Οι Κυριακές στην Αθήνα και οι διαφορετικές εικόνες της πόλης που μπορεί να ανακαλύψει κανείς.
Η Κυριακή είναι σαν δώρο για κάποιον που θέλει να γυρίσει πιο άνετα την πόλη. Μια μέρα που ακόμα και περπατώντας μπορεί να επισκεφτεί κανείς ενδιαφέρουσες γωνιές, που τις καθημερινές τις προσπερνά με το αυτοκίνητο βιαστικά. Να κατηφορίσει στο Θησείο, να διασχίσει τα σοκάκια του Κεραμεικού, να περπατήσει στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη ή απλώς να βολτάρει στην Πλάκα παρατηρώντας εικόνες μοδάτων ταξιδιωτών που κάνουν τον περίπατό τους, με φόντο μια από τις αρχαιότερες γειτονιές της Ευρώπης. Και είναι οι Κυριακές που δίνουν την αίσθηση ότι όλα είναι πιο κοντά στην Αθήνα, μια ανάσα το ένα από το άλλο, ότι οι δρόμοι είναι πιο πλατείς και οι αποστάσεις μοιάζουν να εκμηδενίζονται, κυρίως νωρίς το πρωί. Το σύγχρονο δίπλα στο παλιό, το κλασικό δίπλα στο καινούργιο, οι παρυφές του Υμηττού δίπλα στη θάλασσα.
Μια αίσθηση του χρόνου διαφορετική, από ό,τι τις καθημερινές.
Είναι η μέρα που μπορεί κανείς να απολαύσει την άλλη όψη της Αθήνας. Λιγότερες κόρνες, πιο άνετοι δρόμοι και γειτονιές που ενδεχομένως μας έχουν διαφύγει και περιμένουν να τις ανακαλύψουμε. Μια βόλτα ας πούμε στους δρόμους γύρω από την πλατεία Κοτζιά, κάτω από τα ψηλά δέντρα της περιοχής, περίπατος σε σοκάκια της πόλης, περνώντας μπροστά από μαγαζάκια που υπάρχουν περισσότερο από μισό αιώνα, μπροστά από πόρτες από τις οποίες πέρασαν φιγούρες της παλαιάς Αθήνας. Πόρτες που υπάρχουν ακόμα και μαζί με τους δρόμους και τις γειτονιές αντιστέκονται σιωπηλά και όμορφα στη φθορά του χρόνου. Και κάπως έτσι αντικρίζεις στη πόλη εικόνες που είναι συνδεδεμένες με τις Κυριακές του προηγούμενη αιώνα.
Κατηφορίζοντας στο κέντρο, στου Ψυρρή, στο Μοναστηράκι, στις γύρω γειτονιές, δεν αποκλείεται να περάσεις μπροστά από βιτρίνες με αντίκες, με ποδοκίνητες ραπτομηχανές του μεσοπολέμου, τεράστια παλιά ραδιόφωνα, σερβίτσια μιας άλλης εποχής και σκέφτεσαι πόσα από τα αντικείμενα που συναντάς έζησαν σε μια Αθήνα διαφορετική. Πόσες προσόψεις κτιρίων αντίκρισαν κατοχή, κακουχίες, αλλαγές, αναρίθμητα γεγονότα. Εικόνες που σου αφήνουν το περιθώριο να συνειδητοποιείς ότι το παρελθόν αυτής της πόλης όπως και κάθε πόλης δεν είναι μόνο τα γεγονότα που διαβάζεις. Αλλά και το χνάρι των ανθρώπων, το αποτύπωμά τους.
Οι άνθρωποι που συνεχίζουν να μοιράζουν απλόχερα τη ζωντάνια τους στην Αθήνα, κάθε δεκαετία και διαφορετικά, σε κάθε πρόκληση με άλλο βλέμμα. Το αποτύπωμα από μικρές σταγόνες ελπίδας, λύπης, αισιοδοξίας, φευγαλέες δόσεις ανεμελιάς. Δίπλα από τα μικρά καφέ της παλαιάς Αθήνας, χαίρεσαι να βλέπεις τους ποδηλάτες που απολαμβάνουν τη βόλτα τους, και τους πιτσιρικάδες που κάνουν σκέιτ, που βρίσκουν όμορφες γωνιές μέσα στην σύγχρονη πόλη, ακολουθώντας το δικό τους ταξίδι αστικής περιπέτειας, δυόμισι χρόνια μετά την εμφάνιση της πανδημίας. Πλατείες που γίνονται σημεία χαράς υπό τους ήχους ενός ηχείου. Και κάπως έτσι, αυτά τα παιδιά φτιάχνουν τις δικές τους αστικές αναμνήσεις, όπως πριν από τριάντα πέντε χρόνια, κάποια άλλα χόρευαν break dance. Άλλωστε η Αθήνα είναι οι παρέες της, που μπορεί σε κάθε δεκαετία να είναι διαφορετικές, οι στιγμές χαράς όμως έχουν τον ίδιο παρανομαστή. Κάνουν τις μέρες αξέχαστες και το ταξίδι όμορφο. Βλέποντας αυτά τα σκέιτ να «πετούν» σε σημεία της Αθήνας, νιώθεις μια νεανική ανεμελιά να πάλλεται στους δρόμους της πόλης και διακρίνεις μικρά, φευγαλέα ταξίδια.
Η Aθήνα έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά τις Κυριακές και μια ξεχωριστή ζωντάνια. Ίσως γιατί η Κυριακή είναι η καλύτερη μέρα για ξεκούραση, για να περάσουμε καλά με αγαπημένα πρόσωπα ανακαλύπτοντας νέα σημεία της πόλης, για να κάνουμε σχέδια για την εβδομάδα που έρχεται, αλλά και για να δώσουμε λίγη περισσότερη σημασία στα χαρούμενα πράγματα της ζωής, ακριβώς επειδή όταν τους δίνουμε σημασία αυτά πολλαπλασιάζονται.
17°
