Wakesurf: Μιλήσαμε με τον Στέλιο Κότσιρα, εκπαιδευτή wakesurf στη σχολή Lolos Ski Center
Η ώρα 7.30 το απόγευμα στη Βουλιαγμένη. Το νερό δροσερό, χωρίς κυματισμούς. Ο Στέλιος αφήνει το σχοινί και για πέντε λεπτά ισορροπεί με τη σανίδα του στα απόνερα του σκάφους. Πάνω σε αυτό μια παρέα φίλων τού κάνουν νοήματα και βάζουν να παίζει την αγαπημένη του playlist. Ο ήλιος δύει κάνοντας τη θάλασσα να λαμπυρίζει, καθώς μια ακόμα μέρα γεμάτη από wakesurf στιγμές φτάνει στο τέλος της.
«Εκείνα τα λεπτά ισορροπίας νιώθω ολοκληρωμένος... είναι απλά η αίσθηση της αρμονίας του σώματός μου με το νερό και τη σανίδα». Θα μου πει ο Στέλιος Κότσιρας, εκπαιδευτής wakesurf στη σχολή Lolos Ski Center. Ξεκίνησε το sport πριν από 7 χρόνια, όταν στην Ελλάδα οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζαμε καν τον όρο. Η διάδοσή του γινόταν με πολύ αργούς ρυθμούς παρόλο που στη χώρα μας έχουν φιλοξενηθεί μεγάλα πρωταθλήματα Wakesurf. Ώσπου λίγο πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας ο Στέλιος με την παρέα του το έκαναν να πρωταγωνιστεί στα πιο δημοφιλή video trends του TikTok και του Instagram.
«Αρχικά ξεκινήσαμε να ανεβάζουμε βιντεάκια από τις προπονήσεις για την πλάκα μας. Ποστάραμε fun στιγμές τραβώντας ο ένας τον άλλον να κάνει κόλπα και φιγούρες στη σανίδα, με φίλους επάνω στους ώμους μας και γενικά δείχναμε πως το ζούσαμε. Θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν όταν μια μέρα στο σκάφος φίλου σε διακοπές αποφάσισα να κάνω wake κρατώντας ένα ποτήρι σαμπάνια παράλληλα χωρίς να χυθεί σταγόνα! Σύντομα ο κόσμος άρχισε να εκδηλώνει πρωτοφανές ενδιαφέρον, μας έστελναν στα social media για να μάθουν περισσότερα γι’ αυτό, μας επισκέπτονταν απ’ όλη την Αττική, όχι μόνο άνθρωποι που είναι μέσα στον κόσμο των θαλάσσιων σπορ αλλά και εντελώς αρχάριοι, πιτσιρίκια πέντε ετών, 60αχρονοι, μαμάδες που έρχονται να το δοκιμάσουν με τις κόρες τους. Δεν θέλουν να κάνουν tricks απλά να διασκεδάσουν, κι εγώ προσπαθώ να τους βοηθήσω όλους να το πετύχουν.
Η κοινότητα του wake surf όμως συνεχίζει να είναι πιο κλειστή σε σχέση με τα υπόλοιπα αθλήματα. Οι όμιλοι είναι λίγοι-μόνο δύο σχολές υπάρχουν στην Αττική που ασχολούνται με αυτό εξιδεικευμένα. Το παράδοξο όμως δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι αν και ζούμε σε μια χώρα με άνετη πρόσβαση στη θάλασσα και καλό καιρό, οι Έλληνες δεν έχουμε την εξοικείωση που θα περίμενε κανείς με τα θαλάσσια αθλήματα».
Σύμφωνα με τον Στέλιο για να κάνεις Wake σε καλό επίπεδο χρειάζεσαι μερικά συναπτά μαθήματα ώστε να μάθεις να χειρίζεσαι τη σανίδα και το κύμα. Προκειμένου να είναι οι συνθήκες ιδανικές απαιτείται και ειδικό σκάφος, με μεγαλύτερο βύθισμα και πτερύγια «flap» που προκαλούν το κύμα και βοηθούν τον αναβάτη στο σπορ. Έπειτα το φυσικό τοπίο δεν σε περιορίζει, μπορεί να γίνει σε θάλασσα, λίμνη ή κανάλι, είτε έχει απόλυτα λεία θάλασσα είτε ελαφρό κυματισμό.
