Κορωνοϊός: 7 εργαζόμενοι στην Αθήνα της καραντίνας περιγράφουν

Κάποιοι είχαμε ξεκινήσει να δουλεύουμε ήδη από το σπίτι, για τους περισσότερους η καραντίνα ξεκίνησε όταν με κυβερνητική εντολή άρχισαν να κλείνουν σχολεία, πανεπιστήμια, καφετέριες, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα και τώρα καταστήματα λιανικής. Οι μετακινήσεις έχουν ελαχιστοποιηθεί, η καμπάνια #menoumespiti μας παρακινεί όλους να αυτό-περιοριστούμε για το κοινό καλό και τα social media έχουν πάρει φωτιά από τις δραστηριότητες που εφευρίσκει ο καθένας για να περνάει η ώρα του. Από την άλλη, η οικονομία δεν έχει σταματήσει εντελώς, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καθημερινά πηγαίνουν στη δουλειά τους για να εξυπηρετήσουν όλους εμάς και τις ανάγκες μας. Κάποιοι από αυτούς είναι εξίσου φοβισμένοι όπως διατηρούν την ψυχραιμία τους και φέρονται με ευαισθησία και επαγγελματισμό στη δουλειά τους. Θα έλεγε κανείς ότι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους ανταποδώσουμε την ευγένεια, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις. Κι αν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου με τον κορωνοϊό αξίζουν ένα χειροκρότημα από τα μπαλκόνια μας, όλοι οι υπόλοιποι που εργάζονται για να διατηρούμε μια κάποια κανονικότητα αυτές τις δύσκολες μέρες αξίζουν τουλάχιστον τον σεβασμό μας. Μιλήσαμε με 7 ανθρώπους οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις, τις εμπειρίες και τα συναισθήματά τους δουλεύοντας:

Για τις προμήθειες του σπιτιού σου

Τα σούπερμαρκετ έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο ίσως βάρος λόγω των ημερών αφού παραμένουν ανοιχτά με διευρυμένο ωράριο, αλλά και τις Κυριακές προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον κόσμο που θέλει να ψωνίσει προμήθειες για το σπίτι. Η Άννα Ρ. εργάζεται ως πωλήτρια και ταμίας σε ένα σουπερμάρκετ στον Πειραιά. Η πρώτη διαφορά που παρατήρησε ήταν η κίνηση στο δρόμο, αφού από τα 45 λεπτά που χρειαζόταν οδηγώντας για να φτάσει στη δουλειά της, τώρα κάνει μόλις 20’ σε ώρες αιχμής. Η δουλειά έχει αυξηθεί κατά 30% περίπου και για εκείνη το δυσκολότερο κομμάτι είναι η επιθετική και αγενής συμπεριφορά του κόσμου. «Υπάρχει πολλή πίεση, πρέπει να γεμίζουμε τα ράφια όσο γρήγορα αδειάζουν και παρόλο που κι εμείς θα θέλαμε να είμαστε ασφαλείς στο σπίτι με τους δικούς μας, κανείς δε σέβεται ότι είμαστε εκεί και προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για όλους» δηλώνει η Άννα. Τηρούνται σαφώς τα επιβεβλημένα από την κυβέρνηση μέτρα για τους πελάτες, δηλαδή κάρτες ελέγχου και ανάλογες αποστάσεις στα ταμεία, ενώ για το προσωπικό υπάρχουν αντισηπτικά, γάντια και από τις 19/3 και μάσκες για όσους θέλουν. «Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος φοβάται και είναι αγχωμένος αλλά με κάποια σκηνικά παθαίνω σοκ. Χθες ένας πελάτης μου φώναζε γιατί δε φοράω μάσκα, ενώ ο ίδιος είχε έρθει να ψωνίσει μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά, λες και ήταν οικογενειακή εκδρομή» μου εξηγεί. Όσον αφορά το διευρυμένο ωράριο «σήμερα ο πρώτος μπήκε 6:58, ενώ το βράδυ κλείσαμε στις 21:00 και 21:40 μας χτύπαγαν να ανοίξουμε για να ψωνίσουν. Συνήθως 20 λεπτά πριν το κλείσιμο έρχονται πολλοί να ψωνίσουν και δεν μιλάω για 1-2 πράγματα αλλά για καρότσια ολόκληρα. Από τη μία φοβούνται κι από την άλλη έρχονται σχεδόν κάθε μέρα και ψωνίζουν». Οι περισσότεροι πελάτες εκτός από καθαριστικά και χαρτιά υγείας που βρίσκονται στην κορυφή των πωλήσεων, προμηθεύονται επίσης αναψυκτικά ξηρούς καρπούς, πατατάκια και γαριδάκια, ζυμαρικά, σοκολάτες και φρυγανιές.

