Life in Athens

Μία (πολύ μικρή) Μονμάρτη στο Χαλάνδρι

Σκέφτομαι να πηγαίνω για ποτό στο μπαρ του ΑΘΗΝΑ, ακόμα και αν δεν μου αρέσει η ταινία που θα παίζει μετά

Ιστορικός Του Παρόντος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Κινηματογράφος ΑΘΗΝΑ στο Χαλάνδρι, το τέλειο set up.

Κανονικά δεν έπρεπε να το γράψω το άρθρο. Μην πλακώσουν οι πάντες να δουν τα (ασφαλή) Εξάρχεια του Χαλανδρίου. Ή ποιητικότερα, σύμφωνα με τη σοφή ρήση της πρώην υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη  (ΠΡΟ.Πο), κυρίας Παπακώσα, της Μονμάρτης των Βορείων Προαστίων.

Μονμάρτη ΒΠ, alors. Πήγα πρόσφατα να  δω την ταινία του εξοβελιστέου και ψιλο-εξοβελισμένου ήδη, Woody Allen, που δεν πρόλαβα να δω το καλοκαίρι. Δεν υπήρχε τελειότερο σκηνικό για «Μία βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη», από τον κινηματογράφο ΑΘΗΝΑ. Νόμιζες ότι ήσουν 30 χρόνια πίσω. Απίστευτο φουαγιέ για το ποτό μας, σαν μεταμοντέρνο γκαράζ-μπαρ. Ζωγραφισμένες αφίσες παλαιών ταινιών κάλυπταν τους τοίχους. Μπαρ με ποτά μέχρι ύψους 4 μέτρων. Ακόμη και το προσωπικό, νόμιζα ότι είχε βγει από τις συνάξεις των Αριστερών Συσπειρώσεων της δεκαετίας του ’80.

Το πιο καταπληκτικό ωστόσο ήταν οι θαμώνες. Συσπειρωσάδες και αυτοί. Κατασταλαγμένοι όμως. Έβλεπες ότι κάποτε ήθελαν, και ίσως προσπάθησαν, να αλλάξουν τον κόσμο. Τώρα όμως συμβιβάστηκαν, χωρίς να κραυγάζει η εμφάνισή τους, ότι δήθεν δεν συμβιβάστηκαν. Τα ρούχα τους, το στιλ τους, το όλο στήσιμο παρέπεμπαν σε μία άλλη εποχή, σε ένα γλυκό σύμπαν. Τότε που και εγώ ήμουν twenty something, και πίστευα ότι μπορώ να βελτιώσω τον πλανήτη.

Η τελευταία έκπληξη ήταν τα καθίσματα. Ο Φασούλας θα χωρούσε άνετα και θα περίσσευε και χώρος. Επιπλέον σε κάθε θέση υπήρχε και τραπεζάκι μπροστά με δύο θέσεις για ποτήρια. Οι θέσεις στα δύο πλαϊνά διαζώματα, design σκέτο, πολυθρονάρες με άποψη. Βυθίστηκα σε New York mood, πριν καν ξεκινήσει η ταινία. Το τέλειο set up.

Σκέφτομαι να πηγαίνω για ποτό στο μπαρ του ΑΘΗΝΑ, ακόμα και αν δεν μου αρέσει η ταινία που θα παίζει μετά. Πού θα ξαναβρώ την ευκαιρία να γυρίσω την ηλικία μου τρεις δεκαετίες πίσω;