«Η πρώτη μου εμπειρία στο wake surf ουσιαστικά ήταν όταν πήγαινα ακόμα σχολείο. Τότε έκανα skate και bmx ώσπου είδα σε ένα dvd surfers και κόλλησα. Ξεκίνησα να κάνω προπονήσεις αρχικά στο θαλάσσιο σκι, μετά αποφάσισα να εκπαιδευτώ ως προπονητής και το ένα έφερε το άλλο. Για wakesurf είναι πανέμορφα στην Αλίαρτο και στον Καϊάφα, ποτέ δεν θα ξεχάσω ωστόσο την εμπειρία στη Χιλή, στη σχολή Μiranda. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες σχολές σε μια τεχνητή λίμνη έξω από το Σαντιάγκο με μεγάλο κοινό που όμως παρακολουθούν και τα δικά μας κατορθώματα εδώ στην Βουλιαγμένη. Πρόσφατα η αγάπη μου για το σπορ μου έδωσε την ιδέα να ασχοληθώ και με το beachwear, να δημιουργήσω μαγιό με τεχνικές προδιαγραφές, που στεγνώνουν γρήγορα και είναι άνετα είτε για την προπόνηση είτε για την παραλία».
Οι τιμές για το wakesurf στην Ελλάδα διαμορφώνονται με βάση το 15λεπτο και όπως μου λέει ο Στέλιος είναι αρκετά πιο οικονομικές σε σχέση με το εξωτερικό. Σωσίβιο και γενικά ό,τι χρειάζεται διαθέτει η εκάστοτε σχολή. Όταν πας να δοκιμάσεις θα ακούσεις κάποιες χαρακτηριστικές φράσεις, κάτι ανάμεσα σε ξένες ορολογίες και slang language που έχουν δημιουργήσει όσοι είναι μέσα στο «community» για να συνεννοούνται πιο άμεσα μεταξύ τους. Για παράδειγμα, «επικρατεί λαδιά» σημαίνει η θάλασσα είναι ήρεμη, «θα βαϊμπάρεις» προκύπτει από τη λέξη «vibe», «τράβηξέ με ένα πάτημα» εννοούν την ισορροπία στο κύμα και το «πάμε να καρβάρουμε» είναι από τον όρο carving, όταν δηλαδή χτυπάς το κύμα με τη σανίδα κάνοντας ελιγμό.
Αδερφάκια του wakesurf είναι το wakeboard και το barefoot. Στο πρώτο χρησιμοποιείται διαφορετικό σκάφος και η σανίδα έχει ενσωματωμένες ειδικές μπότες για τα πόδια. Στο Barefoot από την άλλη -απ’ τα πιο δύσκολα θαλάσσια σπορ- είσαι ξυπόλυτος, σε σκάφος που κινείται με μεγάλη ταχύτητα, και χρειάζονται συγκεκριμένες συνθήκες νερού.
«Θέλει και αντοχή στο να πίνεις πολύ νερό» Συμπληρώνει ο Στέλιος γελώντας: «Το Barefoot θεωρείται extreme, το wakesurf από την άλλη εντελώς ακίνδυνο. Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να σε “σβερκώσει” η σανίδα. Διδάσκω απανωτά μαθήματα από το πρωί μέχρι αργά αλλά, ακόμα και όταν θέλω να αποφορτιστώ και να ξεδώσω, wakesurf θα κάνω. Έχω καταλήξει ότι όταν το διδάσκω και βλέπω τον εκπαιδευόμενο να το χαίρεται, τόσο περισσότερο λαχταρώ κι εγώ να το κάνω αργότερα. Μακάρι να μπορούσαν να νιώσουν το 10% που νιώθω εγώ εκείνη την ώρα και θα καταλάβαιναν! Η πιο μαγική ώρα για wakesurf; Στις 8 το πρωί ή αργά το απόγευμα τις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου».
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
15°