Τα περίπτερα έχουμε συνηθίσει να είναι 24ωρα και να εξυπηρετούν κάθε μας ανάγκη σε αγορά, επείγουσα ή μη. Πόσο έχει δυσκολέψει όμως η πανδημία εκείνους που εργάζονται εκεί; Ο Σπύρος Π., ταμίας σε περίπτερο στο Κερατσίνι, εξηγεί ότι τις πρώτες τρεις ημέρες που ανακοινώθηκαν τα έκτακτα μέτρα, η δουλειά τους εκτοξεύθηκε γιατί όλοι ανησυχούσαν ότι θα κλείσουν. Ακόμη και τώρα, προκειμένου ο κόσμος να περιορίσει τις μετακινήσεις όταν ψωνίζει από το περίπτερο παίρνει μεγαλύτερες ποσότητες απ’ ό,τι συνήθως. Ειδικά τσιγάρα. Όμως ακόμη κι έτσι, σε μια βάρδια μπορεί να περάσουν έως και 200 άτομα, οπότε ο κίνδυνος για τους εργαζόμενους αυξάνεται. «Είμαι 6 χρόνια στον κλάδο και αυτές οι μέρες είναι οι πιο δύσκολες. Η επιχείρηση πήρε μέτρα από την πρώτη μέρα, τοποθέτησε προστατευτικό τζαμάκι, μας παρέχει γάντια, οινόπνευμα και αντισηπτικά. Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι η αδιαφορία ή ο χλευασμός από κάποιους ανθρώπους. Με ρωτάνε πολλές φορές ειρωνικά “τόσο πολύ φοβάστε;” και εγώ πρέπει κάθε φορά με υπομονή και ευγένεια να εξηγήσω τα αυτονόητα», μου λέει απογοητευμένος ο Σπύρος. Όπως παρατηρεί, τις πρώτες μέρες 7 στους 10 φορούσαν γάντια, όσο περνούν οι μέρες βλέπει μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση, αλλά υπάρχουν πάντα τα δύο άκρα: «ο πελάτης που θα σου δώσει κέρματα και θα σου πει ότι τα έχει περάσει με αντισηπτικό και εκείνος που θα σου πει ότι δεν φοβάται μην κολλήσει και όλα αυτά είναι υπερβολές –όταν τον ρωτήσεις όμως “καλά εσύ, για τους δικούς σου δεν ανησυχείς μην τους κολλήσεις;”, χαμηλώνει το βλέμμα, συμφωνεί και φεύγει».  Πριν κλείσουμε τη συζήτηση μου ζητάει να μεταφέρω ένα μήνυμα: «Θέλω να ζητήσω από τον κόσμο να έχει υπομονή και κατανόηση προς τον εργαζόμενο γιατί κι εμείς έχουμε σπίτι ανθρώπους που αγαπάμε και είναι στις ευπαθείς ομάδες, οπότε ας περιορίσουμε το χλευασμό για το τι είναι σωστό και τι όχι. Ας μείνουμε όλοι όσο περισσότερο γίνεται σπίτι μας μέχρι να τελειώσει αυτή η περιπέτεια». Δίκιο δεν έχει;

