Σπανιότατα η στήλη έχει βάλει μια φάτσα στη φωτογραφία της, σπανιότατα είναι μονοθεματική και είναι η πρώτη φορά που διπλώνω (ξαναγράφω) θέμα. Προφανώς, για τόσες πρωτιές, σήμερα «υπάρχει λόγος σοβαρός». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Είναι ο αρχηγός, ο Δημήτρης Κολολιός. Πίσω του ο Ανέστης κι ένα βαρέλι. Σε τι είναι αρχηγός ο Μήτσος; Μη βιάζεστε, σκεφτείτε λίγο. Αν το όλο σκηνικό σάς παραπέμπει σε κάτι σαν ταβερνείο, καλώς σας παραπέμπει.
Μιλάμε για ένα από τα αρχαιότερα μαγαζιά της Αθήνας. Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, το «Νέο Δίπορτο» είναι και παραμένει το αυθεντικότερο κουτούκι της πόλης, βασικό μου στέκι ως City Lover και ως άνθρωπος. Το έχω βρει στο ίδιο μέρος, με το ίδιο όνομα, στον περίφημο «Οδηγό των Αθηνών» του Νικολάου Ιγγλέση του 1911, με τον πιο λογικό προσδιορισμό «Μπαγιατοπάζαρο» (γιατί εδώ, στο πίσω μέρος από το παλιό «Βαρβάκειον» σχολείο, υπήρχε εμπόριο μεταχειρισμένων ειδών – η έκφραση «Στο Βαρβάκειο» προϋπήρξε της μεταγενέστερης «Στο Γιουσουρούμ», τουτέστιν «στα παλιατζίδικα»). Φανταστείτε, για να λέγεται «Νέο» το 1911, πόσο παλιότερο είναι. Ο φίλος μου ο Μήτσος λοιπόν (Αρβανίτης εκ Καρυστίας), πρώην παραγιός στο παλιό κρασοπουλιό, παρέλαβε το μαγαζί από τις προηγούμενες γενιές ιδιοκτητών (Μιχόπουλος) και το ’φερε στις μέρες μας χωρίς να αλλάξει τίποτα στο ύφος του χώρου. Όπως ήτανε το 1900, έτσι είναι και τώρα: βαρέλια με ρετσίνα (είναι το μόνο μέρος όπου όχι μονάχα ανέχομαι, μα μου αρέσει κιόλας να πίνω ρετσίνα), βαρύς μαρμάρινος νερχύτης, ανόμοια τραπέζια, ψάθινες καρέκλες, στοιχειώδης διακόσμηση, στρατσόχαρτο που στρώνεται στο τραπέζι (πάνω στο οποίο γίνεται και ο λογαριασμός), βιτρίνα για να βλέπει ο πελάτης τις κατσαρόλες με τα φαγητά.
Μόνο που τώρα έχει και ηλεκτρικό, τα φαγητά είναι περισσότερα και τα φτιάχνει ο ίδιος. Δεν το λες ταβέρνα, μάλλον προς λαϊκό μαγέρικο («οινομαγειρείον») φέρνει. Τόσο λαϊκό, ώστε να αναπτυχτεί και ο συμπαθητικός μύθος ότι ο Βάρναλης έγραψε το «μες στην υπόγεια την ταβέρνα» γι’ αυτό/σ’ αυτό εδώ το μαγαζί. Συγκατάβαση και μπεντροβάτο, που θα ’λεγε κι ο φίλος Σαραντάκος.
Ο Μήτσος, λοιπόν, έρχεται πρωί-πρωί και μαγειρεύει. Οι πρώτοι πελάτες κατεβαίνουνε μία από τις δύο σκάλες (εξού και «Δίπορτο») κι έρχονται για κρασί –είναι ο κόσμος της αγοράς–, η άδεια του μαγαζιού γράφει «Οινοπωλείον». Αργότερα, προς το μεσημέρι, έρχονται οι περισσότεροι πελάτες για φαγητό. Και τι φαγητό. Τα καλύτερα ρεβίθια, αλλά και πατάτες γιαχνί, φάβα, μοσχάρι με κριθαράκι, ψαράκια (αυτά είναι της ώρας), οι ογκωδέστερες φρέσκες σαλάτες της Αθήνας (μεταξύ αυτών και οι χωριάτικες, με καυτερή πιπεριά ή όχι, κατά τα γούστα σας) και στο τέλος, αν αγαπάτε, χαλβάς του μπακάλη. Ενίοτε, αν είστε τυχεροί, μπορείτε να βρείτε εδώ τίποτα γεροντόμαγκες να πίνουνε κρασάκι μόνο με χαλβά. Κι είναι το τελευταίο μέρος που έχω ακούσει να μιλάνε κορακίστικα (αληθινά, όχι κατά πώς το λέει ο λόγος).
Μείζον χαρακτηριστικό πως όταν πλακώσει πολύς κόσμος, κατά τις 2 και πέρα, μπορεί να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους. Αυτή είναι η παράδοση του μαγαζιού. Και προς το μεσημέρι, αν είσαστε τυχεροί, θα ακούσετε τον Σπάρτακο να παίζει το ακορντεόν του και να τραγουδάει. Εκείνη την ώρα έχει αλλάξει και η σύνθεση των θαμώνων: δικηγόροι, δημοσιογράφοι, κόσμος που έχει κατέβει για ψώνια στο Κέντρο, τουρίστες (καθώς το μαγαζί έχει περιληφτεί σε αλλόγλωσσους σύγχρονους «Οδηγούς» της Αθήνας), εμπορευόμενοι, πολιτικοί. (Ας πούμε πέρσι, στις 31 Δεκεμβρίου, πέτυχα εδώ τον Καμίνη. Ήπιε σχεδόν πρωτοχρονιάτικα το κρασάκι του ήσυχα-ήσυχα, τσούγκρισε με τον κόσμο και αποχώρησε άνευ ταραταζούμ).
Κατά τις 6, το πολύ τις 7 το βραδάκι, το μαγαζί του Μήτσου κλείνει. Ο βοηθός του, ο άξιος Ανέστης που έγραψα πριν, αναποδογυρίζει τις καρέκλες στα τραπέζια και σκουπίζει το χώρο. Και τις Κυριακές, που η αγορά είναι κλειστή, ο Μήτσος μένει σπίτι του, στα Γλυκά Νερά, κι ο Ανέστης στο δικό του στα Κάτω Πατήσια. «Νέο Δίπορτο», Σωκράτους και Θεάτρου, 210 3211463. Ταμπέλες δεν υπάρχουν, σε οδηγούν οι μυρωδιές.
20°
