Είναι περίεργο να συναντάς τους παλιούς σου έρωτες τυχαία στο δρόμο. Αναγνωρίζεις από απόσταση τη φιγούρα του άλλου, το περπάτημά του, τον τρόπο που έχει ντυθεί. Και ύστερα είναι αυτή η οικειότητα, η ασφάλεια των κινήσεων, η ζεστασιά της φωνής. Μόνο που όλα έχουν τελειώσει, λες και δεν είχαν αρχίσει ποτέ. «Ψυγεία, πλυντήρια, όλα τα μαζεύω, ο παλιατζής», ακούγεται μια βραχνή φωνή από ένα άσπρο αυτοκίνητο, που κάθε Κυριακή κάνει βόλτες στους δρόμους της πόλης, που ακόμα κοιμάται. Άραγε και οι παλιές αγάπες γίνονται παλιοσίδερα;
«Δεν ξέρω τι γίνονται οι παλιές αγάπες», είπα σε μια φίλη, που χώρισε ύστερα από πολλά χρόνια σχέσης. Όταν τα σώματα χωρίζονται, ίσως προετοιμάζονται, γίνονται καλύτερα, για να δεχτούν τον επόμενο ξενιστή. Προσπαθούσα να βρω τις κατάλληλες λέξεις, για να συντάξω μια καλή συμβουλή για να βοηθήσω τη φίλη μου, αλλά δεν χρειάστηκε. Νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι θρηνούν όταν είναι ήδη μέσα στη σχέση, απλά κάποια στιγμή αποφασίζουν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον. Ο πιο γενναίος φεύγει πρώτος. Δεν έχει σημασία ποιος, δεν είναι θέμα φύλου. Το πρώτο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι ο θυμός, που είναι ανυποχώρητος. Η απομυθοποίηση έχει προηγηθεί. Ύστερα έρχεται η απογοήτευση, μετά το «γιατί ο άλλος δεν είναι σαν εμένα», -αφού ποτέ δεν ήταν. Και στο τέλος, στο βαθύ τέλος, όταν έχει περάσει ο χρόνος, επικρατεί η αγάπη. «Πάντα στο τέλος έρχεται η αγάπη», έλεγε η σοφή γιαγιά μου.
Δεν ξέρω τι γίνονται οι παλιές αγάπες, πάντως σίγουρα δεν πάνε στον παράδεισο. Ίσως συναντιούνται στις άκρες των μπαρ. Μούδιασμα, κομμένες ανάσες, απερίσκεπτες κινήσεις των χεριών, των χειλιών, των κάτω άκρων. Και μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι, για τον καιρό, για την κρίση, για τη δουλειά, για τα λιγοστά λεφτά. Φλερτάρεις από συνήθεια και από φόβο μήπως τα κενά ανάμεσα στις λέξεις σας μεγαλώσουν το κενό ανάμεσά σας. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε τα σώματα αυτά ερωτεύτηκαν βαθιά. «Πώς γίνεται να λήγουν οι διαθέσεις των ανθρώπων», με ρώτησε η φίλη μου; Από τότε που τίποτα δεν είναι «για πάντα». Απλά εμείς οι άνθρωποι μπερδευόμαστε, επειδή δίνουμε στον άλλον τα πάντα.
Τίποτα δεν είναι πια όπως παλιά. Από εδώ και πέρα θα βρίσκεστε τυχαία μόνο στις άκρες των μπαρ. Θα συστήνεστε ξανά και θα βρίσκετε κάτι να πείτε, για τον καιρό, για τη μοναξιά των πόλεων, για τα ταξίδια που κάνατε, για τους έρωτες που τώρα ζείτε. Τα σώματά σας δε κουμπώνουν όπως παλιά και θα γυρίζετε ευτυχισμένοι στο σπίτι σας χωριστά. Οι παλιές αγάπες συναντιούνται πια μόνο στα μπαρ…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
