αυτό».
Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάρτηση post-it και γιατί; ρωτάμε τη Σταυρούλα. «Θα πω δύο, ένα συναισθηματικό και ένα πιο εγκεφαλικό: "Εθισμένοι στην οικειότητα". Το σκέφτηκα για μια συγκεκριμένη συνθήκη, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ πιο ευρεία για εμένα η έννοια του "οικείου" και ότι στα πάντα αναζητώ την οικειότητα, στους ανθρώπους μου, στο φαγητό, στη μουσική. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το οικείο ειναι απαραίτητα κάτι γνωστό και δοκιμασμένο. Υπάρχουν φορές που νιώθεις μια ακαριαία οικειότητα για κάτι εντελώς καινούργιο και αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον. Το δεύτερο είναι το "Μy brain every single moment" γιατί είναι 100% αντιπροσωπευτικό του τι νιώθω ότι συμβαίνει στο κεφάλι μου κάθε στιγμή. Ήταν μια προσπάθεια να μεταφέρω έναν πίνακα του Pollock σε χαρτάκι. Τα post-it τα έχω όλα, κυκλοφορούσαν παντού στο σπίτι μέχρι να αποφασίσω να τα μαζέψω κάπου, αλλά γενικά θα βρεις παντού χαρτάκια, στις τσέπες μου, σε τσάντες, στο αυτοκίνητο. Ήμουν σε συναυλία τον Σεπτέμβρη και κολλούσα χαρτάκια με λίγο πειραγμένους στίχους στον χώρο. Έρχεται, λοιπόν, μια κοπέλα και μου λέει "Μπρο, είσαι το green post-it;" Λεω ναι και μου λεει "Σ’ ευχαριστούμε για την τέχνη σου". Είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει, γιατί εγώ μπορεί να το αντιμετωπίζω σαν τέχνη, αλλά δεν πίστευα ότι και κάποιος άλλος μπορεί να το δει έτσι. Το άλλο πολύ συγκινητικό ήταν όταν μου είπαν "Μιλάς στις ψυχές μας" και μου θύμισε ένα στίχο του ΛΕΞ που λέει "Ραπάρω για όσους δεν ραπάρουν καλά, μα έχουν τόσα και τόσα να πουν/ Κι αυτοί μ' ακούν γιατί όσα ζουν τα έχω ραπάρει πριν καν μου τα πουν". Νομίζω τελικά ότι εκεί βρίσκω το νόημα».
20°
