Τζώρτζης Γρηγοράκης: Το «νησί» μου στην Αθήνα

Δεν υποφέρω πολύ το κλεινόν άστυ το καλοκαίρι. Το κέντρο απαγορευμένη ζώνη. Όπου τοίχοι καμία τύχη. Η δροσιά του κλιματισμού αποπνικτική. Πλωτό νησί η μηχανή μου. Η μόνη φυγή. Όσο κοχλάζει η πόλη, βρίσκω δροσερή (συν) κίνηση στις δύο ρόδες. Δεν έχει σημασία ούτε η διαδρομή ούτε ο προορισμός, μόνο η κίνηση. Στα κόκκινα φανάρια όσο μπορώ δεν σταματώ, μη σταματήσει να φυσάει. Αν σταματήσω, κεντράρω μόνο τις σκιές από τις πολυκατοικίες. Κάνω εγκώμιο στη σκιά. Κάθε καλοκαίρι θυμάμαι ότι δεν υπάρχει μόνο φως και σκοτάδι, αλλά και πιο σύνθετες διαβαθμίσεις. Κυνηγώντας στον δρόμο τη σκιά μου παρασύρω τη φαντασία μου. Τότε βρίσκομαι σε κάποιο «νησί». Κι αν η μηχανή του δρόμου δεν με πάει ως εκεί, φορτώνω την εξωλέμβια και το μικρό φουσκωτό για πιο αλμυρό αέρα. Η βόλτα στη θάλασσα πιο σίγουρη διαφυγή. Σε κάθε μέτρο που απομακρύνομαι από την ακτή, η στεριά μοιάζει όλο και περισσότερο με νησί. Και η φαντασία γίνεται πραγματική.

*Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας «Digger» που βγαίνει στις 17/6 στους κινηματογράφους