Life in Athens

Είναι ευχάριστος ο εργασιακός σου χώρος;

Είναι στοιβαγμένος ο ένας πάνω στον άλλο ώστε κάθε έννοια ιδιωτικότητας να πηγαίνει περίπατο

Δέσποινα Κουτσομητροπούλου
ΤΕΥΧΟΣ 715
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Δέσποινα Κουτσομητροπούλου γράφει για τους εργασιακούς χώρους και την έννοια της ιδιωτικότητας

Δεν θέλω να θυμάμαι τα κτίρια στα οποία έχω εργαστεί. Οι περιοχές όπου βρίσκονταν αυτά τα κτίρια μού φαίνονται τώρα, που στέκομαι μακριά και θέλω να το λέω, πολύ άσχημες. Και τότε καταλάβαινα την ασχήμια. Δεν ήθελα να την ομολογήσω. Την ψιθύριζα στον εαυτό μου. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί το καταλάβαιναν. Λίγοι το έλεγαν. Με το που κατέβαιναν στον άσχημο σταθμό του μετρό. Από εκεί ξεκινούσε η αίσθηση της γλίτσας. Έχω εργαστεί και σε γραφεία πάνω σε λεωφόρους χωρίς ελπίδα. Είναι λίγοι οι ευχάριστοι εργασιακοί χώροι. Και οι δρόμοι στην Αθήνα που νιώθεις ότι έστω και λιγάκι ανοίγει η καρδιά σου. Σε κάποιους αρέσουν οι αφίσες που κολλάνε η μια πάνω στην άλλη, σαν δεκάδες γραμματόσημα κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο. Δεν μου αρέσουν ούτε τα άσχημα γκράφιτι. Μπουκωμένοι οι τοίχοι. Μου φαίνονται τόσο στενοχωρημένοι.

Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ της μόδας το στοιβαγμένος ο ένας πάνω στον άλλο, ή τα γραφεία πολύ κολλητά, ώστε κάθε έννοια ιδιωτικότητας να πηγαίνει περίπατο. Το έχω ζήσει. Ακόμα και σε δουλειές που θα έπρεπε να θεωρούνται δημιουργικές. Θα μου πεις, δεν έχεις επιλογή. Φάμπρικα, λέει ένας φίλος.

Να έρχεσαι στη δουλειά και να σε χτυπάει στα ρουθούνια η μυρωδιά αμμωνίας. Και μετά να παραδίδεσαι στην τιμωρία της πολυκατοικίλας. Τα γραφεία που είναι μέσα σε παλιές πολυκατοικίες είναι κουρασμένα, καταπιεστικά και θλιβερά.

Θα μου πείτε, εντάξει, δεν έχει σημασία μόνο ο εργασιακός χώρος, πολύ πιο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι. Εμ εργάζεσαι, εμ δεν σου αρέσουν τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, θα μου πει κάποιος, και η θλίψη τα παλιών γυψοσανίδων. Ναι, σίγουρα. Σημαντικά, σημαντικότατα. Αλλά δεν μπορείς διαρκώς να διεκδικείς το αυτονόητο. Όταν κάποιοι μιλούν για work&well being θέλω να στήσω αυτί και να ακούσω. Και να φανταστώ ότι το γραφείο θα γίνει κάτι σαν τα γραφεία της Google. Θέλω τη φουσκωτή μπάλα για να κάθομαι σωστά. Θέλω την κούνια για να χαλαρώνω. Και το τεράστιο τραπέζι με τις θέσεις εργασίας να απλώσω τον υπολογιστή μου. Όσο για το μεσημέρι; Ναι, σήμερα θα φάμε κινέζικο.

Από τότε που κατεβαίνω στο Σύνταγμα, νιώθω σαν να κατεβαίνω σε κάτι διαφορετικό. Τώρα το βλέπω με άλλο μάτι. Εκτιμώ την πλατεία πολύ περισσότερο. Πιο κάτω ο πεζόδρομος έχει το δικό του πολύβουο φως. Γεμάτο κόσμο. Ακόμα και τα πλακάκια που κουνιούνται στην Ερμού και πιτσιλούν τα πέδιλά μου με βρομόνερα με ενοχλούν για λίγο. Πολύ λίγο. Ξέρω ότι μπορεί να βαρεθώ. Αλλά μετά από χρόνια στις εξορίες, στις ερημιές και στα κτίρια που μύριζαν κρεμμύδι πολύ τσιγαρισμένο με γοητεύει το γνωστό-άγνωστο. Και τα μικρά-ασήμαντα που φτιάχνουν τη μεγάλη εικόνα.