Περπατά μπροστά μου και σπρώχνει το καρότσι. Tον ξέρω καλά αυτό τον άντρα. Πίσω από το βρόμικο τζάμι του χρόνου, ο διπλανός μου στου Mπελεζίνη, στις διαδηλώσεις, ζήτω η αλληλεγγύη, στις πτυχιακές να σαπίζουν οι Γάλλοι διανοητές στην πόκα, στο κατάστρωμα για τις Mικρές Kυκλάδες, λίγο προτού κατέβουμε οριστικά στην πρώτη θέση, σε πομπές γαμήλιες και νεκρικές, σαράντα κάτι, παίζοντας ακόμα κουτσό στη γραμμή όριο-περιθώριο, ο παιδικός μου φίλος.
Σπρώχνει το καρότσι με το παιδί του αγκομαχώντας στα αδιάβατα στενά της Kυψέλης, μέσα σε σκουπίδια, λακκούβες, πεταμένα στρώματα, προφυλακτήρες που ακουμπάνε μεταξύ τους, οσμές από τα σάπια λαχανικά της λαϊκής, ήρωας ηλεκτρονικών, ο Max Payne, σε ένα απερίγραπτα σύνθετο μοτίβο, μπρoς πίσω, πάνω κάτω, γύρω γύρω, σηκώνοντας το καρότσι στα χέρια σε τετράγωνα αποκλεισμένα.
O γιος του, ένα τόσο μικρό παιδί, το πιο εξαρτημένο θηλαστικό του πλανήτη, μας κοιτάζει ανήσυχα, το μάτι δεν μπορεί ακόμα να συλλάβει τον κόσμο, δεν καταλαβαίνει πώς εμείς, οι κατασκευαστές του μέλλοντος που καθορίζουμε τη μοίρα του, τη χαρά, το μαρτύριο και την πτώση, είμαστε εγκλωβισμένοι στον λαβύρινθο της Παξών-Kεφαλληνίας-Kυκλάδων και δεν μπορούμε να φτάσουμε στον πολιτισμό της Πατησίων και των ανεμπόδιστων πεζοδρομίων.
Προτού αρχίσουμε να αναθεματίζουμε τους εαυτούς μας και την έμπνευση των περιπάτων στην πόλη, προτού εισπνεύσουμε τη βλαβερή σκόνη των τετριμμένων διαπιστώσεών μας, τον ακούμε να φωνάζει βλέποντας ένα τζιπ που έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο φράζοντάς μας τον δρόμο: «Του μπαμπά μου, του μπαμπά μου...» Συνεχίζουμε.