Για το αυτοκίνητό σου

Προφανώς και για να αποφύγει κανείς τον συνωστισμό, το πρώτο που εγκατέλειψε ήταν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όσοι διαθέτουν αμάξι τώρα το χρησιμοποιούν για κάθε μετακίνηση, κάτι που αναγνώρισε η πολιτεία και κατάργησε τον δακτύλιο και τις επί πληρωμή θέσεις στάθμευσης στο κέντρο της Αθήνας. Η Ελίνα Ρ. εργάζεται στην υποδοχή ενός συνεργείου αυτοκινήτων στο Μοσχάτο, το οποίο παραμένει ανοιχτό για όσους θέλουν να επισκευάσουν κάποια βλάβη στο αυτοκίνητό τους ή να κάνουν σέρβις –και δεν είναι λίγοι. Η δουλειά έχει μειωθεί γενικά, καθώς κάποιοι ακυρώνουν τα ραντεβού τους επειδή φοβούνται. Όσοι πηγαίνουν όμως συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα ενώ οι εργασίες για τις οποίες κλείνουν τα ραντεβού είναι περισσότερο ρουτίνας παρά ανάγκης. «Πολύ λίγοι είναι εκείνοι που φοράνε γάντια ή μάσκα, οι περισσότεροι είναι πολύ χαλαροί. Μάλιστα προχθές κάποιος μας έλεγε ότι ήταν στην Τουρκία την προηγούμενη μέρα και βιαζόταν να φτιάξει το αμάξι για να ξαναφύγει», αναφέρει χαρακτηριστικά. Η ίδια μου εξηγεί ότι ανησυχεί μην κολλήσει γιατί καθημερινά έρχεται σε επαφή με πολύ κόσμο αλλά το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι πρέπει να εργάζεται για περισσότερες από 8 ώρες την ημέρα φορώντας γάντια και μάσκα –εξοπλισμό κατά το ήμισυ παραχωρημένο από την επιχείρηση αφού υπάρχει έλλειψη σε μάσκες και όσοι εργαζόμενοι έχουν φέρνουν δικές τους από το σπίτι. Στο χώρο πάντως έχουν τοποθετηθεί αντισηπτικά, ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα.

Μειωμένη είναι η κίνηση και στα πρατήρια καυσίμων, σύμφωνα με τον Παναγιώτη Ν., ο οποίος είναι υπεύθυνος σε βενζινάδικο στο Περιστέρι. Παρ’ όλα αυτά, τηρείται το συνηθισμένο ωράριο και οι εργαζόμενοι φορούν γάντια και μάσκα ως μέτρο προστασίας τόσο για τους ίδιους όσο και για τους πελάτες. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καθησυχάζουμε τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι σπάνια ο πελάτης θα φοράει γάντια ή μάσκα μέσα στο αυτοκίνητο, οπότε παίρνουμε εμείς τα απαραίτητα μέτρα. Καθημερινά γίνεται απολύμανση των επιφανειών και τηρούνται οι αποστάσεις που πρέπει μεταξύ μας». Ο Παναγιώτης εξηγεί ότι ουσιαστικά βγαίνει από το σπίτι μόνο για να πάει στη δουλειά και αυτό που έχει παρατηρήσει είναι ότι έχει μειωθεί πολύ η κίνηση στους δρόμους. «Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που δεν φοβάται. Κι εγώ ανησυχώ, αλλά προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να στηρίζω ψυχολογικά και τους υπαλλήλους στο πρατήριο. Ο πανικός είναι ο χειρότερος εχθρός αυτές τις ημέρες», εξομολογείται.

Για τα ταξίδια σου

«Πανικός» είναι μάλλον η λέξη που εκφράζει καλύτερα την κατάσταση που επικρατεί καθημερινά αυτές τις ημέρες στη δουλειά της Τζωρτζίνας Ν., η οποία είναι υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο μεγάλης αεροπορικής εταιρείας, στο τμήμα εισιτηρίων. Η δουλειά έχει αυξηθεί πάρα πολύ, οι ακυρώσεις και αλλαγές των πτήσεων είναι τόσες πολλές που συχνά οι γραμμές πέφτουν. «Είναι χαοτικό, από μέρα σε μέρα αλλάζουν οι απαγορεύσεις, ακυρώνονται νέες πτήσεις, αλλάζουν οι πολιτικές και ο κόσμος μπερδεύεται». Όσο για το χώρο εργασίας, μού εξηγεί ότι ήδη από το Φεβρουάριο και τα πρώτα κρούσματα είχαν τοποθετηθεί αντισηπτικά σε όλα τα γραφεία, υπήρχαν διαθέσιμα γάντια για όποιον θέλει και όλο το προσωπικό είχε ενημερωθεί με email ότι καθημερινά γίνεται απολύμανση στο κτίριο συγκεκριμένες ώρες. Η ίδια συνήθιζε να πηγαίνει με το τρένο στη δουλειά, όμως τώρα την πηγαίνει με το αυτοκίνητο η μητέρα της και στις βραδινές βάρδιες που σχολάει αργά επιστρέφει με ταξί που καλύπτει η εταιρεία. Πέρα από αυτό, μένει πολλές ώρες στο σπίτι και βγαίνει ελάχιστα, ίσως για μια βόλτα με τα πόδια μέχρι το πάρκο. Παρόλο που ανησυχεί μην κολλήσει -όχι τόσο για την ίδια αλλά για να μην μεταφέρει τον ιό στις ευπαθείς ομάδες της οικογένειάς της- είναι μια ανακούφιση για εκείνη ότι η επαφή με τους πελάτες δεν είναι άμεση. «Ο κόσμος που τηλεφωνεί είναι φρικαρισμένος γενικά, όμως υπάρχει και μια νότα αισιοδοξίας σε όλο αυτό» αναφέρει η Τζωρτζίνα και εξηγεί ότι «αρκετοί από αυτούς που καλούν δεν παίρνουν με διάθεση να ακυρώσουν το ταξίδι αλλά να αλλάξουν τις ημερομηνίες, τις μεταφέρουν για το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, πράγμα που σημαίνει ότι ελπίζουν ότι αυτή η κατάσταση θα έχει αλλάξει. Κάτι είναι κι αυτό».

