Το Underflow είναι δισκάδικο, είναι γκαλερί, είναι –στο υπόγειο– χώρος συναυλιών, είναι και δισκογραφική εταιρεία.
Αν η πόλη δεν χάνει την καλλιτεχνική της φρεσκάδα είναι γιατί μέσα της ζουν ακόμη άνθρωποι που ακολουθούν τα όνειρά τους. Κοίτα τον Βασίλη Φιλιππακόπουλο, είναι ένας από αυτούς. Η πίστη του στη μουσική, στην τέχνη, είναι αδιαπραγμάτευτη, «εξωφρενικά» ανεξάρτητη. Δεν έγινε ποτέ μπίζνες πλαν. Δεν έγινε πρόταση χορηγικού πακέτου για ίδρυμα με βαρύ πορτοφόλι. Πολλοί, οι περισσότεροι, ονομάζουν το Underflow, το χώρο που άνοιξε πριν περίπου πέντε χρόνια στο 39 της οδού Καλλιρρόης, ως δισκάδικο που πουλά άλμπουμ βινυλίου. Μην τους ακούς. Μισές αλήθειες λένε. Ναι, εκεί η μουσική είναι πρωταγωνίστρια αλλά υπάρχουν τόσα πράγματα που συμβαίνουν παράλληλα ή γύρω της που ο τίτλος «δισκάδικο» στενός πέφτει.
Κάθομαι σε μια δερμάτινη καρέκλα. Πάνω από το κεφάλι μου υπάρχει μια μεγάλη μεταλλική κατασκευή που μοιάζει με καπάκι τσαγιέρας και η λάμπα που βρίσκεται μέσα της λούζει διακριτικό φως το χώρο. Τη μουσική που ακούγεται από τα ηχεία δεν την ακούω συχνά. Πειραματική τζαζ τη λες. Ζητώ έναν εσπρέσο. Ακούω τον ήχο που αφήνουν τα δάχτυλα ανθρώπων όταν ψάχνουν άλμπουμ μουσικής την ίδια στιγμή που κοιτώ έργα του Σουηδού ζωγράφου Edwrd Jarvis. Ο Φιλιππακόπουλος λέει: «O Jarvis έχει εκθέσει δουλειά του σε σημαντικές γκαλερί του κόσμου. Μια από αυτές, η Magnus Karlsson, θεωρείται κορυφαία σε παγκόσμιο επίπεδο. Και είναι χαρά και τιμή που έργα του εκτίθενται στο χώρο μου. Οι τοίχοι του δεν θα μείνουν ποτέ γυμνοί. Κάποτε φιλοξένησαν τα κολλάζ του Ηλία Πετρόπουλου, πιο πρόσφατα μια σειρά από σπάνιες αφρικάνικες μάσκες. Η επόμενη έκθεση θα είναι με έργα του Dangerous Age. Τον έχεις ακούσει; Έχει φτιάξει τα εξώφυλλα κορυφαίων καλλιτεχνών του progressive rock, οι King Crimson, οι Uriah Heep, οι Rolling Stones είναι κάποιοι από αυτούς».
Το Underflow είναι δισκάδικο, είναι γκαλερί, είναι – στο υπόγειο – χώρος συναυλιών, είναι και δισκογραφική εταιρεία. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει δέκα άλμπουμ ετερόκλητων Ελλήνων καλλιτεχνών. Εκείνο της Άννας Λινάρδου, «Heterotopia», από πολλούς ανθρώπους της μουσικής θεωρήθηκε ως μια από τις καλύτερες μουσικές κυκλοφορίες του 2019.
Ο Βασίλης επιστρέφει στην ημερομηνία γέννησης του Underflow. Δεν μιλάμε για την ημέρα που άνοιξε το «δισκάδικο». Αλλά για την εποχή που η σκέψη για εκείνο, έκανε πρεμιέρα στη σκέψη του. Μας λέει: «Άλλο ήταν το επάγγελμά μου. Κατασκευαστής ήμουν. Πολυκατοικίες έφτιαχνα. Εκείνο το επάγγελμα λόγω κρίσης κατάντησε ανέκδοτο. Κάποια στιγμή σταμάτησα. Και θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς που είχαν την πολυτέλεια να περάσουν χρόνο χωρίς να κάνουν τίποτα. Ή όχι ακριβώς τίποτα. Έκανα τον ψαρά στην Σκύρο, όχι τον τόπο που γεννήθηκα, αλλά την πατρίδα που επέλεξα, όταν σκέφτηκα πως ήθελα να φτιάξω έναν χώρο που θα υπηρετούσε την πιο ‘εξειδικευμένη’ μουσική. Ένα σημείο που κάποιος θα μπορούσε να βρει πράγματα, μουσικές, που δεν θα μπορούσε να βρει αλλού. Και που η διαδρομή του πελάτη δεν θα ήταν μονόδρομος, από το ράφι στο ταμείο. Ήθελα έναν χώρο που ο κόσμος θα μιλούσε για μουσική, θα έπινε καφέ ακούγοντάς τη, ενώ παράλληλα θα είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την τέχνη γενικότερα. Το Underflow λειτουργεί και ως γκαλερί και ως συναυλιακός τόπος»
Η Αθήνα έχει ελπίδα στην ομορφιά. Ο Βασίλης απλώνει τις ιδέες του: «Εδώ θα βρεις δίσκους. Από εδώ κάθε μέρα έρχονται μπάντες που θέλουν να παίξουν λάιβ. Ανεξάρτητους εκδότες που φτιάχνουν fanzines και τα πουλούν στο μαγαζί μου. Ο κόσμος που περνά από εδώ είναι ένας και ένας. Έχει ευγένεια, πολιτισμό, γνώσεις, συμπεριφορά. Σέβονται και ο ένας τον άλλο. Και κάφρος να είσαι δεν θα το βγάλεις εδώ. Αυτό έχει να κάνει με τις προτάσεις αισθητικής που κάνουμε. Όταν βλέπει κάποιος κάτι όμορφο χαλιναγωγούνται τα τραγικά του ένστικτα και πάθη. Μπαίνει σε μια άλλη συνθήκη. Ο χώρος που έφτιαξα είναι σαν ένας μικρός ναός. Και το λέω έτσι γιατί θεωρώ πως φιλοξενεί ιερά πράγματα. Οποιοδήποτε δισκοπωλείο είναι ναός. Οποιαδήποτε γκαλερί είναι ναός. Κάθε καλό μπαρ, κάθε συναυλιακός χώρος ναός είναι».
Η στιγμή που πρέπει να φύγω φτάνει. Φοράω το παλτό μου, τυλίγω το κασκόλ στο λαιμό, μαζεύω σημειώσεις, ετοιμάζω το σάκο μου. Ανοίγω τη βαριά γυάλινη πόρτα με το περίεργο ξύλινο χερούλι και βγαίνω στην Καλλιρρόης. Από μπροστά μου περνούν πειραγμένες μηχανές που κάνουν σαματά. Τύποι που βιάζονται να πάνε σπίτι. Βάζω μπρος τη Βέσπα. Σκέφτομαι τον τίτλο που θα μπορούσε να κάτσει σωστά σ' αυτό το κείμενο. Πριν από λίγο άκουγα ανατολίτικα νανουρίσματα και τώρα ακούω το σκληρό τέκνο που αφήνουν κινητήρες οχημάτων. Μια χαρά. Να το πάρω από την αρχή; Αν η πόλη δεν χάνει την καλλιτεχνική της φρεσκάδα είναι γιατί μέσα της ζουν ακόμη άνθρωποι που ακολουθούν τα όνειρά τους.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
15°