Για τον καφέ και το γλυκό σου

Από την άλλη, μπορεί οι χώροι εστίασης να μάζεψαν προσωρινά τα τραπεζοκαθίσματά τους, όμως τα καφέ, τα εστιατόρια και τα ζαχαροπλαστεία είναι ακόμη ανοιχτά για take away ή delivery. Στο μπουφέ ενός τέτοιου καφέ γνωστής αλυσίδας στο Χαλάνδρι εργάζεται και η Χριστίνα Π.. Κι εκεί η δουλειά έχει μειωθεί αισθητά, ενώ έχουν αυξηθεί τα ούτως ή άλλως αυστηρά μέτρα προστασίας που έχουν οι χώροι υγειονομικού ενδιαφέροντος. Τόσο τα παιδιά στο μπουφέ, όσο και τα ντελίβερι απολυμαίνουν όσο πιο συχνά μπορούν τα χέρια και τον εξοπλισμό τους: «Πλένω συνέχεια τα χέρια μου, φοράω γάντια τα οποία αλλάζω συχνά, καθαρίζουμε με αντισηπτικό τους πάγκους. Βέβαια και πάλι φοβάμαι, τόσος κόσμος περνάει καθημερινά». Όσοι σταματούν να πάρουν ένα καφέ για έξω, φαίνεται πάντως να είναι οι πιο ψύχραιμοι αφού σπανίως φοράνε μάσκα ή γάντια και δεν δείχνουν ιδιαίτερα ανήσυχοι.

Η ίδια περίπου εικόνα επικρατεί και στο ζαχαροπλαστείο που έχει η Πόπη Κ. στο Πέραμα. Μειωμένη δουλειά, αν και ακόμα υπάρχουν πελάτες που θα αγοράσουν τούρτα για κάποιο πάρτι γενεθλίων, αλλά «μόνο με την οικογένεια» όπως λένε. Η ίδια και οι υπάλληλοι φορούνε γάντια και μάσκες, ενώ στο χώρο υπάρχουν και αντισηπτικά. «Εδώ είναι συνοικιακό μαγαζί και έχουμε άλλη σχέση με τους πελάτες, μιλάμε περισσότερο. Είναι πολλοί που είναι χαλαροί και λένε λίγη υπομονή χρειάζεται και είναι και κάποιοι τρομαγμένοι με όλα αυτά που ακούνε στις ειδήσεις, οι οποίοι ανησυχούν πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση».

Φυσικά, υπάρχουν πολλοί ακόμα που εργάζονται, κούριερ, οδηγοί, φαρμακοποιοί, διαχειριστές eshop, υπάλληλοι σε εκδοτήρια ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, ναυτικοί, πυροσβέστες, αστυνομικοί, τηλεφωνητές και η λίστα συνεχίζεται. Είναι γεγονός ότι η οικονομία δέχεται ένα πολύ μεγάλο πλήγμα αυτή την περίοδο, νομίζω όμως ότι πρέπει να προσέξουμε πολύ να μην δεχθεί μεγαλύτερο πλήγμα η ανθρωπιά μας και ο αλληλοσεβασμός.